Het begon niet al te best: ik had een half uur getwijfeld welke kleren ik aan zou doen en welke schoenen, maar ik vergat compleet de startnummers. Dus mijn kind moest starten met een noodnummertje en mijn vriend heeft niemand zien rennen, want die was op en neer aan het rijden en ik was alvast aan het inrennen op te hoog tempo met een startnummer. Dat is niet echt rustig. Maar de kleine man heeft goed gelopen en zijn twee kilometer maar mooi volbracht! En vlak voor de start moest ik nog naar de WC. Ik was beledigd door de atletiekmeester die mijn kind te jong had ingeschat voor de twee kilometer en zelf alleen maar vier kilometer ging rennen.
Ik stond dus een beetje onzeker en wat koel aan de start. Maar! Ook vrijwel zonder zenuwen! Gewoon een beetje gezonde spanning, want deze keer was het enige idee: loop maar lekker uit die zes kilometer. Het was druk in het bos. De eerste keer de berg op was in de rij staan. En naar beneden was ook al lekker glibberig en druk. We gingen over de buis heen en toen het bos in. Het rook er heerlijk en mijn tempo lag goed. 
Ik startte onder de 6 minuten en dat was wat hard, maar het ging goed de eerste ronde. Ik ging lekker door de modder, door de drukte en ik ergerde me aan het geluid van al die spikes. Ik nam lekker het ommetje omdat het op het ganzepaadje vol was. Ik hoeft niet te winnen dacht ik, ik kan die paar meter wel extra lopen. Er stonden veel mensen langs de kant. We moesten door een slootje en dat was lastig- vooral omhoog. Ik vond het stukje oversteken over de weg met een buis in de weg vervelender en onoverzichtelijker. Langs de plees, achter de finish door en toen nog een keer de berg op. Natuurlijk werd ik door heel veel mensen (vooral mannen) ingehaald. De eerste ronde (behalve bij de start dan) door niet één vrouw. Aan het einde zat nog een stijl klimmetje en toen slalommend naar beneden. De ronde is niet alleen langer dan twee kilometer, maar ging ook snel voorbij. Mijn koppie was al snel rood en ik lekker opgewarmd. Toch had ik geen spijt van de lange broek.
De zon kwam erdoor en het veld ging uit elkaar aan het lopen. Ik ging wat langzamer, omdat het kon en ik keek naar de mensen langs de kant en de bladeren op de grond. Het was vooral glibberig en het rook heerlijk! Het rook zo ontzettend lekker naar herfst dat ik bijna wilde gaan lopen om daar lang van de genieten! Ik ben dol op die geur en alle voeten die op de bladeren hadden gestampt, hadden de geur nog extra versterkt. Zalig, gewoonweg zalig. Ik kon alleen maar lachen, grijnzen en genieten. Ik moedigde een meisje aan wat was gaan lopen en het was prettig te horen dat anderen dat ook deden. Een jongen die voor me liep en door de andere kinderen als ‘Rik’ was aangemoedigd heb ik ook een schouderklopje gegeven; toen ik hem inhaalde, dat wel, haha. Slootje door en toen haalde een vrouw mij in. Ik vond het lastig langs het stukje te lopen wat ietsje krap was en waar snelle mannen me voorbij wilden stuiven. Deze keer nam ik ook het ganzen-afsteekje. Mijn tempo was wat afgenomen. Dat lag vooral aan mijn hoofd; want echt ergens pijn had ik niet echt.
De atletiekmeester was al klaar riep hij tegen mij, maar ik mocht nog langer genieten, riep ik lachend terug. Ik was gestopt met kijken naar de tijden. Ik keek alleen nog om me heen: ik mag nog een rondje! Ik vond het niet erg om nog een keer de berg op te gaan. Dat vind ik minder erg dan de berg af glibberen en me drie keer aan dezelfde takken stoten. Ik werd door de snelle heren van de 8 kilometer ingehaald. Die moesten net als ik nog 1 rondje! Ik kreeg zowaar een beetje trek onderweg. Ook het fijngestampte gras rook erg lekker. De geur van de herfst werd nog versterkt door de zonnestralen. Het was nu rustiger in het bos. Ik werd ingehaald door 1 vrouw, terwijl ik ook 1 dame inhaalde. Die wandelde bijna, maar misschien moesten zij er nog 8; ik wist het niet. Ik vond het leuk te merken dat er onderling nog veel gekletst en aangemoedigd wordt. Deze keer vond ik het slootje echt lastig en ik had er even
Graag tot de volgende keer!
spijt van dat ik niet bij de 4 kilometer was gestopt. Het is mooi meer dan 6 kilometer hé! Maar ik liep gewoon mijn eigen wedstrijd en ik liep uiteindelijk de 6 kilometer in iets meer dan 36 minuten, maar toen was ik er nog niet hoor. Toen ik achter de finish was (dan moet je nog 1 keer de berg over), werd ik door de snelste vrouw op de 8 kilometer ingehaald! Deze keer was de laatste beklimming echt lastig en kwam ik niet meer snel omhoog. Maar wel met een grote glimlach!Ik had wel het idee dat mijn sportcoach (met wie ik alleen nog gemaild heb) boven aan de berg stond aan te moedigen en ik vond het ineens echt jammer dat ik nog maar 1 keer naar beneden hoefde. Ik had er echt plezier in, hoewel ik het ook zwaar vond. En daarom ging ik toch echt geen rondje extra meer hoor. Dat het zwaar was kwam vooral omdat het mij wat zonnig was. Als ik nu terugdenk, waren vooral de stukjes in de zon lastig voor me. Nog 1 keer slalommen naar beneden; voor me gleed iemand onderuit, waardoor ik maar niet versnelde en toen mocht ik de finish over. Ze zeiden dat ik zevende was en ik had er 40 minuten over gedaan. Het was dan ook 6,5 kilometer hoor! Ik nam snel iets te drinken en kletste bij met de snelle man van de club. Ik was snel weer op adem en maakte wat foto’s van de collegae-lopers. Fijn om te zien dat anderen het er ook warm van hadden gekregen! Ik vond het leuk, maar ik vond het niet meevallen. Ik had niet zozeer ergens pijn, maar ik was ook niet helemaal tevreden over de tijd. Al heb ik geen idee hoe ik een crossloop in moest schatten en ging het daar helemaal niet om. De heren collega’s waren maar een paar minuten langzamer op de acht kilometer! Dan is het even moeilijk om niet te vergelijken, ook al weet ik dat het zinloos is en dat ik zo uit een blessure komend het maximale uit mezelf het gehaald.
De schoenen waren behoorlijk modderig en ik was blij met de lange broek, want die heeft lekker de modderspetters opgevangen. Het uitdraaien van de auto was nogal lastig en ik vond het erg leuk om veel mensen te zien die ik ken van het hardlopen. Het is toch wel een kliekje, zeker nu het door de atletiekclub wordt georganiseerd.Uiteindelijk was ik van de 22 dames op de 6 kilometer 14de geworden met een tijd van 40 minuten en 2 seconden. Van de vrouwen boven de veertig was ik vierde geworden. Dat zijn geen toptijden, maar het neemt niet weg dat ik weer eens heel, heel erg van het lopen heb genoten! Dit was doodgewoon puur leuk. LEUK met hoofdletters en met een hele grote grijns op het rode koppie.