Eerst ging het kind hardlopen, twee kilometer door de modder. Hij deed het leuk, vond het leuk en had vieze schoenen. Toen gingen de heren thuis douchen. Ik was helemaal niet meer nerveus. Ik had wel zin om te gaan hardlopen, maar ik keek niet echt uit naar de modder. Ik ben denk ik te schoon voor drek 🙂
VOOR
Ik deed de warme broek uit en trok toch het regenjasje aan. Hoewel het nog droog was. Mijn schoenen waren paars. Mooi paars. Om kwart over 12 mochten we vertrekken, en het eerste stuk was dringen geblazen. De 4, 6 en 8 kilometer starten tegelijk en we moesten een balk over. Ach, van een beetje modder ga je niet dood en de trainer raadde me aan de zijkanten te zoeken, maar ook de zijden van het pad waar al 100 paar voeten overheen was gegleden, waren glad. Er was geen gewone “weg”, alles was drek. En het stonk nog ook! Het heeft veel geregend de afgelopen dagen, dus alles, maar dan ook alles, was modder-slik-slijk-klei-drek-dras-nat. Ik had binnen een kilometer door dat het niet mijn lievelingstype ondergrond was. Om wat mensen in te halen ging ik meteen maar dwars door de modder heen. Daar heb je nog de meeste grip. We moesten een sloot over. Die stond ‘droog’ (relatief begrip als alles onder de modder zit).
En daarna dwars een veld oversteken. Dat vond ik leuk! Lekker pollen overhoppen; gewoon van de ene naar de andere glijden. Dat was nog eens iets nieuws! En veel te snel voorbij. Weer meer modder. Op het bospad. Naast het bospad. De hele tijd ben je aan het balanceren en corrigeren. En ik ben bang om te vallen. Bang dat mijn telefoon onder de modder komt te zitten en ik zelf ook. Ik zag het om me heen regelmatig gebeuren. De hele tijd moet je op je qui-vive zijn. Aan het einde zat nog een slootje. Ik hoefde geen parcoursrecords te vestigen, dus nam ik de sloot verstandig en kalm. Het grootste voordeel was dat het rondje kort was. Jammer dat ik dit drie keer moest gaan doen. De spreker noemde netjes mijn naam goed, maar ik zag alleen maar modder voor me. Ik liep er wel bij te lachen, maar ik heb niet echt zo genoten als op het strand. 
Mijn trainer stond op het kruispunt en riep me toe. Ik keek op en gleed net niet weg. Op blijven letten! Ik vind dit een beste ondergrond voor trainingen, maar het tempo lag duidelijk ook op trainingsnivo. Je komt gewoon niet vooruit. In het tweede rondje werd ik al ingehaald door snelle mannen die wel ergens grip vonden. Of wie het helemaal niets uitmaakte. Of die spikes hadden- voor het eerst ooit zag ik daar wel een voordeel in! Slootje door deed ik weer graag alleen en ik hopte nogmaals door het veld. Het deelnemersveld lag al ver uit elkaar en daardoor was het iets gemakkelijk een soort van minst-glibberige route te zoeken door het bos. Want die modder in Almere is gewoon van die slikkerige klei. Soms ging ik maar gewoon door de plas, maar dan zit er een paar kilo extra klei onder je voeten. Ik had het warm en bond het regenjasje om. Het laatste stukje ging iets soepeler over gras. Maar na honderden voeten kwam ook daar steeds meer modder. Nog 1 rondje. Ik was er blij om. Ik vond geen ritme. Ik had geen last van spieren of zo en ook mijn benen waren niet moe, maar ik vond het gewoon simpelweg niet leuk. Ik vond er geen hol aan, kon er niet van genieten, wilde niet vuil worden en was bang om te vallen.
Drie minuten te vroeg aangezet in het startvak. Niet eens een hele slechte gemiddelde tijd, de omstandigheden in aanmerking genomen.
NA
Ik kreeg een handje van de meneer naast de sloot. Ik werd ingehaald door deze en gene en ik vond het wel best. Op het veld was ik bijna alleen en ik glibberde, gleed en genóót met mijn armen lekker wijd uit. “daar doe je het voor” riepen de laatste twee toeschouwers. Ja, daar deed ik het voor, maar helaas bestond de rest van de ronde uit minder prettige slijk. En ik moest een beetje rechts houden om ingehaald te worden. Mijn voeten voelden aan als de modderklompjes die ze ook waren. Het laatste stukje dacht ik: ‘ach wat’ en ik haalde de mensen die ik voorbij had laten gaan nog even in. Ging mijn hartslag -die de hele tijd rond de 170 had gelegen nog even door tot boven de 175 en het tempo ging eindelijk tijden in de 5 minuten vertonen. Nog 1 keer die balk over, onder de viaducten door (daar lag notabene weer rul zand) en na 37 minuten rende ik de finish over. Moe. Zwaar. Niet blij. Niet leuk. Stil. Het waren maar 5,5 kilometer. Waarvan een halve kilometer leuk door het veld was. Inmiddels was het gaan regenen, koude regen. En er was alleen maar ranja en geen water. Ik wachtte op mijn loopmaatje die slechts 3 minuten langer over twee kilometer meer had gedaan en toen was het een schone broek aandoen en snel weg van de modder. Mijn schoenen waren bruin met grijs en vies. Thuis at ik eerst wat. Mijn voeten waren ook zwart en vies. Ik ging me pas weer wat beter voelen toen mijn schoenen naast die van het jochie schoongespoten bij de verwarming stonden.
Een douche deed ook wonderen, maar het duurde toch nog een paar uur en 6 keer verliezen bij Rummikub om een beetje trots te zijn dat ik deze beproeving niet voortijdig verlaten heb. Het is nu uren later en de officiële tijd is 37:11. Tiende van de 18 dames op de 6 kilometer. Ik heb geen last van spierpijn of iets. Ik ben er wel heel, heel erg moe van. Bij het uitlopen morgen wil ik uitsluitend asfalt zien! (er komen vast nog meer foto’s)