Een doodgewoon kalm en rustig rondje terwijl het bijna stormt

Het is ineens koud geworden buiten. Tijd voor een lange, warme broek en veel twijfels over de kledingkeuze. Ik had niet zoveel zin en nam me voor om mijn loopmaatje 8 kilometer lang aan het woord te laten. Om half tien had ik genoeg moed verzameld.
We zouden langs de plas met wind mee lopen. Het waaide behoorlijk. Op de weg terug zouden we door het bos gaan. Alles mocht & moest langzaam gaan. Kilometertijden die met een 6 beginnen. Mijn eerste tijd begon met een 7 zelfs! Toch krijg je het dan ook warm.
Net over de brug begon ik te vertellen hoe de kanjertraining in elkaar zit. De tijd en de kilometers vlogen om! Echt om me heen kijken hoefde ook niet, want het is zo bekend allemaal. En met de grijze bewolking ook allemaal best saai. We liepen met wind mee ineens lage 6 minuten-kilometers. Mijn hartslag liep heel langzaam op. En ik vertelde maar over witte en gele petjes, aapjes en adelaars. We draaiden het bos in. Best lastig ineens die oneffen ondergrond. De bruggetjes lagen er mooi bij. Het was volkomen doodstil in het bos. Op mijn eindeloze geklets na dan. Door het bos ging het tempo wat omlaag. Ik had het inmiddels echt wel lekker warm. De hartslag liep heel langzaam op.
Het verhaal kon ik ademloos blijven vertellen en dat zegt voornamelijk iets over het tempo. Als je zo samen loopt, hoeft je je geen zorgen te maken over het kilometertempo of hoe ver je nog moet. Het gaat vanzelf. Hopelijk dacht mijn loopmaatje dat ook terwijl hij mijn geneuzel over konijntjes aanhoorde. Konijnen hebben we niet gezien. Wel veel konijnenholen. Ik heb ook de paddestoelen gemist.
Na 7 kilometer kwamen we paarden tegen. We moesten een stukje wandelen, maar ze schrokken zo van ons dat ze weg galoppeerden voor ik een foto kon maken. Terwijl het drie tegen twee was, 12 benen tegen 4 benen! We kregen niet eens natte voeten van het bos. Wel een tijd die door het stukje wandelen de zeven aantikte.
En ineens waren de voorgenomen 8 kilometer voorbij. We waren nog niet rond. Ik had helemaal niet geluisterd! Ik had alleen maar gepraat! Tot zover het overboord gooien van alle voornemens. Het was wel lekker rustig gegaan. Voor de deur ging ik nog een heel klein stukje door om de 9 kilometer te halen in een uurtje. Het ging soepel en pijnloos en gemakkelijk. Tijd voor thee en een banaan. Komend weekend moet ik ook best 6 kilometer door het bos kunnen halen. Nu nog bedenken wat ik aan moet doen (als een echte vrouw) 😀