Vrijdag avond. Ik ben moe, doodmoe van het vele werken. Mijn hoofd is moe. Maar ik kan slecht in slaap komen, juist omdat ik zo moe ben.
Vanavond wordt er voor me gekookt en dat krikt me wat op. Het begint te regenen, maar ik heb met mijn loopmaatje afgesproken anderhalf uur te gaan lopen. Ik hoop er nog even het beste van, maar na 9 uur is het droog. De hardloopschoenen en de korte broek gaan aan. Langzaam lopen. Het is warm en ik ben al zo moe. Rustige duurloop dus. Arm loopmaatje, maar die vind het blijkbaar niet zo erg.
Ik laat me niet kennen hoor! We gaan het bos in. De eerste kilometers gaan al lekker langzaam. Het doel is om elke kilometertijd met een zes te laten beginnen. De eerste drie kilometer is er geen enkel probleem. De zeseneenhalve minuut wordt gehaald. Het ruikt heerlijk buiten na de regen. We lopen langs de mooie velden.
Paars is de kleur van de dag
We gaan richting het bos en het schemert al. Het is nog lang niet koud buiten.
Ik ben te moe om echt de route te verzinnen, maar gelukkig zijn we (ook daarvoor) met zijn tweeën. Het is eenvoudig om bij dit tempo te blijven kletsen. We gaan over het fietspad door het volledig verlaten bos. Er is geen wind. We dreigen iets sneller te gaan, maar het tempo blijft keurig beginnen met 6 minuten. Ook door het bos heen over het mooiste stukje. Het is er werkelijk prachtig en het lukt me om het werk achter me te laten. Langzaam wordt mijn hoofd minder moe en mijn benen ietwat vermoeider. Het wordt al donkerder.
Ik begin te merken dat ik al wekenlang niet meer dan 10 kilometer heb gelopen en loop te twijfelen of het verstandig is het weektotaal in één keer te verdubbelen. Zal ik vroegtijdig stoppen? Wordt het niet te donker? Hoe moet de route verder? We lopen langs de Oostvaardersplassen, waar zelfs weinig dieren te bekennen zijn. Na 10 kilometer ben ik het inhouden even zat en op het paadje richting de heuvel halen we het tempo gewoon even omhoog. Hoewel het maar 400 meter is, zullen we de rest van de kilometer echt langzaam aan moeten doen om boven de 6 te blijven – dat lukt net niet en de kilometertijd is 5:56. Ietsje te snel!
We lopen nu echt het donker in en gaan een spel spelen: ik heb in mijn hoofd waar ik heen ga en mijn loopmaatje moet raden waarheen het is. De kilometers gaan volledig ongemerkt voorbij! Ineens is het buitengewoon gemakkelijk vol te houden. Het is donker geworden.
Het laatste stukje door het bos vind ik doodeng. Je ziet niks: alleen een grijs lint asfalt. Ik ben bang dat ik omval zeg! Het is een hele rare gewaarwording om zo in het donker te lopen. Ik zie de andere mensen op het fietspad volledig over het hoofd en schrik me een hoedje van ze!
Na 14 kilometer en anderhalf uur hardlopen haal ik het tempo eruit, uitlopen vind ik prima: de kilometertijden mogen richting de 7 minuten. Mijn hoofd is leeg. Ik heb geen last van mijn voet, de vermoeidheid is uit mijn hoofd in mijn benen gezakt en dat voelt een stuk beter aan!
Het tempo lag laag, op 9,5 kilometer per uur. Maar het was allemaal heel constant. De gemiddelde hartslag ligt onder de 150 – wat met de warmte ook heel prima is. Ik heb de honderdste looptraining van het jaar gedaan. En er zitten al dik 1000 kilometer op. Ik ben heel erg tevreden als ik thuis onder de douche sta.Het is twee maanden geleden dat ik 15 kilometer heb gelopen. Twee maanden! Dat is best een hele tijd. Toen was ik sneller. Maar het is een mooi begin van een nieuwe opbouw en ik kan nog prima meelopen. Ik heb mijn schema wat rustiger gemaakt en de trainer heeft er nog wat trainingsarbeid vanaf gehaald. Vanaf volgende maand ga ik pas weer vier keer per week lopen. Rustig opbouwen en blessurevrij blijven is het allerbelangrijkste.