Geheimtaal voor een hardlooptraining

In het schema stond de volgende omschrijving:

Voor 45 minuten. Dat verklaart de 3×15 waarschijnlijk voor iedereen, maar voor de rest is dit natuurlijk een soort geheimtaal voor niet-hardlopers! 10Z1 staat voor tien minuten lopen in zone 1, waarbij de hartslag tussen de 120 en 135 slagen ligt, vervolgens 3Z4. 3 Minuten in zone 4 lopen, dat vraagt een hoge hartslag tussen de 161 en 175 ligt. Deze hogere hartslag maakt ook een hoger tempo mogelijk. ‘2steiger z1-z5’ betekent een steigerung: je begint zacht te lopen in zone 1 tot sprintstand in zone 5. En dat dus twee minuten; ik had uitgeteld elke 20-30 seconden iets harder. En ja, als je dat drie keer doet ben je 45 minuten bezig. Ik wilde vooraf even inlopen en koos ervoor dat ook een kwartier te doen om de hartslagmeter en mijn hart op gelijke hoogte te brengen. Is dit duidelijker?

Ik moest de hele dag moed verzamelen. Ineens kreeg ik een brainwave voor mijn nieuwe website en die wilde ik eerst wat helderder hebben voor ik ging rennen.

Ik zag er ook een beetje tegenop: zou ik dit gedoe met intervallen nog wel kunnen? En ik had geen route idee meer. Om 2 uur had ik de warme hardloopkleren aan, die geen overbodige luxe waren! Het inlopen ging lekker. Ik voelde ineens dat de hartslag omlaag ging, dan krijg ik het vanuit mijn nek warm over mijn hele lijf. En jawel, in de grafiek duikt de hartslag dan terug van 160 naar 150 zonder tempoverlies. Ik liep langs de wijk richting de vaart, nog steeds zonder route-idee. Ik deed over de eerste twee kilometer precies 15 minuten en toen ging het horloge aan het piepen: hartslag moet lager – hartslag moet lager. GRRRRR. Tempo lager, maar het gepiep hield stand. Ik denk dat ik tegen de wind in liep ofzo? Het waren lange tien minuten. Ik besloot aan de andere kant de vaart langs terug te gaan over de trekweg. Ik verheugde me enorm op even uitsprinten, maar ik heb geen idee hoe lang drie minuten dan zijn. Op de brug was het zover: ik zette er de sokken in! Het tempo gaat van 8 kilometer per uur door naar bijna 14 kilometer per uur. Ik zet het op een tellen zodat ik ongeveer kan inschatten hoe ver ik er naast kom te zitten bij drie minuten, dat is voor de steigerung van 2 minuten die dadelijk komt. De drie minuten vlogen letterlijk en figuurlijk voorbij! En dan meteen het tempo enorm laten dalen en elke 20 seconden ietsje harder gaan. Ik wilde aan het einde op volle sprint zitten, maar ik ging nog iets te langzaam. Er gingen weer 10 minuten trahahahaaag lopen in. Uitrusten. Hartslag laten dalen. Het is in het grafiek erg goed te zien:

De Trekweg is recht en behoorlijk saai. Ik liep gewoon verder te denken over de patronen voor de website. Wederom duurden deze tien minuten erg, erg lang. Ik kwam twee auto’s tegen – tegelijkertijd uiteraard.
Net voor de volgende brug mocht ik weer tempo maken! Eerst een stukje omhoog, maar omlaag gingen mijn voeten vanzelf! Het duurde wel wat lang voor mijn hartslag mijn tempo volgde. Weer drie minuten in een handomdraai voorbij! Deze keer ging de steigerung heel goed. Ik ging elke twintig seconden iets sneller en na een minuut zat ik op een comfortabel tempo en na anderhalf minuut op een hoog tempo. Dus ik kwam inderdaad sprintend uit op twee minuten!
Aan de linkerkant ligt de snelweg, maar de velden tussen de vaart en de snelweg zitten vol ganzen. Ik nam mijn telefoon voor een foto en zag dat de mensen waar mijn kind aan het spelen is, hadden gebeld. Ik belde terug en ze vroegen of ik hem kon komen halen (niks ernstigs hoor). Uhhh, ik kom eraan… Ik heb dan geen idee hoe ver het nog is en hoe lang ik nog onderweg ben, maar ik kan met dat tempo zelfs nog telefoneren! De rust van de loop is dan wel weg en het is zo mogelijk nog moeilijker om de hartslag laag te houden. Ik ga de grote brug over en heb mooi de tijd om dat op laag tempo te doen. In het park mocht ik weer hard. Ik wist wel dat ik dat park dus door ging ‘flitsen’. Ik nam de hondenvrije route en toen zat de hartslagmeter niet meer helemaal goed. De hartslag kwam te hoog uit. Ik had het moeilijk met deze laatste versnelling, want ik vergat te tellen en het is daar vals plat. Ik ben er al vaker ingetrapt, maar ik hield mijn tempo hoog. Net voor de grote weg was ik klaar. Toen kwam de steigerung nog. Maar dat is knap lastig met een oversteek middenin. Dan valt de versnelling net verkeerd. En ik was moe. Ik kreeg het niet zo mooi voor elkaar. De oefening over, 7 kilometer in 3 kwartier. Maar nu kon ik in mijn ‘eigen’ tempo verder en ik had een beetje haast. Ik kringelde door de laatste wijk. Mijn tempo als ik dan wat vermoeid ben en niet wordt afgeremd door de hartslagmeter, ligt dan fijn op de 6:30. Ik besloot het laatste stukje de steigerung nogmaals te doen. De laatste rechte weg, bij elke zijstraat ging ik versnellen. Ik wist niet hoeveel zijstraten er waren, maar het ging supergoed. De tijd ging van 7:40 per kilometer naar 4:01 per kilometer (van 8 km/u naar 15 km/u). Ik kwam rood en warm aan om mijn kiddo op te halen. Saampjes hobbelden we naar huis, hij vond dat ik te sloom ging en vertelde moeiteloos honderuit verhalen tijdens het rennen. Had ik er toch 11,5 kilometer opzitten in 5 kwartier. kI dah em tseb tkaamrev (mijn eigen geheimtaaltje, al voelde ik me meer vooruit dan achteruit gegaan)