Trainen & stress (niet echt een motiverend verhaal volgt….)

De laatste training op lokatie ga ik nog meedoen deze zomer. Op de fiets richting de atletiekbaan. Ik ben al moe. Moe van acht weken werken. Moe van de stress. Moe van het huishouden ernaast op peil houden. Moe van het regelen van de vakantie voor Vincent. Ik ben er nog net niet, dit is de laatste werkweek. Nog een zware week. Ik slaap slecht ‘s nachts: kom moeilijk in slaap en slaap zelden de hele nacht door. Dat heet echt stress en oververmoeidheid. Ik ga toch met de A/B groep mee. Fijne trainer. Ik wil met mijn hoofd de uitdaging. Maar mijn lichaam wil niet mee. De spanning in mijn spieren is hoog. Mijn hartslag ook, maar ik krijg geen tempo. Ik hoor om me heen iedereen over zijn vakantie vertellen. Over weken niet lopen. Ik voel me de witte-benen-binnen-zitten-Kampioen. Vorige keer deed ik dit rondje ook, dus ik voel me door de andere omgeving ook niet geinspireerd. Ik weet wel wat er komt: stukje gras, stukje zand, water zonder bootjes erop.
Eerst loopoefeningen op het parkeerplaatsje. Ik krijg last van mijn lies. Ik heb er afgelopen zaterdag iets verdraaid en nu speelt het op. Spanning. Ik hobbel lekker achteraan mee. Ik doe mijn best – zo’n beetje. Ik doe wat me gezegd wordt. In mijn hoofd is weinig ruimte meer voor eigen iniatief of beslissingen.
We gaan rondjes snel op de parkeerplaats lopen, gevolgd door hollen over het zand en daartussen stukjes rustig lopen. Eerst een kleine rondje+stukje zand, dan een groot rondje+stukje verder zand en tot slot groot en klein rondje+ al het zand. Ik begin best snel, maar de rest kan me gemakkelijk inhalen. Ik weet zeker dat de achtersten niet het grote en kleine rondje hebben gedaan, want ze halen me bij het laatste stuk zand ineens bij! Ik heb zelfs te weinig iniatief om te stoppen terwijl ik pijn heb. Ik wil best, maar ik wil ook vrij zijn en weer goed slapen en geen zorgen meer hebben. Ik keer me volledig in mezelf. Zeg niks meer. Ik zit in mijn hoofd en voel een enorme druk.
We gaan de brug op lopen. Lantaarnpalen tellen. Ook goed. Ik voel me een olifantje. Ben de een-a-laatste. Ik doe heus mijn best, maar het is onmogelijk sneller te gaan. Ik kan nog urenlang lopen, maar mijn lichaam kan niet versnellen. Mijn benen trekken me amper. In mijn hoofd zitten zeilboten. Geen intervallen. Ik moet echt sneller kunnen, maar op dit moment kan er niks. Is dit wat stress met je lijf doet?! Wat een ramp! Het zou toch beter moeten gaan als je lekker bezig kan zijn?! Dit loopt voor geen meter! Ik ben te moe om me er zorgen over te maken. Heb alle energie nodig om door te gaan. Ik loop voorop de brug over in langzaam tempo. Zelfs langzaam tempo lukt me niet meer. Ik doe alleen mijn eigen tempo. We moeten snel de bomen langs, maar ik hou hetzelfde tempo maar aan. Ik kan niet meer sneller. In mijn hoofd zitten beeldlassen, geen intervallen. Het maakt me verdrietig, somber en desperate.
Ik wil niks meer zeggen, ik wil naar huis, terug naar mijn kleine ruimte voor de laatste loodjes. Ik wil niks meer hoeven, alleen mijn donkere hokje in om de laatste afleveringen af te maken. Ik hoeft geen buitenlucht meer, ik wil mijn werk afmaken om ruimte in mijn hoofd te krijgen. Eigelijk wil ik alleen naar huis fietsen meteen na de training, maar 2 trainingsmaatjes fietsen mee. Ze vragen of het goed gaat en alles wat ik zeg is gewoon ‘ja hoor’. Ik heb geen behoefte aan meer uitleg of om meer te zeggen. Ik wil stilte. Tot overmaat van ramp gaan ze de vakantie uitgebreid bespreken! Ik zeg niks. Luisteren lukt nog net. Ik voel ook niks meer.
Het was een lange, zware training van 10,5 kilometer. Zal best. Het ging niet goed. Dat zat in mijn lijf en in mijn hoofd. Stress is dus machtig. Neemt heel veel over. Terug naar de de kleine, donkere ruimte voor de laatste loodjes, om het werk af te maken zodat stress weg kan.