Ik had geen idee waarheen, hoe lang of hoe ver ik moest lopen. Het mocht van de fysiotherapeut en ik had er zin in, maar wat? Mijn loopmaatje had een goed idee: neem de fiets naar het kotterbos en ga daar oefenen voor de cross over de heuveltjes. Goed plan! Dus ik liet in het waterige zonnetje mijn fiets achter. Ik had een lange broek aan en een jasje voor de jaszakken en ik had er hartstikke veel zin in! Ik had echt het gevoel dat ik buiten mocht gaan spelen. Daarom ook twee staartjes… Ik was door het fietstochtje ook meteen opgewarmd.
Dit is de route die ik heb gelopen door het bos.
Het ging meteen lekker. Ik begon de route met de felgele kleur en vergiste me dat ik dan niet bij de vogeltjes’berg’ uitkom. Daarom vervolgt de viesgroene lijn de route over een stukje asfalt. Ik rende in een strak tempo en de eerste heuveltjes waren een makkie. Ik nam de groene lijn langs de natuurboulevard.
De tijd lag ver onder de 6 minuten per kilometer. Heuvel af was even wat afremmen op de knie, die nog steeds een blauwe plek draagt. Ik bedwong de heuvels moeiteloos en ik vond de helikopter boven me cirkelend wel stoer. Ik zwaaide maar niet, maar het is jammer dat hij me niet kon fotograferen. Ik had zelf geen zin in foto’s maken, ik wilde alleen maar genieten! De hoge uitkijkheuvel ging bijna te snel. De tweede kilometer ging nog sneller dan de eerste.Toen ging ik het bos in en ik ging wat trager, want er was wat glibberige modder. Ik heb ook het idee dat de garmin wat moeite heeft met natte bladeren. Ik genoot van het water en het bankje en de geuren en de bladeren en de kleuren. Ik nam nog wat slingerpaadjes door het bos. Toen kwam ik op de grijze lijn; het asfalt. De tijd van kilometer drie viel tegen, maar ik was al op de helft. Ik genoot zo, ik ga echt geen vier kilometer doen zondag! Dit geren door het bos is veel te leuk!
Mijn lievelingspad. Blauwe lijn. Zo herfstig. Zo rustig. Zo goud en groen en rood gekleurd. Zo stralend. Het halve zonnetje. Zo’n lekkere temperatuur. Dan even de open vlakte. Zo mooi. Ik genoot echt van elke stap. Ik had nergens pijn. Er liep een man zonder hond. Ik zag een enorme paddestoel die vernield was. De bomen zijn hoog. Het was echt heel erg lekker, mooi, fantastisch, leuk, geweldig en nog wat superlatieven meer. Dan maakt de tijd niet zoveel meer uit, ook al was ie terug in de vijf.
Ik ging om de berg heen en mijn witte schoenen werden nat van het gras en vies van de modder in het bos. Ik nam een ommetje langs de roze lijn om ook aan het einde wat heuveltjes mee te pakken en te voelen hoe dat lukt. Ik krijg altijd zo’n vuurrode kop. Vandaar de rode lijn over de bergjes! De heuveltjes waren wel iets zwaarder, maar het viel me mee. Ik liep om langs de vogeltjes’berg’, die vooral stijl naar beneden het berg-effect meegaf. En daar was mijn fiets weer. Zes kilometer, 36 minuten precies. Snel de warme jas aan en lekker uitfietsen. Ik heb nog wat foto’s gemaakt, maar ik gaf prioriteit aan de wc thuis…
Is het overbodig om te melden dat ik een erg fijne run heb gehad?!