Een saaie training ,waarin ik niet vooruit te branden was.

Zou het door de warmte zijn gekomen? Of zaten er nog 10 kilometer van gister dwars? Misschien zat mijn hoofd te vol met werk.
In elk geval was het de verkeerde keuze om met de langzamere groep mee te gaan. De snelle groep ging lekker om de atletiekbaan heen lopen – dat had ik veel liever gedaan! Maar ik ging voor veilig en langzaam bij deze eerste training op lokatie. We beginnen in de zomermaanden op een andere plek, omdat het buurthuis dan gesloten is.
Ik voelde me niet zo thuis in de groep en luisterde wat naar ze bij het inlopen. We hadden twee beginners bij ons, die nog echt lekker kalm aan kunnen doen. De trainer joeg ons een viaduct over, maar eigen tempo is niet echt een uitdaging. En dan weer een stukje wandelen. Dat maakt me moe. Ik snap het voor de twee beginners wel, maar ik had nog hoop dat het leuk zou worden als we maar bij de plassen waren.
Even beloofde het ook wat toen we langs de ganzen door het gras en over het strand moesten hollen, maar dat was het dan ook weer. We wandelden weer een stukje en gingen om bomen heen slingeren. Ondanks de brandnetels was het genieten! Inspanning! Van korte duur. Weer even wandelen.
Toen gingen we de trainer volgen om de boompjes heen. Leuk figuurtje 😉

Ik kon het moeiteloos bijhouden, maar juist daardoor werd ik geloof ik gemakzuchtig. Het was ook van korte duur. We gingen sprintjes doen en ik liep niet meer vooraan. Ik kwebbelde inmiddels een beetje mee. Weer wandelen. En toen een brug op. Ik vond het wel goed. Voor mij was de training te versnipperd en onbegrijpelijk geworden. Ik wilde gewoon hardlopen, hoofd leegmaken en krachten verbruiken. We gingen het talud nog eens af en op en weer een keer de brug op en rustig terug.
Toen mochten we de langzaamsten inhalen op eigen tempo. Ik nam het schelpenpad naast het asfalt en trok me even terug. Op mijn eigen tempo, met een mooi gemiddelde van 5:10 (11,6 kilometer per uur). Zo had ik wel even door kunnen gaan, maar het werd een stukje uitwandelen. Ik had er genoeg van eigenlijk. We mochten nog 1 keer op eigen tempo het viaduct over. Ik kon de snelste jongedame niet bijhouden, maar de mensen die ik in het begin moest voorlaten, pakte ik terug op de afstand. We gingen lekker ‘stofzuigen’: teruglopen tot de achtersten en op hun tempo mee naar het eindpunt lopen. Er was nog tijd voor wat loopoefeningen: achteruit rennen, skippings, knieheffen. Toen was de training voorbij. Net geen 7 kilometer. In een uur. Ik had nog meer dan genoeg energie om enigsinds gefrustreerd naar huis te fietsen. Waarbij de steken in mijn voet TIJDENS het fietsen de frustratie alleen maar groter maakten!