Een rampzalige training en een energieniveau van nul

Ik mocht nog 1 keer met de A-B groep mee en ondanks pijntjes had ik er zin in. Nog 1 keertje lekker alles eruit halen en hard lopen en intervallen doen. Voor de zekerheid deed ik een knieband om. Alle gaatjes in mijn gebit zijn weer gevuld en de verdovingen uitgewerkt, dus da’s ook geregeld. Lekkere macaroni gegeten, ook afgecheckt. De leuke trainer was er, dus eigenlijk stond er niks in de weg. Of het moeten de superlangzame kilometers zijn die ik ‘s middags met een vriendinnetje en haar hond heb gewandeld, maar nee, daar werd ik niet moe van.
We begonnen het inlopen en al snel merkte ik dat het dus NIET lukte. Ik kwam niet in een ritme. Mijn passen waren klein en mijn knie deed pijn en ik voelde me wat vermoeid. Toch de verdoving? We gingen oefeningen doen en ik kreeg het niet goed voor elkaar om te hupsen en te springen. Mijn knie kreeg het voornamelijk niet voor elkaar. Toen ging het al opvallen: ” je loopt mank”.
We gingen intervallen doen: dan trek ik meestal wel bij, vind ik het ritme en kan ik gáán. Maar nu deed mijn rug pijn en ik kwam NIET op tempo. Het lukte gewoon niet! Ik hinkelde, voelde me instabiel en kreeg mijn hartslag niet omhoog en het tempo al helemaal niet. Ik liep achteraan. Ver achteraan. Ik kon ze gewoon niet bijhouden! “Is er iets met je?” Vreselijk dat het antwoord dan een keer ‘ja’ moet zijn en ik gaf mijn knie de schuld.
Het opdrukken ging nog wel en uitlopen ook wel hoor. Al had ik het gevoel dat ik bleef wankelen! Ik deed mijn knieband af en we moesten nog een stuk op tempo lopen. Ik kwam nog steeds niet mee en hoewel ik bij elke stap last had van mijn knie, was dat niet ergste. Ik had gewoon Geen Energie. Helemaal niks. Niet alleen mijn benen wilden niet, ik kon ook gewoon niet meer. Ik zweette me kapot bij een hartslag die niet boven de 160 uitkwam! De kikkersprongen sloeg ik over met mijn knie. Maar ik wilde niet opgeven, zo stom ben ik dan ook wel weer, dat ik niet alleen in het donker terug durf te rennen (en dan heb ik nog geen sleuteltje van de fiets). Dus ik rende nog een keer ‘op tempo’ een heel stuk heen en weer. Nou ja, rennen – meer een soort van hobbelen.
En ergens daar had ik door dat ik gewoon ziek aan het worden was. Ik kon de kwebbeltantes bij lange na niet eens bijhouden! Het beste was om maar meteen de halve marathon uit mijn hoofd te zetten. Ik voelde me zo beroerd dat ik dat niet eens erg vond. Dat ik me enorm verheugde op drie weken rust. Per direct ingaand! Ik was zo ongelooflijk uitgeput.
We gingen via een omweg naar het beginpunt toe en ik was helemaal doodmoe. Niet moe zo van: lekker-getraind-wat-zal-ik-slapen-straks, maar moe in de zin van ogen dicht en ik wil alleen nog maar slapen. De cooling down deed ik met mijn ogen dicht, zo uitgeput was ik. De trainer zei nog dat ik moet uitkijken met de knie-blessure, maar ik had intussen door dat het veel dieper zat.
Terwijl ik naar huis fietste merkte ik dat ik ook mijn gedachten nog nauwelijks op een rij kon zetten. Na 8 weken hard werken vanaf juni en daarna 6 weken hard trainen, was ik nu helemaal leeg. Ik was bijna te moe om te douchen. Om 10 uur lag ik in bed, om 5 over tien sliep ik om pas 10 uur later weer wakker te worden. Nog net zo moe en met hoofdpijn kado. Ik heb op dinsdag ook nog 6 uur geslapen en hoewel de koorts ontbreekt, voelt alles aan als een rare griep. Ik heb nergens specifiek pijn, maar ik slaap maar en slaap maar. Zelfs dinsdag- op woensdagnacht weer urenlang. Nu is het woensdag en met dit gebrek aan energie is het onmogelijk een halve marathon te lopen. Ik heb nu ook overal spierpijn: van mijn nek tot in mijn voet.
Drie weken niet hardlopen gaan nu in.