Mijn trainer was wel weer zo’n beetje beter, maar ik had nog geen schema van hem ontvangen. Ik dacht dus: ik ga gewoon lekker! Doe ik dezelfde training als ik zaterdag heb gedaan, maar dan zonder de wind en niet door wijken. Ik doe op het laatste moment mijn regenjasje aan en grijp de koptelefoon mee.
Eerst ga ik weer 2 kilometer inlopen. Mijn hartslagmeter slaat namelijk meteen op hol. Ik loop richting het bos op de hoek van de wijk en geniet lekker van de muziek. Ineens krijg ik het lekker warm en voel ik me vanaf mijn rug werkelijk warm worden en ik weet dat mijn hartslag dan daalt en dat is precies wat er gebeurt. Ik kijk op mijn horloge en terwijl ik doorloop zie ik de hartslag gewoon zakken! Ik besluit buitenom te lopen tot het trapje en daar het programma op te pakken. Ik zit dan op twee kilometer.
Toch blijkt zone 1 nog veel, heel veel langzamer te gaan. Het is moeilijk vol te houden. Ik rende hier de eerste kilometer, maar nu hou ik het niet vol om te blijven hardlopen. Mijn hart blijft op hol slaan. Ik moet wel wandelen om van dat hinderlijke gepiep af te zijn. Dan draai ik richting de plassen en ik bedenk dat het met muziek op niet gaat werken. 
Dan wil je het muziektempo aanhouden en zelfs mijn langzame muziek gaat te snel.
Ik kom op het bekende intervallenpad. Hier mag ik dadelijk vast door naar zone 2, dus toch een interval erin. Het is rustig, maar ik ben niet de enige buiten. Het druppelt een beetje, maar dat is niks erg. Ik mag harder en ga het ritme van mijn voeten volgen. Ik kom er goed in! Het tempo is nog steeds rustig, maar ik waardeer het kiezelpad enorm. Dan klinken je voetstappen zo leuk! Ik moet langs het centrum over het asfalt en zag werkelijk uit naar het zand! Dan is het ritme beter vol te houden. Behalve als er mensen voorbij lopen, dan ga ik al gauw te hard.
Er vliegen honderden ganzen op en het geluid van al die vleugels is overdonderend! En dan het gegak er tussendoor, het is overweldigend.
Ik kom een snelle hardloopster tegen, bah- ik wil een t-shirt met de tekst: “ik kan ook snel hoor” Ik ga heel langzaam onder het droge viaduct door om de hartslag weer te laten dalen tot binnen zone 1. Fijn dat ik die zone op het asfalt kan doormaken en dat ik ook nog wind mee heb, maar echt tempo zit er totaal niet in! 
Er komt me een man tegemoet op slechte schoenen en hij heeft het minder gemakkelijk dan ik getuige zijn ademhaling. Ik ga ‘mijn’ pad op door het kotterbos en dan begint een belevenis. Ik mag weer naar zone 2 en die voelt inmiddels heel goed aan. Ik loop onverhard en ik kom niemand tegen. Voor me vliegt een vlaamse gaai. En die (of misschien de hele familie) blijft om mij heen vliegen. Ik loop over wat ik de kale vlakte noem en ik ga door het bos in. Hoe ik het moet uitleggen weet ik niet precies, maar ik heb maar 1 besluit genomen: de komende tien minuten piept het horloge niet. Ik hoeft niet te kijken, ik kijk alleen maar om me heen. Ik hoeft niet te weten hoe laat het is, hoe hard ik ga, waar de route heen gaat, hoe ver ik nog kan. Ik voel alleen maar het hier en nu. 
Vlaamse gaai, zingende merel, druppels op mijn gezicht. Ik hoor alle geluiden, zie alles om me heen en toch loop ik als in een zeepbel. Ik zie alle vogels, bekijk de bomen, paaltjes die er vast al jaren staan en takken op de grond. Het is moeilijk uit te leggen als je nooit hebt hardgelopen, maar het is een soort zeer aangename verdoving. ‘In The Flow’ noemen ze het dan. Helemaal op je gemak zijn. Het is een soort toestand die je uren zou willen en kunnen volhouden. Deze tien minuten duren heel lang en gaan veel te snel ook weer voorbij. Ik stop nergens voor, het ritme gaat helemaal vanzelf. 1 Keer ging het horloge tóch piepen, maar toen sprong ik dan ook over een plas heen! Ik paste meteen mijn tempo aan en toen was het op de vogels na, weer stil om mij heen. Ik nam de wilgendoorgang en midden in het volgende bos zat het erop, terug naar zone 1, terug naar de opdracht, terug naar de realiteit: bepaal een route en neem het onbekende pad! Ik nam meteen een paar foto’s.
Het bos is erg aangeplant en alle bomen hier in de polder staan op een rij, maar als je net vanuit een andere hoek kijkt, is een een mooi schouwspel van verticale lijnen. Ik merk op dat het gestopt is met zacht regenen en ik heb geen idee hoe lang dat al zo is! Ik kom op het brede pad en besluit die maar te volgen, want ik mag nog maar 1 keer in zone 2 lopen en dan moet ik weer thuis zijn. 
Ik heb trek gekregen, want ik heb vanmorgen alleen weer eens wat yoghurt en een cracker gegeten. Al die tijd in het bos ben ik niemand tegen gekomen! Het was voortdurend mijn bos, mijn stilte en ‘mijn’ vlaamse gaai. Ik bewonderde de regendruppelpatronen en neem afscheid van de onverharde paden. Ik zag een hele club wandelende heren en toen ging ik me realiseren dat ik dadelijk brug op ga, wind tegen krijg en dat het weer regent. Ik ben blij dat het in zone 2 mag gebeuren. Maar dat helpt me niet. Het begint te hagelen en ik voel me weer in de training op de brug, maar dan tempoloos. Ik baalde dat mijn jasje weer kleddernat was en dat ik nu de Evenaar over moest tegen de wind in. Ik zag dezelfde meneer met slechte schoenen en zonder regenjas, die ook zijn rondje had gemaakt, maar hij wandelde het laatste stukje naar huis. Ik dacht: ik ga tot de AH, maar al ruim daarvoor was de oefening voorbij. Ik was zwaar gedessilussioneerd over de lage afstand die ik had afgelegd, ook al weet ik dat het bospad niet geschikt is voor mijn garmin. Ik kreeg trek, had het koud en hobbelde maar door. Ik viel van mijn flow-wolkje af. 
Ik ging in de laatste straat lekker nog lantaarnpalen rennen, want ik vond dat ik mijn hart best nog wat kon helpen, maar ik deed het ook om sneller thuis te zijn! Uiteindelijk heb ik ruim 10 kilometer gelopen, maar ja, daar heb ik dik 5 kwartier over gedaan. De hartslag ligt wel weer iets lager als afgelopen zaterdag.
Dit schreef de trainer mij
Als ik het nieuwe schema krijg, word ik pas echt sjachereinig, want ik mag deze week niet meer lopen! (nu maar hopen dat de trainer deze keer niet meeleest) Ik doe zondag nog een wedstrijdje, en daar ga ik heen op de fiets (hoe komt ie erop). En volgende week haal ik de vier keer ook weer niet. 😐 Het is even wennen, maar ik ga me toch echt netjes aan het schema houden, want daarvoor heb ik de trainer ingehuurd – om mij in te dammen. Neemt niet weg dat ik tot het avondeten op zijn zachtst gezegd ‘lichtgeraakt‘ ben.