Lange kletsende duurloop met zijn tweetjes

Mijn vriendin kwam om half 10 en toen had ik mijn korte broek al aan en de waterbelt om. Het was nog bewolkt, maar het zou een warme dag worden. Ik moest de route bepalen, want dit is voor mij bekend terrein. Mijn vriendin was nier nog nooit geweest. We gingen eerst het park door en zetten de kletsmodus voluit aan. En die is niet meer uitgegaan! We hoefden niet snel te gaan lopen, maar wel 1 uur 50 minuten en dat komt neer op zo’n 17/18 kilometer. Mijn vriendin keek haar ogen uit, waar ik keer op keer kom, was zij hier voor de eerste keer.
We liepen via de lange route (twee bruggen, fietspad af en bij de de heuvel naar rechts) richting Oostvaarderscentrum. Nadeel is dat ik dat stukje altijd hard “moet”. Dus we verhoogden het tempo en dat lukte me best, maar de derde kilometer was de enige die daarmee onder de zes minuten kwam. We hadden nog 15 kilometer voor de boeg om ‘uit te lopen’. We kletsten over de kids, over eten en haar aankomende vakantie.
We namen het pad langs de plassen en daar stonden de paarden. Mijn vriendin had dat pad nog nooit genomen, maar wel het fietspad langs de doorgaande weg. Nu zag ze de konikpaarden en de ganzen en de prachtige oostvaardersplassen en ze kiest voortaan vast de d-tour. We gingen het bos in, waar ze druk bezig zijn met bulldozers en vrachtwagens om een nieuwe uitzichtsheuvel te maken. We volgende het fietspad door het bos. Op een paar wandelaars na, was het rustig. Als wij tenminste onze monden dicht hadden gehouden!
De zon bleef achter de wolken, waardoor het niet al te heet werd. Het was perfect hardloopweer, er stond zelfs geen wind. We gingen de bruggen over en door de mist zag het er prachtig uit over het water. Op de brug boven de A6 toeterde er vakantiegangers naar ons en we zwaaiden. Heerlijk gevoel! Er volgde een lang recht saai stuk, maar dat maakte het kletsen alleen maar gemakkelijker… De tijd en de kilometers vlogen voorbij.
We namen het pad onder de A6 door en er stond een bord dat we er niet langs zouden kunnen, maar daar trokken we ons niks van aan. Ik maakte me wel een beetje zorgen, maar dat bleek voor niks, want het is niet duidelijk geworden waarom het bord er stond. Als je met zijn tweetjes loopt, hoeft je niet bezig te zijn met de tijden die je loopt of met je pijntjes en dat is erg fijn.
We besloten nog maar een keer door het bos te gaan, kon ik haar “mijn” pad laten zien. Het tempo bleef heel constant rond de zes-dertig. Ik liep een stukje heel erg lekker voorop en dat stukje ging vanzelf voorbij. Van mij ik mocht best stoppen op de brug terug, want de tijd van 1 uur 50 was ook om, maar ja, dan loop je toch maar door. We slingerden om de hekjes heen en na twee uur stonden we weer bijna bij het beginpunt en hadden we 18,4 kilometer gerend. Het tempo was 6:36 (9,1 km per uur). Alle calorieen voor 1 dag had ik er extra bij verdiend, maar ik had geen extra honger meer. Gek genoeg waren we bij een kopje thee nog steeds niet klaar met kletsen!
Thanks vriendin voor deze heerlijk duurloop die als vanzelf voorbij ging!