Hoi Trainer!
Het is een hele tijd geleden dat we elkaar gezien en gesproken hebben. Ik heb het even nagekeken, maar volgens mij was het half augustus, tijdens de temporun in Almere Buiten, dat we elkaar zagen. Ik was toen erg druk met mijn werk en daardoor was ik behoorlijk gestrest. Ik vroeg toen je advies over hoe ik verder moest gaan en je goede raad was: “dan ren je even iets minder”.
De afgelopen zomer was voor mij al niet erg goed begonnen met de Almere City Run. Ik moest toen op de halve marathon verstek laten gaan vanwege een peesplaatblessure aan mijn rechtervoet. De halve marathon wilde ik in een tijd van 1 uur en vijftig minuten gaan lopen – daar heb je voor mij nog een schema voor gemaakt en ik was heel erg goed op dreef met een 10-kilometertijd van 47 minuten. Ik heb bij de ACR heel rustig met een vriendin in een beschamend lange tijd de 7 kilometer gerend. Intussen werd mijn vader 100 kilometer zuidelijker in Eindhoven met ernstige hartklachten opgenomen in het ziekenhuis, dus al met al was het helemaal geen goede dag! De dag daarop kon ik mijn vader en moeder niet terzijde staan, omdat mijn freelance klus begon. Ik heb tussen half juni en half augustus een kinderserie over zeilen gemonteerd voor de televisie, die direct ook is uitgezonden. Geweldig werk waar ik echt erg van genoten heb, maar naast de gezondheidsproblemen van mijn vader viel de klus ook in de zomervakantie van mijn zoontje, wat de nodige schuldgevoelens met zich meebracht. Tot slot kwam het er ook niet van om het hardlopen weer op te pakken, maar ik bleef toch aan de gang waardoor ook de blessure niet helemaal tot rust kon komen. Doordat de serie tijdens de zomer ook is uitgezonden, lag de werkdruk extreem hoog en waren vanaf augustus de avonden waarop ik nog kon hardlopen schaars. De meeste dagen (ook in het weekend) was ik van 9 uur ‘s morgens tot 10 uur ‘s avonds aan het werken achter een computer.
Toen we elkaar tegenkwamen bij de temporun was het werk bijna klaar, was mijn vader gelukkig helemaal opgeknapt en de zomervakantie van de school bijna voorbij. Terwijl ik die 10 kilometer alleen maar balend, verdrietig en zonder enige glimlach heb gelopen, deed ik dat toch nog binnen 56 minuten. Het tempo en de kracht was er nog niet helemaal uit. Zodra het werk eindelijk echt klaar was, nam ik niet de auto naar mijn ouders, ben ik niet naar de school gegaan voor mijn kind, maar heb ik eerst een uur over de Hilversumse hei gerend nabij het werk. Daarmee pakte ik het hardlopen weer op en vond ik je advies “even iets minder hardlopen” lang genoeg geduurd hebben. Dat heeft precies een week standgehouden….
Het was eind augustus en ik wilde graag op 12 oktober de halve marathon gaan lopen in Eindhoven zodat mijn ouders erbij konden zijn. Als het even kon in 1 uur en 50 minuten, maar toch zeker in een behoorlijk snelle tijd. Binnen de 1 uur 56 minuten: dat was de tijd van vorig jaar. Daarvoor had ik 6 weken de tijd en ik heb een ambitieus schema uit een hardloopboek gehaald. Ik was vrij van blessures, kon goed meekomen bij de A/B trainingen en liep al snel weer de tempoloop van 7 kilometer binnen de 38 minuten. Ook de wat langere lopen van 15 kilometer of meer kon ik al vrij snel weer aan.
In september scherpte ik de tijd op de tempoloop nog wat aan tot 37 minuten en om van het mooie weer te genieten wat ik in de zomer zo had gemist, ben ik ook gaan fietsen. Ik fietste op een middag graag 40 kilometer om de Oostvaardersplassen heen. Achteraf bezien was ik (weer) iets te fanatiek en speelde de peesplaat aan de rechtervoet toch wat op. Half september moest ik een lange duurloop met pijn in het hart en nog meer pijn aan de peesplaat voortijdig afbreken en nam ik de bus naar huis toe. Het was een goede beslissing, want de pijn trok weg en een paar dagen later kon ik een rondje van 10 kilometer lopen in 53 en een halve minuut. Ik zat niet stil en ging een paar extra rondjes fietsen. Rond 20 september heb ik in het lange duurlooptempo weer een halve marathon gerend van Weesp naar Almere en dat was een heerlijk tochtje! Ook heb ik rond die tijd een stukje gerend in Eindhoven van de halve marathon aldaar en ik leek helemaal klaar om lekker te gaan lopen op de twaalfde oktober.
