De Tien Kilometer in Wandel- en Hardlooppas

Gisteren heb ik gewandeld. Ik voelde me thuis wat opgesloten en ik ging aan het stappen. Muziekje mee. Lekker weertje met een zonnetje erbij. Ik ging door het bos. Voor me uit een vogel. Ik wandelde en wandelde. Daarna weer langs de plassen. Ik nam een kleine d-tour die erg modderig was. Ik had mijn wandelschoenen aan en door de therapieen ben ik nu helemaal van de pijn in de peesplaat af. Het is gewoonweg verdwenen. ‘s Ochtends is het nog een heel klein beetje even stijf, maar dat is er binnen een half uur uit. Mijn knie is nog licht gevoelig, maar de blauwe plek is ook nog niet helemaal weg. En zo liep ik op een willekeurige donderdagmiddag 10 kilometer in 2 uur en 6 minuten.

Vandaag zouden we dezelfde tien kilometer in hardlooptempo gaan doen, mijn loopmaatje en ik. Evenzo lekker weer, alleen ietsje kouder. We stonden om half 10 buiten met de wandelschoenen aan en een jasje over de lange mouwen. Ik heb de steunkousen weer aan en het bevalt goed. Ze lijken warm, maar houden ‘in’ mijn benen de bloedsomloop lekker koel. Geen vogel deze keer op het pad. Toen hadden we het alweer lekker warm. De hartslag en het tempo liggen iets hoger, waardoor de temperatuur ook mee oploopt. Het gaat heerlijk, niet te snel, met meer dan genoeg adem over voor hele gesprekken. Mijn loopmaatje vertrekt morgen voor een heerlijk lange vakantie naar het verre, verre buitenland. Wat zullen we lang moeten lopen voor hij zijn avonturen verteld heeft als hij terugkomt! Door het bos heen kost toch iets meer gezwoeg dan de asfaltwegen, maar het is een stuk mooier!
We gaan de heuveltjes over en het loopt letterlijk en figuurlijk heel lekker bij mij. Ik heb nergens pijn, nergens last van, ben niet te moe of verveeld; ik loop gewoon heerlijk! Ik ken de weg, ik heb geen verplichtingen, ik loop lekker niks te moeten.

We gaan het bos weer in. De zon staat nu anders als gisteren, maar er is rust, sfeer, hier en daar wat modder (waar je gewoon overheen of omheen kunt) en het ruikt lekker herfstig. De kilometertijden beginnen allemaal (ruim) met 6 minuten, maar het maakt niks uit. Ook niet als we ietsje langer over deze 10 kilometer doen dan 1 uur en 3 minuten. We nemen even fijn het asfalt in plaats van het modderige ganzenpad wat ik gisteren wandelend al lastig vond.

 
We gaan langs de plassen en daar blijft het mooi met de paarden in de verte. Het is op een paar dames na die aan het bootcampen zijn, overal heel rustig, er zijn op vrijdagochtend weinig mensen te vinden die buiten willen zijn blijkbaar. We nemen een nieuw pad, want dan vermijden we het trapje en een zelf-opgelegde-intervallen-verplichting. Ik heb het pad gisteren ‘ontdekt’.
Eerder dan mijn garmin is de garmin van mijn loopmaatje klaar met tien kilometer, zoals altijd.De wandeling was ook al ‘korter’. Ik haal het nét binnen 1 uur en 4 minuten, 1 uur 3 minuten en 57 seconden om precies te zijn over dezelfde tien kilometer als gisteren. We wandelen het laatste stukje als cooling down. Ik heb het er warm van gekregen, maar ik ben niet overdreven moe. Ik was vermoeider van het wandelen eigenlijk. Ik krijg blessuregewijs ook nergens meer last van. Nu is het zaak rustig aan te blijven doen en niet meteen weer teveel te willen of me te laten leiden door de stappenteller van IOS8 die elke dag op 10.000 uit zou moeten komen.