Een laag tempo en vormpjes-rennen.

Daar was het dan eindelijk: het einde van het zware werken. Ik moest vanmiddag het werk even staken, omdat het duidelijk werd dat ik weer niet kon gaan hardlopen in Hilversum omdat het werk uitliep. Om 5 uur was het zover: klaar met werken. Na 8 weken bezig te zijn geweest met zeilboten en toptelevisie maken, was het voorbij. Af. Klaar.
Dus deze avond moest er gelopen worden! En alleen is ook maar alleen, dus ging mijn vriendin mee met wie ik ook de Almere City Run heb gelopen. Langzaam aan. Meer lukt mijn lijf niet. Gisteren heeft de fysio mijn bekken ‘recht’ moeten vouwen en nu is de liespijn al minder. De vermoeidheid zit echter ook in alle spieren, dus deze week wordt er niet hard getraind, alleen maar langzaam gelopen. Zo vaak mogelijk! Buitenlucht – here I come!
We gingen samen niet snel. Ik was wat bedroefd en keek uit over een soort werk-gat, waarvan ik nog niet wist wat ik erover moest denken: blij met vakantie of één saaie leegte? We liepen door de achterliggende wijk heen en de kilometertijden begonnen zelfs met een zeven! Niks ergs aan, maar toch nog iets te snel voor mijn vriendin. We deelden even onze frustraties en na 4 kilometer was zij weer thuis. Ik liep nog te fluiten, dus ik wilde nog even verder. Ach, als je dan toch buiten bent.
Ik besloot in de wijk te blijven en alle straatjes mee te pakken. Het tempo kwam er niet meer echt in. De zeven werd wel een zes, maar echt laag kwam die niet meer uit. Dat het inmiddels donker was geworden duidt er duidelijk op dat de zomeravonden definitief voorbij zijn – gemiste kans. Mijn lies was gevoelig en overstemde mijn voet. Mijn lichaam is moe. Ik ben moe, maar deze keer geeft mijn hoofd het niet toe en mijn beentjes wel! Ik voelde me minder een olifantje als vorige week en loop alweer iets soepeler. Zeker als ik rechtop ga lopen en mijn voeten lekker onder me door laat rollen. De hinde laat nog even op zich wachten, maar ik loop alweer meer in balans. Een uurtje liep ik. 8 Kilometertjes.
Nou niet direct een hoogtepunt in mijn loop-baan. Maar het is weer een begin. En echt moe werd ik er ook niet van. Hoewel de redelijk hoge gemiddelde hartslag van 146 bij de gemiddelde snelheid van 8 km per uur wel duidt op vermoeidheid.