Hier spreken uw onderdanen: namens de benen, knieen en voeten – een open brief:
best hoofd,
we zijn bereid mee te gaan in alle ongemakken, soms laten we van ons horen en zo ook vandaag de eerste kilometers. het was ons bijna gelukt je binnen een kilometer om te laten draaien met onze kleine pasjes, de trekkende pijntjes over de gehele linkerkant. maar helaas… je gaat maar door en door. en om ons te pesten pak je lekker het trapje naar beneden (keurt knie af) en ook nog eens het ruiterpad! 
zeg nou zelf, koppie, da’s toch onhandig met dat zand en al dat natte gras en die oneffenheden overal! maar nee, we hobbelen maar door en door, kilometer na kilometer en daarboven ook nog eens klagen over het stagnerende tempo. wij PROTESTEREN. en….het helpt! 
we gaan het ruiterpad af en dan maar het betonpad op. maar nu de voeten kunnen opdrogen beginnen de knieën aan hun stutten te trekken: dit is teveel belasting. we zijn nu al 5 kilometer aan het afzien, het is warm met de lange broek aan en het pad is te hard, te zacht, te oneffen en pijnsignalen helpen niks. na 31 minuten geven wij, arme onderdanen de strijd op, op het (beton)pad bij de manege. 
vergeet niet dat wij degenen zijn die jouw hierheen helpen hoor hoofd! we willen het bos in over een halfverhard pad en als het even kan willen wij straks zonder knieband, zonder schoenen, zonder pijn, maar mét genoeg energie en ontbijt achter de kiezen om ons te helpen, verder.
veel groeten van de Protesterende onderdanen: de knieën (met name links), de voeten (met name rechts), de bovenbenen (de linker hamstring) en de (rusteloze) kuiten.
Want op dat betonpad naast de manege gebeurden er drie dingen die op zich niks met elkaar te maken hebben: ik kwam zo’n prachtig lopende afrikaan tegen met lichtgevend paarse schoenen, ik liep het bekende bospad in en een stuk voor me uit liep een mevrouw. De afrikaanse man bekeek ik eens goed en ik vond zijn houding zo perfect dat ik weer ‘s aan mijn eigen houding dacht: armen lager, rug rechter. Dat ging al beter. Die mevrouw voor me; die kan ik inhalen! Ja, die kracht heb ik, dacht ik. En dit bospad loopt zo lekker dat ik het gemor van de onderdanen naast me neer kon leggen. Na 6 kilometer kwam ik eindelijk weer eens in mijn ritme. Ik voelde het! Het bos om me heen met de bladeren op de grond, de herfstgeur en de aangename temperatuur raakten me positief aan en ik kon eenvoudig versnellen. Nog voor het bankje was de dame die voor me liep ingehaald. Het ging lekker! Het voelde weer goed om te hardlopen. Samen met de zon brak een glimlach door. In foto’s maken had ik geen zin, hoe hard ik liep bekeek ik niet meer omdat het niet van belang was, want dit was het juiste tempo PUNT. De foto van dat bospad zit in mijn hoofd. Ik dacht aan de mevrouw die ik op woensdag en vrijdag zag lopen en ik ben trots op haar. Met het hoofd vol positieve gedachten kan ik vrolijk de andere snelle hardloopmannen begroeten en de zwoegende hardloopdame. De brug op gaat soepeler dan een half uur geleden en ik kijk mee naar de mooie lucht boven het gemaaide veld. De tijden komen onder de 6 minuten te liggen en ineens heb ik er weer vertrouwen in dat ik de halve marathon in Eindhoven kan uitlopen. Ik ga ietsje rustiger aan doen na 8 kilometer en toch blijft het tempo rond de 10 kilometer per uur liggen. 
Het voelt goed aan en op het saaie fietspad in de wijk lach ik stilletjes de onderdanen uit. De positieve gedachten werken stukken beter dan de klachten en de pijntjes. Ik ga net als Paula Radcliffe voortaan weer tellen en mezelf vertellen dat ik dit best kan. Door het gehobbel over dat lastige ruiterpad (daar hebben de benen wel gelijk in) lukken de 10 kilometer net niet binnen het uur, maar ik heb de route keurig gepland. Ik sta na 10 kilometer weer voor de deur. Volgens de telefoon heb ik daar een uur en 18 seconden over gedaan. 
In het bos is de garmin het spoor weer wat bijster geraakt en daardoor doe ik er volgens garmin langer over. Het zal me wat! De rest van de dag kan ik vooruit met het goede gevoel wat hardlopen moet geven. Ondanks de klachten van de het onderstel.
Een High Five in het duits! 😀