Het was warm. Benauwd. Heet. Niks voor mij. Niets leuks aan. Echt hét moment om te gaan hardlopen – NOT. Maar ik had me er de hele dag op verheugd; wist ik veel in mijn (nog steeds raamloze) set. Dus ik GING gewoon. Ik zou voor 8 vierhondertjes gaan. Kijken hoe het nu werkelijk met de conditie is gesteld.
In 1 woord samen te vatten:

BEDROEVEND.

Terug naar het begin. Inlopen ging lekker. Kalm aan doen door de klammigheid heen. Even een vriendin gedag zeggen en de hartslag laag houden. Tot zover geen probleem. Lekker onder de bomen door. Prima.
Toen begon de ellende. Versnelling 1: 400 meter op hoog tempo ging op zijn zachtst gezegd ‘stroef’. Ik haalde het net aan, maar ik kon mijn benen amper bijhouden! Versnelling 2: hetzelfde laken en pak, ‘stroef’, maar het begon te komen! Of toch niet? Ik had niet goed over de route nagedacht en liep ook maar wat. Versnelling 3: het was te warm. Niet mijn ding. Hartslag omhoog, maar het tempo niet. Nauwelijks. Ik haalde het tempo bij lange na niet meer. Toen besloot ik het bij een ‘leuke’ intervaltraining te houden. Ik ging gewoon mijn best doen en als ik er na 6 mee klaar was – ook best. De tijden van de volgende vierhondertjes die onder de 1 minuut 50 moesten blijven, kwamen boven de twee minuten uit. Twee minuten! 😐
Ik hield wel stug vol en heb er acht gedaan. Over de gemiddelde tijd zwijg ik maar, maar als ik op basis daarvan een  halve marathon-tijd moest voorspellen, zou ik er meer dan twee uur over doen! Als je de groene lijn ziet van de versnellingen en je weet dat de eerste twee net-niet goed waren, dan snap je vast dat de daarop volgende vooral richting helemaal-niet gaan! Het rode lijntje van de hartslag toont wel aan dat ik mijn best in elk geval heb gedaan 🙂
Nu zou je denken dat ik daarvan baal. En ja, een beetje is dat ook wel zo. Maar door het al na twee pogingen los te laten, werd het geen gevoel van totale mislukking. Laat ik het op de warmte gooien… Nog tijd zat om terug te komen en verder te bouwen aan de conditie en de snelheid.
Ik ging uitlopen in een heel kalm tempo. Onder de tien kilometer per uur. En het was opeens zo fijn! Ik had een (langzaam, maar gestaag) ritme te pakken en genoot ineens van de geuren, de bomen, de vrijheid van het hardlopen. Ik zat helemaal in de flow. Er vielen een paar verfrissende druppels – van zweet werd ik natter. Ook al was de uitdaging niet gelukt, mijn voet deed ook geen pijn! Ook al was de conditie nog niet optimaal, ik wist weer waarom het zo ontzettend leuk is om jezelf uit te dagen! Ik zat er weer helemaal in. En zo heb ik toch nog heerlijk getraind. Hoe je veel kunt leren van “bedroevend“.
Altijd fijn als de regen doorzet als je onder de douche staat. 11 Kilometer erbij op het tellertje van de week.
 
DAG FIETS