Even eruit! kan het nog slomer?!

Zaterdag. Na 55 uur werken. Heet buiten. Dan?
Dan ga je rennen. Mijn loopmaatje ging mee (alleen zou ik niet meer gaan geloof ik). We zouden wachten tot na de bui. Die niet viel
Ik viel – in slaap op de bank. Werd wakker van de SMS: de bui is zo voorbij. Dus met mijn ogen half open ging ik snel.
Waarheen? Geen idee – ik was beslissingsloos. Hoe hard? Nou, vooral heel langzaam. hoe ver? 8 kilometer in een uur vond ik prima.
Ik had teveel engelse drop gegeten. Ik was moe. Ik was sloom. Nog meer klachten? Mijn benen waren moe, buik deed pijn en ik had niets te vertellen.
We liepen naar het bos toe. Eerlijk gezegd weet ik niet eens meer precies hoe. Ik was echt wazig! Telde kilometers af en ik dacht: zeven is ook goed, net als de Almere City Run. De tijden lagen dik boven de 6 minuten per kilometer.
We slingerden door het bos en kwamen over de heuvel.
Na 12 minuten ging ik door, maar gemakkelijk was het niet. Als ik alleen was, was ik naar huis gegaan.
Heuveltjes over. Het was allemaal zwaar voor me. Ik klaagde niet, maar het voelde alsof ik 15 kilo te zwaar was (al zou dat ook kunnen, want suiker houdt me wakker)
Over het mooie pad. En toen ergens begon het te regenen. Harder dan de verwachtte bui. Balen, want ik had mijn regenjas net omgeknoopt. De regen was niet koud
We zouden het pad aflopen en dan wandelen. Maar het werd tot op de brug. Na 7 kilometer binnen 50 minuten (hoe sloom is dat!?) was ik er klaar mee.
Wandeltempo vond ik ook goed. Buikpijn, nat, geen zin. We liepen flink door om spierpijn buiten te houden. Ik vond het prima. Sorry, mate – ik vond het niet erg!
Het werden toch 9 kilometer in dik een uur. mijn best. Ik had in elk geval weer iets gelopen. iets buiten gedaan. een douche verdiend.
later, straks, als het werk voorbij is ga ik wel weer meer lopen. Nu moet ik het doen met twee keer per week. Al is drie keer beter, want met twee keer krijg ik een duitse melding via de runners-app….