Vandaag ging ik voor een langzame loop. Gewoon eens niet op de tijd letten en het bos in. Ik had al bedacht dat mijn schoenen dan te nat zouden worden, dus ik deed de witte schoenen aan. De lucht was strakblauw. Aan het einde van het park waren mensen met een bootcamp bezig. Ik had zin om me er even bij aan te sluiten voor wat opwarming!
De kilometertijd lag rond de zes minuten en na een klein kwartiertje liep ik het bos in. Alles ruikt zo zalig naar de herfst! Deze woensdagochtend waagde zich niemand tussen de bomen. En zo kwam ik op mijn pad deze familie tegen:
Ik wandelde ze voorbij en het kon me niet schelen dat mijn kilometertijd daardoor verprutst was, want ik dacht alleen maar dat zij het vast niet snapten: zo’n tweebenig mens die probeert een beetje harder te gaan! Ik genoot van de zon tussen de bomen door, van de lage begroeiing en de bruggetjes. Mijn schoenen, sokken en voeten werden inderdaad hartstikke nat van het gras!
Er is wel veel gekapt in het bos, daarom dacht ik dat ik me het niet goed herinnerde dat er drie brugjes over niks waren, maar ik had wel gelijk hoor! Door mijn gefotografeerd en de aanpassing van het tempo aan standje-genieten-maar ging de 5 kilometer niet eens meer binnen een half uur. Ik draaide langs de plassen en genoot van de blauwe lucht boven de gele halmen. Ik werd ingehaald door een mannelijke duurloper, maar dat gaf mij niks. Ieder zijn eigen tempo. Ik moest me bedwingen om geen praatje te beginnen en hem met welke-marathon-dan-ook succes te wensen. Ik luisterde wel lekker naar de muziek, maar die stond heel zacht. Ik wilde geen vogelgetsjirp, ganzenroep of ritselende blaadjes missen!
Ik had het wel warm hoor en op het asfalt met mijn piepende, natte schoenen ging mijn tempo weer wat omhoog. (kilometer 6 en 7 gingen zelfs onder de zes, foei) Ik deed 43 minuten over de 7 kilometer en iets van 48:50 over 8 kilometer. Toen was het rondje rond en stond ik bij het trappetje.
De mensen van de bootcamp waren nog steeds bezig, maar ik sloot me toch maar even niet aan met mijn rode, bezweette koppie. Ik wilde nog door het bos achter de wijk lopen, maar daar kreeg ik spijt van! Daar moeten ze blijkbaar nog veel hout verzamelen en het was er een herrie van gezaag en tractoren. Maar toch weer tien kilometer, hoewel ik daar deze ochtend 1 uur en 3 minuten over deed. Dat was niet waar het om ging.
Ik had ervan genoten. Mijn voet deed geen pijn, de douche deed wonderen. Een uurtje was ik klaar voor deel 2 van de mini-triatlon: samen met Vincent zou ik gaan fietsen. We gingen eerst langs de Albert Heijn voor broodjes en lekkernijen voor onderweg. Daarna gingen we dat in het bos opeten.
Mama moet uitrusten hoor!
We fietsten verder naar de nieuwe bruggen over het water en over de snelweg. Dat vond de jongen prachtig! We namen lekker vaak pauze onderweg. We moesten namelijk heel ver gaan fietsen. Ondertussen moesten we insmeren, plassen, pepernoten eten, op adem komen en naar de auto’s kijken en zwaaien. We gingen onder de snelweg door en weer door het bos heen en over een snelweg heen en over een andere snelweg heen en weer onder de snelweg door.
Mama, doorfietsen!
Al met al hebben we een halve marathon op de fiets volbracht! We waren wel twee en een half uur onderweg! (waarvan 1 uur en drie kwartier fietsend).
Nu het zwemmen nog. Dat heb ik aan Vincent overgelaten. Die is namelijk veel en veel beter de borstcrawl. Zo hebben we samen de triatlon toch maar mooi volbracht!