Rondje met de klok mee – tegen de rest in blijkbaar.

Atletiekles. Een uur. Voor het kind althans. Meestal zit ik naast de baan te wachten, maar vandaag was de atletiekbaan het beginpunt van het rondje. Een rustig rondje. De knie blijft protesteren, ook na de fysiotherapeutische behandeling. Het is 16 graden, dus ik heb een korte broek aan. De hartslagmeter heeft kuren, want wandelend loopt de hartslag volgens dat ding al op tot 185. Lijkt me sterk… Ik vind het wel spannend om te rennen (haal ik het wel, ben ik niet geblesseerd), maar zo’n hoge hartslag is echt wat overdreven.
Al in de eerste 50 meter blijkt dat ik de autosleutel in de hand moet houden. Tamelijk onhandig. Ik besluit 2 kilometer langzaam te lopen, dan 1 kilometer hard. Dus kilometer 3, 6 en 9 moeten op tempo. Het is even de weg zoeken in de wijk richting de vaart. Ik loop met de klok mee, heb ik het bekende stuk voor het laatst. Het is stil overal. Toch zijn de eerste 2 kilometer niet erg langzaam met 5:38 en 5:34. Ik heb even last van mijn rug en dan gaat het vloeiend, hoewel ik de hele weg mijn knie zal blijven voelen. Ik heb inderdaad het lef om de derde kilometer grotere stappen te nemen. Tempo is 5:16
Hierna mag ik weer twee kilometers lekker van de omgeving genieten.

Bedoel  je dit soort stille, volkomen verlaten wegen, zus, als je zegt dat hardlopen zo akelig eenzaam is? Dat er zoveel enge mensen zijn? Ik zag aan deze kant van de vaart helemaal niemand. Pas bij het gemaal zie ik een andere hardloopster. Ik herken haar lange broek, want ik heb ‘r net nog gezien bij de atletiekbaan! Ik zwaai vrolijk en vind het reuzeleuk een medeloopster te zien op precies de helft. De helft?! Dit is pas kilometer 4,5 en ik wil door voor tien!
Ik ga het Wilgenbos in en geniet van de brug, het wilde bos en warempel! nog een hardloper. Deze man ken ik zelfs van de club. Ook hij komt me tegemoet en ik weet dat hij ook bij de atletiekbaan is begonnen. Verder is het doodstil in het bos – sorry zus 🙂
Kilometer zes gaat weer op tempo en dat tamelijk moeiteloos. Maar het sluisje zorgt voor een lichte vertraging. 5:15 De sleutel die ik alsmaar moet vasthouden wordt echt irritant. Kilometer 7 en 8 gaan richting de 6 minuten (maar net niet helemaal)

Verdraaid, ik zie aan de andere kant mijn “mede/tegemoet”loopster. Ik kan even niet harder, ik wil alles in de negende kilometer stoppen. Ik heb er nog net de tijd voor, maar zal een ommetje moeten maken. Ik ga langs de tussenring op de ventweg en mijn passen zijn groot, mijn ademhaling moeizamer en ik denk dat mijn hart dit best kan. Het zou mooi zijn als de kilometertijd eens met een 4 begon en ja hoor! ik haal het net: 4:57. Ik moet even twee keer kijken 😀
Kilometer tien gaat langzaam, rustig aan. Ik heb er 8 minuten de tijd voor als ik om 7 uur weer naast de baan moet staan, maar als ik daadwerkelijk weer bij de atletiekbaan sta heb ik nog anderhalve minuut over voor het zeven uur is. Ik ben om 2 minuten over zes vertrokken. Met een gemiddelde van 5:39 per kilometer en een hartslag van 152 hoeft ik me niet echt slecht te voelen voor een trainingsrondje, maar ik vraag me toch ernstig af hoe ik nog 7 minuten sneller zou moeten lopen in een wedstrijd. We gaan het zien. Dan heb ik ook vast van tevoren gegeten, dat was er vandaag niet van gekomen.
De loopster in lange broek is er al en ik spreek haar aan, maar ik durf haar niet te vragen hoe lang haar rondje was.