Vorige week donderdag heb ik met mijn zoon mee ge-atletiekt. 
Ik heb geen talent voor gooien of springen. Maar de sprintjes lukken me wel! We gaan hard met 14/15 kilometer per uur. Echter, door het springen is mijn knie weer verdomd veel pijn gaan doen. Er zit dan ook een ENORME bloeduitstorting. Die ziet er net zo pijnlijk uit als het is en vrijdag ga ik alleen maar een stuk wandelen. Het is heerlijk weer, maar een blauwe plek (van die grootte) negeer je niet zomaar. Ik zal jullie de foto van mijn knie besparen….
Zaterdag blijf ik ook nog braaf stil zitten (heel stil), maar vandaag lukt dat niet! Net voor het donker wordt (en dat is al vroeg tegenwoordig) wil ik gaan hardlopen. (ik wilde eigenlijk al de hele dag gaan). Ik wilde proberen of (en hoe) ik 6 kilometer kon blijven hardlopen. Lange warme broek, korte mouwen, blauwe schoenen. Ik had er zin in! (en teveel gesnoept, terwijl ik zo netjes afgevallen was) Mijn gedachten zijn bij 2 november vorig jaar: de dag dat ik de marathon zou lopen. (toen was het slecht weer op Terschelling, nu niet)
Ik huppelde weg! Het ging meteen best lekker. (telefoon aan/ horloge aan) Ik nam een fijn tempo aan en wilde langs de plassen gaan lopen. (gaat me lukken voor het daglicht weg is). Het duurde voor mijn gevoel een tijdje voor de eerste kilometer erop zat. 5:54 volgens de Garmin. (5:48 volgens de telefoon). De bedoeling was 6:30, dus ik mag best kalmer aan doen. Ik luister lekker naar de muziek (spotify is echt een uitkomst!)
Ik voel de blauwe plek (voorlopig kan ik alleen maar in lange broek rennen). Maar mijn voet geeft geen enkele last! Ik ga de brug op (het hoeft niet zo snel) en ik groet twee meiden op de fiets en een tegemoet komende hardloper. De zon gaat mooi onder. Weer een hardloopster (ook goedendag). Deze kilometer gaat nog sneller! 5:37 volgens de Garmin (5:36 volgens de telefoon). Ik krijg het warm (door die lange broek natuurlijk), het is dan ook nog steeds 15 graden ofzo. (en toch is het november) Had ik dit vorig jaar maar gehad!
Ik reken uit hoe ver ik al ben: op een derde, dat komt overeen met 14 kilometer in de marathon (maar gelukkig voelen de eerste 2 kilometer zo nog niet aan) Ik ben al bijna op de helft! Ik ga het onverharde pad op. (ohja, ik “train” voor de crosscup volgende week) Ik heb echt het gevoel dat het gewoon lekker gaat. (en dat klopt ook) Ik geniet van het uitzicht, van de kracht en van het pad (en negeer de blauwe plek). Het gaat bijna vanzelf! (jammer dat het zo warm is) 5:51 volgens Garmin (dat is langzaam! ugh)
Ik haal lekker veel wandelaars in (die willen zeker voor het donker thuis zijn) en twijfel over de route. Fietspad, rondje extra, langs de palen (waar ik moet intervallen). Het worden de tempowisselingen langs de palen. Ik kan nog best hard (maar heel zacht lukt ook). Al snel zitten er al vier kilometers in hardlooptempo op. 5:38 volgens de telefoon (en daar is Garmin het roerend mee eens)
Het wordt ietsje zwaarder. (ietsjepietsjebeetje misschien) Ik wil gewoon volgende week 6 kilometer crossen, het kan toch niet zijn dat zoiets leuks al na 4 kilometer voorbij is? Ik ga die cross gewoon alleen maar genieten (kan het mij schelen hoe lang ik erover doe). Dat is een stellig voornemen. Het is eingelijk best een eind, die brug op. Het kleine kind, de mevrouw met de hardloopschoenen aan die wandelt en de meneer met wit haar die vast muzikant is; ze doen niks, maar helpen mij toch de brug op! Is het tempo er uit met 5:43? (dat is nog steeds niet “ietsje zwaarder”) Garmin vind het nog steeds 5:39 zelfs. 5 Kilometer in 28 minuten ofzo. Ik ga die 6 ook halen!
De zon gaat NU onder. Er zitten weer wolken voor (net als gisteren). Ik ga nu echt kalmer aan doen (dit is geen wedstrijd). Als ik het maar haal binnen 35 minuten (of 36 minuten), maar dat gaat lukken. Raar, maar deze kilometer gaat veel sneller dan de eerste voor mijn gevoel. Het lijkt zo voorbij te zijn. (wat een rare hond hebben die mensen zeg) Ik doe er iets van 34 minuten en 50 seconden over. Geslaagd! Al is dit wel de langzaamste kilometer hoor: eindelijk een tijd in de 6! (volgens de telefoon 5:56). Met 6:04 zijn de laatste twee cijfers zelfs omgekeerd pas een beetje in de buurt van de streeftijd. (cryptische omschrijving van wat ik bedoel: dat het 6:40 had mogen zijn)
Ik haal het tempo er uit in het park en ga daar lekker over de heuveltjes heen (trainen voor een cross- ahum) en door het gras. Ik loop drie minuten uit en haal eindelijk het beoogde tempo van 6:30. In 40 minuten (39:58) heb ik volgens de telefoon 6,7 kilometer gelopen. Volgens de Garmin 6,5 kilometer in 38 minuten. Dik 10 kilometer per uur. Als ik weer thuis bent, zanikt de telefoon of ik nog ga lopen!
Raar bericht van Runtastic als je 'm net UIT wilt zetten! Die was ook al van slag.
Die cross ga ik ook wel halen (maar ik twijfel door of het 4 of 6 kilometer worden, want er zit een berg in en de vraag is of drie keer de berg net zo fijn is als twee keer de berg in het rondje van 2 kilometer). De hartslag is hoog. Warm? Conditieverlies? Mijn ‘n zorg! Ik ben heel snel weer uitgerust en besef dan pas dat ik best hard heb gelopen. (en dan lekker douchen)
En dan begint het gedonder. Op welke computer ik het ook probeer: de Garmin wil deze sessie niet uploaden. Het kost een hele avond proberen, maar dat helpt niet. Frustrerend! Mijn telefoon heeft de sessie ook opgenomen, maar in het horloge staat het gewoon!! Ik schrijf het maar met de hand over, tenslotte.