Ik was erg zenuwachtig. Mijn zoon mocht een middag van school wegblijven omdat hij de “hoofdrol” in een filmpje ging spelen! Ik hoefde hem alleen maar af te zetten en kon daarna 5 uur doen wat ik wilde rondom Utrecht. Ik zou met mijn loopmaatje in Flevoland gaan hardlopen, maar dat werd snel omgebogen naar een plek op de Utrechtse Heuvelrug. Op het schema stond 7 kwartier onverhard op lage hartslag lopen. Onverhard is lastig te vinden, maar we kiezen een ATBpad uit dat bij ‘t Jagershuis in Zeist begint en ongeveer 16 kilometer beslaat. Ik hoop maar dat ik alles bij me heb; broodjes, schone kleren, hardloopschoenen; het is een hele operatie!
Om 12 uur eten we een broodje bij de auto die naast het restaurant staat. Het is droog, maar het waait behoorlijk in Nederland. We doen de hardloopschoenen aan en dan geeft mijn hartslagmeter geen sjoege. Niks. Hoe ga je op een lage hartslag lopen als je dat niet kan zien? Ik heb aan alles gedacht, maar nooit aan dit. Ik ben toch zeker een aantal minuten niet te genieten. We besluiten het tempo gewoon laag te houden.
Wij volgden een wit met rode variant van deze route-aanduidingen
Als ik naar de WC ga, zoekt mijn loopmaatje het startpunt. Dat valt niet mee! Weten wij veel wat het ‘internationale teken ATB’ inhoudt. Driehoekje en 2 rondjes.
We wandelen een stukje en vinden dan het ‘pad’, het is meer een smal strookje modder door het bos dan een pad. We gaan heuveltjes over. Het is veel modder ontwijken en het kost de nodige inspanning, maar we houden het tempo extreem laag. Het is L E U K. Het is avontuurlijk en onverwacht.
We beginnen bij paaltje 37, en het blijft me een raadsel waarom, maar de nummers lopen op en het is allemaal duidelijk aangegeven. Over de eerste kilometer doen we 9 minuten! Negen, dat is geen typefout! We steken een weg over en al binnen een kilometer heeft mijn loopmaatje onze nieuwe vakantiebestemming geraden. Het is een verademing even verhard te lopen. Komt ook de tijd rond de 7 minuten te liggen. Maar lang duurt de pret niet.
We gaan steile heuvels op en weer af: “steile afdaling” staat er op het fietsbordje. Het is echt geweldig, dit. Ik voel me alleen een beetje bezwaard tegenover de MTB’ers, maar we gaan keurig aan de kant. Ineens is tijd per kilometer of hoeveel kilometer totaal van ondergeschikt belang geworden. Van het uitzicht op de schapen kunnen we niet zo lang genieten, omdat je vooral erg, erg goed voor je moet kijken naar de plassen! Het is wel uniek mooi en totaal anders als thuis in de polder. We pakken het vakantieverhaal op en de paden worden breder. Qua plassen maakt het niks uit, die worden ook gewoon breder! Het is veel zoeken naar het omweggetje door het bos over de verharde grond. Ik let goed op de route-aanduidingen, want het papiertje ligt nog in de auto. Als we foto’s willen maken, glijdt mijn loopmaatje bijna onderuit in de glibberige modder!
We hebben geen idee waar we blijven en zijn inmiddels bij paaltje nummer 45. We halen de fietsers die telkens stoppen twee keer in. Dan moeten zij afhaken, omdat er iets stuk is aan de fiets! We hebben MTB’ers ingehaald! Vanaf nu zien we geen fietsers meer. Ik zeg nog net dat wij geen technische mankementen kunnen oplopen, als ik bijna mijn voet op een tak verzwik. Om me er aan te herinneren dat dit een bos is en dat je waakzaam moet blijven!We komen in de buurt van de Piramide van Austerlitz bij Helenahoeve, wat ik herken! Hier nemen we de groene MTB-route over en we mogen een heel stuk verhard rennen. Dat komt het tempo zeer ten goede. De kilometertijd begint zelfs met een 6! Maar we hebben over de eerste 6 kilometer bijna 50 minuten gedaan! Vijftig!!
Dat is even wennen, maar ik leg het gauw naast me neer en we kiezen de zandpaden weer. Ik verwacht richting de Piramide te gaan, maar we gaan de andere kant op. Mijn loopmaatje is nog nooit bij de Piramide geweest. Wel in Nieuw-Zeeland, nog nooit bij de Piramide van Austerlitz!
We slingeren het bos door en het is overal even stil, rustig en afgelegen. Ik neem wat water en een half gelletje. Je moet gewoon niet élke keer dezelfde fout maken! We wennen al aan de modder en de schoenen kleuren zwart. Maar strak door de plassen heen rennen, verdom ik! Waar we waren was helemaal een groot raadsel en we keken maar eens op de telefoon. Hadden we het papiertje maar meegnomen! Uiteindelijk waren we ook niet zo ver van de bewoonde wereld vandaan.
hier waren we. al zei ons dat niet zoveel.
Er gebeurd een klein wondertje: we zagen nóg een hardloper! Daar was de rood-witte route weer! We gingen ‘m gelijk weer volgen, maar ik merkte wel al snel op dat het weer paaltje 45 was. En niet al te veel later volgde de conclusie dat we inderdaad de route nogmaals aan het volgen waren… Ergens hadden we een fout gemaakt. Achteraf was dat bij Helenheuvel waar we over zijn gegaan op de groen-witte route. Het was een klein wonder dat we niet verder uit de richting zijn gekomen. We gingen terugsteken door het bos en kwamen langs nog meer heuvels. Prettig om een telefoon bij je te hebben met kaarten erop!
Zo mochten we nogmaals langs de schapen.
We lieten de MTB’ers hun eigen pad en namen de wandelpaden. Op het moment dat het vakantieverhaal eindige en we terug waren in saai, grijs, koud en vooral plat Nederland, moesten we een steile heuvel op! Ik was extreem vrolijk en opgewekt, ook al waren we zo’n beetje de weg kwijt, deden we al zo’n zeven kwartier over 13 kilometer en was de route alles behalve gemakkelijk. Mijn beentjes deden het nog aardig en er was alle tijd voor uitgebreide gesprekken en korte stops om de route te vinden. We gingen uiteindelijk recht op het einddoel af. Het was wel zo’n beetje genoeg geweest. Hoewel je dit tempo en deze ondergrond heel lang kunt volhouden. Dat gaf aan dat we vast in de goede hartslagzone bleven lopen. En anders drukten we het tempo! En zo waren we terug bij ‘t Jeagershuys, mocht we toch nog het overbodige, maar schattige brugje over!
Het was droog gebleven en we hadden thee verdiend. Niet om de afstand, die lag tussen de 15,5 en 17 kilometer (het verschil tussen mijn Garmin en mijn telefoon app); maar om de enorme aanpassing die voeten/benen/spieren hebben moeten doen op deze nieuwe, maar o-zo leuke ondergrond. Het was een top-training! Mijn kind heeft het ook prima gedaan in zijn rol als razende reporter en is razend enthousiast!
Frustratie ‘s avonds: de batterij van de hartslagmeter was niet leeg, maar ergens had ik volkomen per ongeluk in mijn horloge aangevinkt dat de hartslagmeter niet gekoppeld hoefde te worden. ARGHHHH “je hebt toch fijn gelopen zonder dat ding” reageerde mijn loopmaatje op de SMS. En gelijk heeft ie!