Rondje fietsen om Almere en weer naar de training toe – spannend

Dinsdagavond en even stoom afblazen. Even uit de montageruimte-zonder-raam en naar buiten! Het werden toch nog maar een keertje fietsen. Ook omdat ik ‘s morgens nog bij de fysiotherapeute was. Het gaat steeds beter met mijn voet. Ik moet de oefeningen veel doen en mag weer gaan opbouwen. Maar vanavond nog een keertje fietsen.
Samen met mijn loop/fietsmaatje ging ik Almere rond. Eerst over de dijk langs de Oostvaardersplassen en het gemaal. We hadden geen haast. Ik was geloof ik wel iets stiller dan anders, want ik was wel moe van al het werken. Maar de vermoeidheid in het hoofd verdween met elke kilometer om plaats te maken voor een gewone vermoeidheid.
We fietsen door de stad weer terug. Lekker expres over de heuvel in het Beatrixpark. Het was mooi weer: lekker zonnig. Het licht was geweldig mooi! De zon maakte alles goudkleurig. Ik genoot van het fietstochtje. We gingen aan de verre kant langs het Weerwater en stuitten op een tent, maar fietsend kan je daar gewoon omheen. We hebben een hardloopster op die manier wel 4 keer gepasseerd! (en zij ons) 1 Uur en 3 kwartier later stonden er 32 kilometer op het tellertje en was het rondje rond.
 
Een dag later was het weer eens tijd voor een training. Ik had 6 weken niet meegetraind. Dus ik vond het spannend. Ik was er een beetje zenuwachtig voor: Zou ik het nog kunnen? Zou ik nog kunnen meelopen? Hoe zou mijn voet reageren? De pijn was behoorlijk verminderd. Ik ging wel met de rustige groep mee, de C-D. Uiteindelijk was er maar 1 trainer en gingen we met zijn allen inlopen. Het was fijn om bekenden te zien en ook nieuwe mensen te ontdekken.
We kwamen bij een kruising en daar gingen we blokjes lopen. Eerst inlopen en verkennen, maar hoe moeilijk is dat nou; links-links-links. Tijd om bij te kletsen met een aardige mevrouw die de Almere City Run voor het eerst heeft gelopen en die ik bij de brunch tegenkwam. Na het inlopen gingen we het rondje 3 keer rond: 1 keer gewoon verder kletsend in een laag tempo. De tweede keer kletsten we ook gewoon door, maar het tempo lag ietsje hoger. Voor mij nog niet echt schokkend. Het laatste rondje van deze serie moest op wedstrijdtempo. Oké, daar ging ik! Ik haalde met gemak het hoge tempo. En mijn voet? Die ging gewoon mee. Gevoelig, maar ik ging weer in drie tellen lopen en voilà, ik voelde dat ik weer op koers kwam!
Na heel eventjes uithijgen door voor de volgende uitdaging: elke keer rustig één zijde extra heenlopen en snel terug. Ik nam met een andere, wat oudere man het voortouw. Hij loopt de 10 kilometer ook in 47 minuten en wilde de halve marathon in 1uur50 lopen, maar werd opgehouden door bij een gewonde te blijven. Ons tempo zou ongeveer gelijk moeten zijn dus, maar bij de derde zijde terug kwam ik nog net tekort om hem moeiteloos bij te houden. Nog even terugbouwen met die conditie!
Alsof we nog niet genoeg van het blokje hadden deden we ‘m nog een keer en elke zijde ietsje sneller. Ik deed het graag alleen en dan lijkt het wat lastiger, maar ben ik ook bereid dieper te gaan. Ik was vergeten wat een rood koppie ik krijg van het hardlopen, zeker als het warm is! We mochten nog 1 keer één zijde rustig heen en in steigerung (steeds ietsje sneller) teruglopen en ik heb heerlijk lantaarnpalen geteld, ingedeeld en aan de opdracht voldaan door op het laatst even alles eruit te gooien!
We liepen weer kwebbelend terug en ik voelde me moe! En toen – steken in mijn hak en voet. AUW zeg. We gingen langzamer en ik kreeg ineens pijn! Dat was nogal onverwacht. We mochten versnellen en dat ging wel weer goed, al ging ik niet meer hard. Ik voelde de plaat onder mijn voet, maar de steken waren voorbij. De eerste training ook weer en ik had toch mooi 9 kilometer lang weer wat grenzen verlegd.
‘s Avonds heb ik de voet gemasseerd en de volgende dagen heb ik op slippers of blote voeten gelopen. Bij mij werkte dat uitstekend! Samen met het balletje wat in de set onder mijn voet rolt, gaat de pijn weg.