De training die te laat begon en niet was wat ik gehoopt had

Warm weer en veel te doen en geen vakantie in het vooruitzicht, maar de training vind plaats in het kotterbos, dus dan GA ik.
Het was druk op de parkeerplaats en wij konden lekker met de fiets!
Druk met medelopers, maar niet met trainers: die ontbrak!
We gingen langzaam inlopen. Heel langzaam. Ja hé, hier kom ik dus niet voor!
Ik had ook niet veel te vertellen aan al die vakantiegangers. “wanneer ga jij dan”, bah. De trainster kwam twintig minuten te laat. Op een les van 5 kwartier nogal een slechte beurt. En toen had ze ook nog eens geen programma voor de beste lopers. We werden met 2 medeloopsters weggestuurd: doen jullie maar wat. Tja. Dan ga je in discussie en het werd heuveltjes overrennen. Ik voelde me een beetje verloren. We gingen de heuvel op en af rennen. Mocht twee keer, of als je snel genoeg was drie keer. Ik ging drie keer, al “finishte” ik zo als laatste.

We gingen nog een keer over de heuveltjes en na de zoveelste vakantievan anderen, was ik het helemaal zat. Ik ging alleen lopen en wilde niemand meer horen. Ik bedacht het zelf wel: hard heuvel op, rustig omlaag. Weer bij het beginpunt bedachten de dames dat in een soort van overlegje ook. Dus gingen we nog een keer tot de bankjes. Een heel mooi bos, met honderden mogelijkheden en wij doen saai twee keer de heuveltjes! Onaangemoedigd.
Bij de bankjes hadden mijn loopmaatje en ik het wel gezien en ik stelde hem voor een stukje extra te lopen, met zijn tweeen. Het is ondenkbaar voor me om in het kotterbos niet mijn lievelingsroute te nemen. Die lijdt door een prachtig stuk bos met hoge bomen, vervolgens door een donker stuk waar de bomen dicht bijeen staan en het pad vrolijk slingert en komt dan opeens op een open vlakte. Het is lekker afwisselend. We bouwden zelf wel tempoblokken in, ook al kan ik mijn loopmaatje dan totaal niet bijhouden!
Ineens ging het mis: mijn voet stak en daardoor gaf ik alleen de opdracht om het tempo te verhogen en deed ik zelf niet meer mee. We gingen nog een keer de heuvel over en namen het bos achteraf, lekker tussen de planten door.
Het kribbige is-dit-alles-gevoel verdween naar de achtergrond en maakte plaats voor: het is hier mooi en elf kilometer is genoeg. We liepen langzaam uit en deden samen onze strekoefeningen op het inmiddels verlaten parkeerterrein.
Het uitzicht was adembenemend mooi op deze zomeravond.