Het mocht van de fysio op drie voorwaarden: 1) De paarse schoenen aan 2) een laag tempo en 3) eerst de rug-losmaak oefening doen. Ik mocht een lange duurloop doen. Dus om 10 voor negen namen mijn loopmaatje en ik de trein naar Weesp en vandaag zouden we terug lopen naar het station van Almere (ik) of naar huis (hij). Op het eerste stuk langs de saaie drukke weg wisselden we alle roddels uit bij de herrie van de auto’s en zo konden we erin komen. We moesten wel lachen en na dik twee kilometer kwam ik er lekker in en had ik geen last meer van voet of stijfte. Het was vet zonnig -ik had me gelukkig ingesmeerd. Alle tijden begonnen met een 6.
Bij Muiden kon het grote genieten beginnen. De leuke bruggetjes, de straatjes, de draaibrug (die gelukkig niet open was) en daarna de dijk op met uitzicht op het Muiderslot. Dat gras ging natte voeten opleveren! Maar het was heerlijk, dan maar een lager tempo hoor. Schapen, koeien, de mist in de verte. Het was erg mooi en ik genoot me rot! Meestal heb ik dan vooral zin om langzamer te gaan en meer tijd te genieten, maar ik vond nu wel leuk om door te hobbelen. Je kon uitkijken over het water en Pampus.
Er lagen koeienvlaaien en we kwamen ook nog een paar obstakels tegen die de klimvaardigheid testen. Ik had geen last van mijn voet (behalve dat die nat was), geen last van mijn knie (behalve de trapjes op en af) en geen last van spierpijnen of motivatiedipjes. We gingen een dijkje op en daar stond een fantastisch dijkhuisje te koop. Daar zou ik zo willen wonen! Helemaal te gek.
Om de tijd te doden, gingen we een spel ‘blackbox’ spelen: woordraadseltjes. We kwamen langs het echobos, waar we de fluisterschelpen moesten uitproberen. Jammer voor de slapende man op het bankje! De verrassingen tijdens deze eerste tien kilometer maakten het helemaal de moeite waard. Toen we ook nog eens een prachtig, lief kerkje aan de dijk tegenkwamen schoot ik helemaal vol (of was het zweet?). Het leek wel het buitenland, terwijl we gewoon in Muiderberg waren. Het was de zon, het licht en de omgeving die het ongelooflijk mooi maakte.
Het spel hield ons aan de praat. En toen gingen we de brug op terug de polder in. Dan volgt het saaie stuk. De zon schijnt fel, het is moeilijk om tegelijk na te denken en te puzzelen en ik voel het tempo in mijn benen zakken. Het tempo komt niet boven de 6:30 uit, maar voelt aan alsof ik een olifant ben. Het helpt even als de zon verdwijnt en we de vlakte achter ons laten. Inmiddels zitten er 15 kilometer op. Ik ga echt wel die 2 uur en een kwartier volmaken! Hoe dan ook. En dat is vanaf kilometer 17 vooral een tandje lager.
Eindelijk komen de tijden boven de 6:30 uit. Mijn hartslag blijft onder de 150, wat acceptabel is. Ik ben bezweet en moe, heel moe eigenlijk. Toch loop ik het station in stad voorbij en even later is de laatste puzzel opgelost. Ik loop door tot het volgende station parkwijk. Dan is de tijd om en is mijn doel bereikt: 21 km gelopen. 135 minuten.
Ik zie er moe uit in de trein!
Ik neem de trein naar huis (en struikel nog op de trap van het station omdat ik tegelijkertijd de rozijntjes aanval) en ben even voor 12 uur weer thuis. Ik voel me voldaan en tevreden. En moe – ik was vergeten dat je van een halve marathon rennen in de zon moe wordt. Het rare is dat ik geen trek heb, alleen dorst. Na de douche val ik een zak chips aan voor de lunch. Ik heb geen last van mijn voet. In de loop van de dag gaat mijn linkerknie fel aan het protesteren, dat is dan weer jammer zeg.