Ik vertrok meteen toen de jongen op school zat. Voor een ‘snel’ rondje om de hele oostvaardersplassen. Ik had namelijk maar twee uur de tijd. Echter, ik gokte verkeerd: ik had tegen de klok in moeten fietsen en ik ging met de klok mee. Tegen het kleine beetje wind in wat er stond. Ik had echter meer last van alle “bejaarden” op de fiets die ik in ging halen. Vlak voor de dijk stopte ik om me in te smeren en ontdekte ik dat ik geen water bij me had.
De dijk is lang en ik schoot lekker op met mijn muziekje op mijn oren. Ondanks de wind begonnen alle tijden met 2minuten. Ik trapte flink door. Ik wilde iemand ver voor me inhalen, maar dat is niet gelukt. Het hield wel het tempo erin.
Ik kwam in het bos tot rust en dacht: waarom wil ik eigenlijk zo hard? Ik heb nog dik een uur en dit is mooi, dit ruikt lekker, dit is rustgevend, dit geluid van de blaadjes is zo leuk! Ik ging twee kilometer iets langzamer, maar toen moest ik weer “oudjes” inhalen en begonnen de tijden gewoon weer met een 2. De halve marathon deed ik in een uurtje.
Ik ging lekker naar de muziek luisteren, want ondertussen ken ik de route wel een beetje. Het was wel druk op deze zonnige middag. Al ben ik nog nooit een grasmaaiertje op dat fietspad tegengekomen! Ik ging de uitdaging toch maar zoeken in 40 kilometer binnen twee uurtjes. Ik kwam in het bos en ving er een prachtige zonnestraal op de foto:
Stop de zon in een doosje
Ik maakte het rondje helemaal rond en toen had ik 1) tijd over en 2) nog een paar kilometer te gaan voor de veertig; dus ik fietste nog door het wijkje langs de bossen.
40 Kilometer binnen 2 uur (1:58) en ik was ook weer op tijd op school.