Maar….. Toen kreeg ik last van mijn linkerknie. Niet dat ik me daardoor uit het veld liet slaan, want ik bleef wel trouw het hardloopprogramma volgen, maar in tegenstelling tot de peesblessure viel deze minder hardnekkige klacht mij erg zwaar. Ik liep eind september tijdens de 30 Van Almere de 10 kilometer mee als wedstrijd en ik had ongelooflijk veel last van wedstrijdstress. Ik was er een week van tevoren al onzeker over, omdat de wedstrijd half mei ervoor had gezorgd dat de peesplaatblessure slepend werd (10 km in 47:14). Ik wilde dolgraag de 10 kilometer onder de 50 minuten lopen en daardoor ging ik veel te snel van start. Het resulteerde erin dat ik na 4 kilometer liefst wilde opgeven, maar de wedstrijd toch uitliep. Je had me kwaad moeten zien toen ik in 50:12 over de finish kwam! Dertien seconden te lang. Ik was wel de snelste vrouw in de categorie senioren, maar trots op die medaille ben ik niet vanwege de dertien seconden en de slechte wedstrijdindeling.
Met het begin van oktober voelde ik me vermoeid. Mijn knie-blessure was niet van voorbijgaande aard, de peesplaat speelde bij tijd en wijle ook nog op en ik wandelde inmiddels net zo lief als ik ging hardlopen. Na de halve marathon had ik mezelf (in samenspraak met de fysiotherapeute) een rustperiode beloofd van drie weken tot de blessures helemaal over zouden zijn en ik merkte dat ik me daarop verheugde: op een periode niet te ‘hoeven’ hardlopen. Ik kon nog steeds 10 kilometer lopen, maar het tempo was niet meer zo hoog als in september en op de één of andere manier kon ik het plezier in het hardlopen niet meer goed vinden. Vorige week liep ik bij de training helemaal achteraan. Mijn knie speelde erg op waardoor ik mank en pijnlijk liep, maar ook de kracht ontbrak om mee te kunnen komen. Een uur na de training lag ik al uitgeteld te slapen en van de volgende 24 uur sliep ik er 20. En de dag daarop ook. Ik had geen koorts, maar het was toch een griep waarschijnlijk , gezien de spierpijn en het lamlendige gevoel. Ik was helemaal uitgeput.
Of ik overtraind was weet ik niet zeker, maar tijdens de training die week werd het me al duidelijk: die drie weken rust gaan per onmiddellijk in! En ik vond het niet eens erg. Ik heb vanaf juni eerst 8 weken mezelf mentaal (over)vermoeid gemaakt en vervolgens heb ik daarop aansluitend mezelf lichamelijk ook nog eens uitgeput. Zo was 2013 mijn hardloopjaar wél (waarin ik een halve marathon onder de twee uur liep en een hele marathon heb gelopen) en word 2014 mijn hardloopjaar niet. Of ik ervan baal dat ik niet in Eindhoven loop vandaag? Ja en nee. Ja, want ik was er graag geweest, zo vlak bij mijn ouders; maar nee, in en met deze conditie is het niet haalbaar en zou ik niet onder de twee uur komen – als ik de finish al zou halen. Mijn ouders hebben een andere feest-afspraak en die andere afspraak maak ik zelf ook.En toch: ik had je liever morgen een mailtje gestuurd dat ik de halve marathon in Eindhoven onder de 1 uur en 55 minuten (of 1 uur en 50 minuten) had gelopen… Aankomende week gaan we op (de gemiste zomer)vakantie en de hardloopschoenen gaan niet mee. Mijn knie en mijn voet voelen zich al beter. Ik ben weer over de griep heen en ergens voel ik me ook trots op mezelf dat ik niet langer koste-wat-kost een halve marathon moet lopen van mijzelf op mijn eigen hoge standaard. Ik heb het twee keer geprobeerd en het is niet gelukt om een halve marathon te lopen in 1 uur en vijftig minuten. Ik weet op dit moment niet of ik ergens in die zin het woordje ‘nog’ moet laten terugkomen: het is me NOG niet gelukt om een halve marathon te lopen….. Tot zover mijn update van de afgelopen 4 maanden (van half juni tot half oktober) Minstens tot ergens eind oktober blijven mijn hardloopschoenen in de kast staan. Ik blijf niet binnen zitten en ga wel wandelen en fietsen, maar het hardlopen stel ik even uit. Voor daarna heb ik geen enkel plan. Wat zou nu verstandig voor mij zijn? Hoe voorkom ik dat ik in 2015 weer in dezelfde valkuilen trap en de Almere City Run weer geblesseerd moet missen; is het een kwestie van te-snel-willen of van teveel-willen-in-een-korte-tijd? Ik snap dat het ook afhangt van mijn eigen ambities en plannen voor 2015 die ik nog niet ken. (….) Heel veel groeten Anke mail sent from iDevice