Bijkletsen en bijrennen.

Vanmorgen had ik met mijn hardloopvriendin afgesproken. Als we niet zouden wegspoelen zouden we lopend gaan bijkletsen, maar veel thee was ook een optie. Ik moest er nog over nadenken en had niet direct mijn loopkleding aan, maar toen we het over een laag tempo eens waren trok ik mijn sportbroek aan. Een lange broek om de witte benen te bedekken, haha. Ik deed voor de zekerheid mijn regenjas aan. In haar tuin, wachtend op de satelliet-verbindingen, vielen circa 15 druppels.
De eerste passen voelde ik mijn lies weer. We liepen zonder doel, zonder vastgestelde afstand, zonder verplichtingen. De enige vereiste was: bijkletsen! Over hardlopen, familiezaken, werk, vakanties in het vooruitzicht, de kinderen. We liepen langs het water en dan is rechttoe rechtaan het gemakkelijkst. In een uiterst gelijkmatig tempo. We liepen over de vlakte die er nog steeds onbebouwd bijligt. Langs het maisdoolhof en nieuwe pannekoekenrestaurant. We kwamen over een steenachtig pad, wat het tempo ietsje vertraagde. Voor even. Wij merkten niks, kwebbelden door en door.
Er was geen regen. Het was behoorlijk warm zelfs in het zonnetje. En zo begaven we ons richting het beoogde doel: de manege. Eindelijk eens vanaf de andere kant! Ik vertelde over mijn TV-prestatie en eindelijk, eindelijk, eindelijk kwam al rennend het gevoel van trots. Het bekende gevoel dat je al rennend meer ruimte krijgt in je hoofd. Het tempo ging als vanzelf iets omhoog! We kwamen nét niet onder de 6 minuten per kilometer uit.
En na tien kilometer was er een uur en een minuut voorbij. Mijn glimlach was terug. Ik had heerlijk gelopen en mijn vriendin ook. We hadden geen tijd om te letten op afstanden, om door te rekenen hoe-ver-nog of hoe-snel. Er was geen tijd om pijntjes te voelen en te analyseren. Geen tijd om je druk te maken over haal-ik-dit en lukt-dit. We hebben de tijd weggebabbeld. Probleemloos. Op 9,8 kilometer per uur.
Ik was niet doodmoe of uitgeput, zoals ik vorige week nog wel was. Mijn lijf voelde niet langer aan als een uitgerekt elastiekje en mijn voet was helemaal beloopbaar. Des te duidelijker hoe het verschil met en zonder stress lopen voelt. En dan weet je ineens weer waarom je naar buiten gaat om te hardlopen!