Gisteravond heb ik lekker veel oliebollen gegeten en vannacht ben ik het jaar goed begonnen: een halve fles champagne binnen een uur is voor een non-alcoholist genoeg om een uur lang draaiend en vrolijk door het leven te gaan! Voor dit jaar zit de alcohol er weer in en dat maakte dat de nacht uitzonderlijk laat begon en pas weer tegen de middag eindigde. Zonder kater of koppijn, maar wel met een verstoord bioritme.
Mijn loopmaatje loopt voor me uit over de modder.
Pas om half 3 was ik ‘fit’ genoeg om te gaan rennen. Ik ging uit van maximaal 2 uur en Z1. Mijn loopmaatje durfde mee het slome tempo aan! Offroad werd het. Volgens de trainer: “Offroad is voor mij alles wat geen asfalt, straatstenen of beton is. Dus lekker in de natuur en dan alle soorten ondergronden, hoe meer variatie hoe beter. Dus puinpaden, grind, schelpen, gras, zand, modder etc etc. Ook hoogte verschillen zijn daarbij fijn. Mits je je wel probeert te houden aan de aangeven zone natuurlijk.” Het park, het pad langs de plassen, het Kotterbos. Hier vlakbij is wel aardig wat onverhard te vinden!
Mijn hartslagbeperking stond op 135. Ik wen al aan het langzame tempo en de beperking om nóg langzamer trapjes en bergjes op te gaan. We hebben eerst wat gekletst over het vuurwerk in de wijk, wie wanneer ging slapen en waarom en we waren snel de wijk uit en bij de Oostvaardersplassen. Het was niet koud, maar wel hartstikke druk! Al die goede voornemens: ‘we gaan dit jaar meer naar buiten’… 1 Mevrouw wenste ons spontaan een goed hardloopjaar, die mevrouw sluit ik in mijn hart. Hele families liepen langs de plassen. Ondanks dat we ons niet zo snel voelden, haalden we ze mooi in.
We namen het modderpad dan maar. En het pad door het bos. Inmiddels had mijn loopmaatje zijn verhaal van de vakantie opgepikt. De kilometertijden begonnen rijkelijk met 7 minuten. De hartslag bleef onder de 135 liggen. We gingen de berg op en toen over de natuurbrug terug. Hoewel het januari is, hebben ze de rustgebieden nog niet direct afgesloten. Zou ook dom zijn, want er waren bakken wandelaars! We wilden over de houtbalken lopen, maar gelukkig ging mijn maatje voor: de balken dreven nog maar net op het wateroppervlak! Ik lag dubbel (heel slecht voor de hartslag) en hij viel gelukkig net niet.
We verkozen de heuveltjes. We gingen het zuidereiland van Nieuw-Zeeland vakantie-verhaal technisch verder over. Er stond een straffe wind, die niet zozeer lastig als wel koud was. Over 5 kilometer deden we maar liefst 38 minuten, gelukkig keek ik niet op mijn horloge! Na de heuveltjes waren we voor 50 meter tot asfalt veroordeeld. Mijn loopmaatje maakt een pitstop en ik kijk eens even goed om me heen naar de mooie zwanen.
We renden verder langs de Vaart over het modderige en vooral onverharde pad. Toen de modder te erg werd, draaiden we nog een keer terug naar het graspad. We hadden nog een heel klein stukje verhard fietspad en toen weer de onverharde paden op! Er vlogen twee roofvogels over ons heen, terwijl mijn loopmaatje de oversteek maakt naar het andere eiland. Ik ken dit pad niet goed, maar dat maakt het niet minder druk! We komen zelfs iemand tegen die ook bij de loopclub zit. 1 Van de 10 andere wandelaars daar!
Ik had het langzaam aan een beetje gehad. Ik werd moe van het slome gehobbel, van de inspanning en mijn zin verdween in hetzelfde tempo als de zon. Toch waren de berkenboompjes erg lieflijk. We kwamen weer bij de heuvel. Ergens aldaar zette ik bij het pakken van de telefoon mijn horloge uit. We liepen al een tijdje dusdanig keurig in een lage hartslagzone dat het horloge niets van zich liet horen. Nu gingen we de andere kant op, terug door het bos door het gebied wat ik tien jaar geleden ‘het moeras’ noemde. We namen nieuwe afslagen en ik wist eigenlijk de hele tijd wel zo’n beetje waar ik was. Mijn totale zin verdween toen ik merkte dat mijn horloge niet had gewerkt. Alsof ik voor niks zomaar door het bos aan het sloffen was… Slaat nergens op, maar ik had geen idee hoe lang ie had uitgestaan en hoe lang we nu nog moesten lopen. En daardoor raakte ik de weg kwijt. Figuurlijk. 
Want ik wist in het bos waar ik was: langs de heuvel waar we met de slee vanaf gingen, over mijn favoriete pad en daar waren de hekjes weg! We namen nu eens niet de weg over de open vlakte, maar over heuvelige modderige ATB-paadjes. Ik stapte de heuvels op en nog ging de hartslag omhoog! Nu ik dit type begrijp ik niet dat ik daar in de open lucht niet doorhad dat ik gewoon trek had, dat ik weer op 2 boterhammetjes aan het lopen was. We zouden tot de brug rennen, of de volgende brug. Dan was de onverharde route ook ‘op’. We kwamen nog een boel honden en hun bazen tegen en na wat me intussen een eeuwigheid leek waren we bij de brug. Hoelang we gelopen hadden was me intussen een raadsel. We gingen wandelen, maar dat was brug-op ijskoud en ook niet vol te houden. Dus hobbelden we gewoon maar door. Het verhaal over nieuw-zeeland gaat nu over de geothermische gebieden en dat lijkt me zo mooi dat ik er bijna jaloers van word! We liepen over het (geasfalteerde) skeelerpad, maar het tempo was wat mijn loopmaatje ‘ antilliaans joggen’ noemde: lekker supersloompjes. Het werd koud en donker. In een uur en drie kwartier hadden we uiteindelijk 13,7 kilometer gelopen. Ik had 1 kilometer gemist. De gemiddelde hartslag lag op 132. Ik (vr)at snel alle koekjes op en vroeg me af waarom ik dat van die trek niet eerder had bedacht. Hoe een ezel kun je twee keer in 1 week zijn? Gelukkig was het wel 1 keer per jaar 🙂 In de douche was de hartslag alweer gezakt naar 65 slagen per minuut. Volgens het schema had ik maar anderhalf uur hoeven te rennen. Als je kijkt naar het gedeelte off-road is dat mooi gelukt, haha. Ik hoop niet dat dit de gemakkelijkste run van 2015 was, want dan loop ik voorlopig niet meer; want ik vond het best zwaar ondanks het trage tempo. Ik merkte gewoon dat ik niet op mijn best was en laat de alcohol voortaan lekker weer staan tot 2016!