Ik snapte het niet. Deze training stond maanden geleden toch ook gewoon in het schema? Waarom kon ik die niet terugvinden? Niks van vergelijkbare lengte ook.
Het regende. Toch zette ik het schemaatje in het horloge.
Het bleef regenen. Maar ik wilde naar buiten.
Het was somber en donker en stil op straat. Nou en?
MIJN VOET DOET GEEN PIJN MEER.
Gek dat je de pijn de hele tijd voelt, maar als het geen pijn meer doet en ook lopen naar de waterkoker ineens geen last meer geeft, duurt het een uur voor je dat opmerkt. Het was een verademing.
Zou ik daar dan niet van genieten? Het regende een beetje.
Het leek zo kil buiten.
Maar ik moest en zou deze korte afstand wel even gaan volbrengen. 2 Kilometer inlopen, 2 kilometer lekker doorlopen, 1 kilometer hard en 2 kilometer uitlopen. Het zijn er maar zeven. Peuleschil. Blijkbaar voor het eerst dan. Ook al snap ik dat niet. In de wijken blijven en geen oranje shirt aandoen.
De regen viel mee. De kilte ook. Dus bleek de lange broek al binnen een kilometer de verkeerde keus. Net als de roze regenjas. Langzaam inlopen betekent hartslag onder de 150 houden. Lekker sloom. Kijkend naar alle oranje vlaggetjes. Ik besloot net even anders te gaan rennen. Niet over de geijkte fietspaden, maar aan de andere kant langs de huizen. Gossie, wat wonen die mensen zo leuk zeg! De eerste twee kilometer waren snel voorbij en ik vroeg me nog wel even af waarom ik dit ook al weer wilde. En waarom ik dit niet eerder had gedaan? Ik had een hoofd vol gedachten die alle kanten op flitsten. Maar daar was dat hoofd wel aan toe.
Op voor de volgende twee kilometer. Langs de route naar die gewezen vriendin die ik de eerste keer met Vincent in de kinderwagen wandelde toen ik net bevallen was. Dat hoofd heeft zich genoeg geconcentreerd op het werk en gaat inderdaad alle kanten op. Gemakkelijk vol te houden, dit tempo wel. Gemiddeld 5:33 – dat is heel aardig waar ik nu sta qua conditie.
Ik ga dus nét even door die andere straat (wat een lelijke huurhuizen), net even om de volgende hoek (wat een leuke speeltuin hier) en over het schelpjespad wat ik nog nooit eerder heb gezien en gehoord. Wat een geweldig leuk geluid! Het druppelde gestaag wat door, maar ik werd natter van het zweten. Stomme lange broek – dat krijg je als je de hele dag binnen zit zonder raam; dan weet je niks van het weer meer. Wat een rare plek voor een natuurgenezer. Wat een aparte bouwstijlen hier. Waarom ren ik daar altijd omheen eigenlijk?
De hartslaggrafiek. Met een gemiddelde van 151 en een hoogste hartslag van 168.
.”
En dan weet ik het ineens!
De vorige keer dat ik dit moest doen, heb ik rustig aan gedaan.
Door voetpijn! Het staat er heus! in het vorige schema! Toen deed mijn hiel al zeer!! Maar toen deed ik nog rustig aan.
Nu is de pijn verwaarloosbaar. Wel weer voelbaar. Geef ik toe.
Het moeilijkste moest nog komen: rustig uitlopen. Het duurt even voor de hartslag weer gedaald is tot onder de 150 als je een kilometer lang op een hartslag van 165 loopt. Ik hobbelde over het schoolplein door de wijk slingerend over nog-nooit-eerder-gerende straten. Ommetje langs de rotonde. Aan de andere kant langs het spoor en het station en toen was ik wel klaar met de niet-avontuurlijke-maar-toch-anders-dan-anders route.Het hoofd was leeg, de haren nat en ik moest naar de plee. Deze week wordt geen nieuw record qua lengtes.