Er was 1 trainster voor 2 groepen. Het nivo ligt tussen beginner die rondhobbelt en supersnelle trailrunner. Kortom: wat een opgave! De trainster is erg goed, maar dit was zelfs voor haar wat moeilijk. Om acht uur renden we in laag tempo (voor sommigen laag, voor anderen hoog) naar een dichtbij gelegen schoolgebouw. Ik sprak een vrouw die komend weekend haar eerste marathon gaat lopen. Ik hoop voor haar dat het leuker is als mijn marathonervaring!
Ik had zin in de training, na een dag stilzitten. Ik had mijn “oude” witte schoenen aangedaan. Ik heb ze begin dit jaar aangeschaft en twee maanden geleden ingeruild voor ‘zwaardere’ schoenen met meer ondersteuning. Het was een verademing om deze weer aan te hebben, ze waren zo licht dat het leek of ze me meer snelheid gaven!
We gingen eerst oefeningen doen. Het leek wel dansen! Wat een originaliteit zeg. Ik vond het allemaal wel grappig en het ging erg goed. Springen, schuin, sirtaki, als op een hinkelbaan. Er waren al snel twee kilometer voorbij. Toen gingen we het fietspad een stukje verder af. Ik kwam met de oude juf van school te kletsen en wat zij me vertelde gaf mij nog meer energie. We moesten een stukje snel en ik schoot er vandoor. Het was een klein stuk, dus ik kon even mijn schoenen uitlaten en wat energie verbruiken. Ik kwam van ver achteraan en ik vond echt dat de rest niet genoeg zijn best deed als ik degene was die hen voorbij moest lopen. Ik zocht voor het rustige stuk de juf weer op en daardoor liep ik bijna achterop. Het langere stuk zette ik er weer de sokken (cq schoenen) in tot ik mijn hartslag tegen de 170 had en tijden rende onder de 4:30!! Het was maar een klein stukje…. We deden het nog een keer: eerst het lange stuk, daarna het korte stuk hard. Mijn hartslag bleef iets lager, maar het tempo niet.
Het was een SUPERMOON, komt maar een paar keer per jaar voor dat de maan zo dichtbij staat. Had ik goed gezien dus!
Ik genoot van de maan. Hij was superhelder en net niet helemaal vol. De kleuren werden er allemaal heel zacht van. Ik trok me terug in mezelf, want de groep was zo groot dat je je niets van de anderen aan kón trekken. We gingen stukjes uitlopen en ik weet niet waar ik de kracht vandaan haalde, maar ik rende de volgende keer gewoon het korte sprintstukje ónder de 4 minuten! Ik haalde dan ook iedereen in met de gedachte: het is te kort dit! Het waren honderd meters. Het laatste sprintstukje deed ik rond de vier minuten. Ik kwam er echt in. Maar het leek of er overal mensen in heel veel verschillende tempo’s liepen om me heen. Ik liep niet voorop hoor, dus het was moeilijk peilen hoe hard anderen liepen.
Tijd om me te verheugen op de aflevering van morgen en te genieten van de wind tijdens de laatste lantaarnpaaloefening. Ik had echt het gevoel dat ik er in ging komen en dat het nu te donker was om mijn vuurrode zweetkoppie te zien toen we terug gingen hobbelen. Zo voelde het tempo voor mij in elk geval!
Ik kletste met de juf toen we nog even op en neer mochten sprinten. 1 Blokje rechts-rechts-rechts langzaam en ik drong maar eens naar voor. Tweede blokje links-links-links ietsje harder. Er liepen alleen mannen voor me en ik had al zo’n vermoeden dat ik niet op z’n hardst moest gaan, en jawel, derde blokje (rechts-rechts-rechts) hard. Als je zin en energie had. Nou, plenty.
Toen liepen we met een kleine ommetje terug. Ik liep lekker mee te kleppen en er was nog niet eens een uur voorbij! Ik had lekker getraind en voor mijn gevoel niet het beste van mijn schoenen laten zien. Ik vond 7,9 kilometer ook nogal weinig, maar ik snap dat er andere lopers zijn die het zwaar vonden. Je moet er echt zelf iets van maken. Hopelijk volgende keer weer twee trainers en een duidelijkere training. Inmiddels stond de maan helder aan het firmament.