De Groeten uit de Bus van "Missie-Mislukt"

Misschien moest ik het volgende maar niet opschrijven: ik had gister eigenlijk al behoorlijk last van mijn voet. Voornamelijk als ik de voet juist niet gebruikte. Ik ging liever een stuk wandelen tijdens de atletiek, want ik was er behoorlijk sjachereinig van. Gaat het net weer goed met hardlopen, begint die peesplaat weer opnieuw! Daarbij had ik ook last van mijn linkerknie en bij vlagen nam ook mijn linkervoet de pijn over. Krakkemikkig dagje op de bank dus! Voor vandaag stond er een loop van twee uur op het programma, op een lekker laag tempo en dat wilde ik graag doen. Ik zou met mijn loopmaatje gaan en die moest na mijn gezelschap nog anderhalf uur extra, dus ik vond het zielig hem alleen 3,5 uur te laten lopen. Ik nam mijn OVkaart mee!
Om kwart over negen had ik me ingesmeerd tegen de zon met het vaste vertrouwen dat mijn voet zeker minder zeer ging doen tijdens het lopen. Als alle kilometertijden maar met een 6 zouden beginnen. De eerste kilometer was mijn voet voelbaar, maar al kletsend was er niks van de pijn te merken. We gingen totaal niet snel. Pas bij kilometer twee begon mijn loopmaatje over mijn voet te vragen en merkte ik dat het nog niks minder pijnlijk werd. Ik had er veel energie voor nodig en kwam daardoor niet echt lekker in een ritme. We kozen voor de bospaden en het was prachtig in al dat herfstige zonlicht dat in stralen naar beneden kwam. Ik vond dat het niet opschoot en kwam er ook na 5 kilometer nog niet echt in. Qua tempo ging het zoals gepland: 6:22-6:12-6:19-6:24-6:20 en zelfs 6:31. Ik wilde over de witte brug heen.
Maar daarna begon ik ineens tegen de rest van de route op te zien: weer dat stuk langs het kasteel waar ik de vorige keer liep en uitvond dat ik de Almere City Run niet zou gaan lopen. (9 mei 2014) Omdat ik toen ook pijn aan mijn voet had, wat ik liever negeerde. Ik nam ineens het besluit: ik moet wijzer geworden zijn en nú laten blijken iets geleerd te hebben: ik moet dadelijk stoppen. De pijn in mijn voet gaat niet weg tijdens het lopen en als ik nu doorga omdat mijn hoofd, mijn benen en mijn zin het wel volhouden om tot twee uur door te lopen, kan ik straks wéér een halve marathon vergeten. Ik ga tot de volgende bushalte en dan neem ik de bus. Ik vond het heel moeilijk en dacht nog even: hoe ga ik dit nu weer vertellen?! Moet dat arme loopmaatje 2,5 uur alleen lopen! Ik had het echt moeilijk met zeggen dat ik tot de volgende bushalte mee zou lopen, maar gelukkig begreep hij het onmiddellijk en trapte vervolgens ook niet in mijn ontkenning dat ik het eigenlijk af moest maken en niet op mocht geven. Want toen ik het had gezegd ging het beter en dacht ik: ach, nu ben ik op de helft, die andere helft gaat vast ook lukken. En de tiende en laatste kilometer ging dan ook in een tijd net onder de zes minuten.
Het is soms zo moeilijk om verstandig te zijn. Maar dit had ik mezelf beloofd. Ik bedacht dat ik door kon lopen als de bus niet kwam, dat ik langzamer zou gaan en mijn loopmaatje vroeg of hij boos moest worden op me. Nee, dat helpt absoluut niet, maar toen hij grappend zei dat hij dan ‘eindelijk zijn eigen tempo kon volhouden’ en ‘niet meer naar mijn gezanik hoefde te luisteren’ (ik was al niet meer zo gezellig vrees ik), kwam de bushalte in zicht. We werden nog door triatlonners ingehaald – wat een helden. Ik voelde me een enorme anti-held. Een dappere anti-held die iets heel moedigs ging doen, dat dan wel. Ik zou mijn loopmaatje blijven ondersteunen via de telefoon. En zo keek ik hem na terwijl ik afkoelde (letterlijk en figuurlijk) bij de enige bushalte binnen een kilometer omtrek.
Even later zat ik lekker te stinken in de bus. Met de telefoon mijn loopmaatje volgend. Mijn voet hield zich helemaal rustig en ik dacht een paar keer: zal ik mijn medereizigers van de stank afhelpen en naar huis rennen, maar ik stapte 1 keer over en bleef zitten tot ik bijna thuis was. Toen ik naar huis liep, was mijn voet wat stijf, gelukkig niet meer pijnlijk. Ik mocht van mezelf dit weekend nog een keertje of twee keertjes een uur lopen zodat ik toch netjes drie uur heb gelopen, maar van mijn loopmaatje en van mijn vriend mag dat even niet. Streng zijn ze zeg. Voor mij hield ik er zo even de moed in.
Na de douche dacht ik: he, ik ga gewoon NU fietsen en ik fiets mijn loopmaatje gewoon tegemoet! Dus fietste ik snoeihard 7 kilometer naar hem toe, want hij moest nog een uur. Ik was wat frustratie kwijt door het keiharde trappen en kon nog behoorlijk gezellig meefietsen en hem ondersteunen tot hij 35 (!) kilometer had gelopen. Ik ben de conditie nog niet kwijt blijkbaar, maar mijn hartslag was wel alsmaar heel hoog. Ik moet de hartslagband hoognodig uitspoelen, want een hartslag van 220 is ongeloofwaardig.
Mijn voet doet niet meer zoveel pijn als gisteren. Ook niet na een uur achter de computer zitten. Ik loop pijnloos naar de supermarkt. Ik weet dus best dat ik er goed aan heb gedaan, maar het knaagt aan me dat ik op moest geven. Na een nacht stilliggen is het belangrijk om te voelen hoe mijn voet morgen reageert en of ik er echt goed aan heb gedaan te stoppen. Het kan zijn dat ik toch last heb van mijn voet en dus eigenlijk helemaal niet had moeten gaan vandaag, maar aan de andere kant van het spectrum staat dat ik nooit te weten zal komen hoe het had gevoeld als ik door was gegaan vandaag. En dat is in elk geval goed om te weten!