Om 9 uur stond ik al te trappelen om te gaan hardlopen: de rest van de dag beloofde regen en kou en wind, dus dat wilde ik voor zijn! Ook in de hoop dat het op de uitgekozen MTBroute nog rustig zou zijn. Ik ging eerst inlopen; lekker over het asfalt naar het dichtbijgelegen Kotterbos. Ik ging niet snel, maar dat was niet het doel vandaag. Offroad moest ik, maar deze keer mocht de hartslag tussen de 135 en 148 liggen in zone 2. Eigenlijk zou ik dit zondag moeten doen, maar dat gaat niet lukken, dus ik doe het vandaag vast. Kwart over negen stond ik op de MTBroute en het was modderig! Maar lang niet zo erg als tijdens de cross, dus ik kon het prima hebben. Hier waren ook nog steeds zijkanten waar je ‘iets minder’ door de modder liep. 
Ik ken dit deel van het bos erg goed, maar het is verrassend om het eens vanuit deze fietsroute te bekijken! Bordjes volgen is een makkie en ik slinger op totaal nieuwe wijze het bos door. Ik had mijn eigen muziek aanstaan en mijn hartslag bleef al redelijk binnen de perken. Tegenwoordig schrik ik niet meer van kilometertijden die met een 7 beginnen gelukkig.
Op het asfalt kwam ik een andere hardloper tegen en toen zette ik de klassieke muziek aan. Hoe leuk is dat! Door de modder rocken met de carmina burana! 
Ik kom helemaal niemand tegen. Ik doe mijn jasje even uit omdat ik het warm heb, maar dat is dan weer net iets te koud. Ik mag nog een stuk over het asfalt en nu kom ik in het gedeelte van het bos wat ik niet goed ken, omdat er maar 1 verhard fietspad loopt. En daar begint het hoor! Heuveltjes, niet te ontwijken modder, slingerpaadjes en waterplassen. De klassieke muziek geeft er een nog uniekere kijk op! Jaren geleden liep ik dit pad nog wel eens, maar nu is het een verademing om er te mogen hardlopen. Omdat dit geen wedstrijd is, kan de modder me niet schelen en de tijden ook niet. Ik hobbel gewoon lekker door en luister naar een concert! Ik kom niemand tegen: ik hoor het geluid van de snelweg, het tikken van de hoogspanningsmasten en violen, mannenkoren en symfonieën op mijn koptelefoon. Ik kom over de brug, waarvan de railingen gestolen zijn en hoewel het asfalt is, vind ik het doodeng! Ik laat de hartslag maar even piepen. Na de brug ga ik direct links en dan is er geen zijkantje meer met iets minder modder. 
Ik glibber de heuveltjes op en af en -eerlijk is eerlijk- ik geniet er met volle teugen van! Beethovens ‘Alle Menschen Werden Bruder’ begeleidt me. Ik maak slingertjes, ben de hele tijd aan het opletten waar ik mijn voeten neer kan zetten en het is bijna een dans in plaats van hardlopen; het vergt concentratie en enig vakmanschap om de voeten keer op keer goed te plaatsen! Nu ik begrijp van de trainer dat het hier om gaat, kan ik er veel beter mee uit de voeten.
Inmiddels miezert het een heel klein beetje, maar het zorgt voor verkoeling en geeft geen hinder. Ik heb geen idee waar ik blijf, hoewel ik op een kaart zou kunnen aanwijzen waar ik ben, ziet het er volledig nieuw uit. Dan vlucht er voor mij uit een hert weg, het is een ree en ze is groot en snel. Mijn hele run zou in één keer geslaagd zijn, als ie dat al niet was geweest. Ik vind het echt leuk om zo dicht bij huis zo’n avontuur te beleven. Ik maak me alleen zorgen over het feit dat het uur veel te snel voorbij gaat op deze manier! 
Ik kom naast de snelweg uit en moet een heuse sloot over… Ik begin moe te worden en mijn schoenen worden zwaar van alle klei en modder. Ergens merk ik ook dat ik honger begin te krijgen, want ik heb alleen maar wat yoghurt en ontbijtkoek gehad vanmorgen. Ik zou immers ‘maar een uurtje’ gaan lopen. Ineens mag ik weer even het asfalt op en herken ik waar ik (pas) ben. Dat is een klein stukje een verademing, maar ik volg meteen het pad het bos weer in als ik de mogelijkheid krijg, terwijl ik weet dat de asfaltweg veel korter en gemakkelijker is. Heel erg veel gemakkelijker, want 1 bocht verder wacht een stukgereden pad wat slechts bestaat uit enorme plassen. Mijn sokken worden nu ook nat. De paden die ik twintig minuten geleden nog glibberig vond, zijn nu de simpele gradatie en de modder waarop ik begon doet me bijna verhard aan. Zo dicht bij huis kun je uitstekend een trailrun oefenen, de trainer kan trots op me zijn dat ik dit doe en zelf ben ik ook maar wat blij! Ik moet onder de brug van de Hogering door over het asfalt en dan is het uur training om. Zeven-en-een-halve kilometer slechts, maar het was wel super-superleuk!! Ik ga de brug op via het MTBpad, wat een flinke klim is. 
Op de brug ‘spijbel’ ik een stukje van de MTBroute en neem het asfalt. Maar aan de andere kant: nu zijn mijn schoenen toch al vuil en ik heb het saaie fietspad langs de TBSkliniek al zo vaak gedaan, laat ik gewoon de MTBroute nu ook nog nemen! Inschattingsfout: hier liggen nog hogere heuvels, nog gladder en omhoog klimmen is lastig en naar beneden glijden gaat iets te gemakkelijk. Ik kijk jaloers uit op het fietspad dat aan de andere kant van het water ligt, maar deze keer kom ik wel boven op de berg uit! Ik ben nu echt officieel moe en voel een hoop spieren in mijn lijf en mijn voeten, maar de lach is ook niet meer van mijn gezicht af te slaan! Ik heb last van blaren en pijn aan de huid mijn voeten, dus ik heb de compressiesokken vandaag uitgelaten. Ik merk dat in mijn knieën, maar niets kan de pret nu nog drukken. 
Als ik weer op het fietspad sta met mijn modderpoten, besluit ik dat het genoeg is geweest en dat ik over het asfalt naar huis terug ga rennen. Ik ben toch al veel te lang onderweg en ik ben bij de brug naast het tankstation. Pas als ik het bos en de modder verlaat, krijg ik last van de wind die inmiddels behoorlijk aangewakkerd is. Hoewel het weer droog is, lijkt het opeens veel kouder en daarom blijf ik liever in jogtempo doorlopen dan dat ik echt ga wandelen, maar dit is een andere categorie van zwaar; het is veel minder uitdagend als het bos en de modder. 
Ik had een uurtje mogen gaan, maar het werd een uur en vijftig minuten. Het waren wel 14 kilometers al met al! De gemiddelde hartslag is in de Garmin over drie ‘runs’ verdeeld: het inlopen (hartslag 141/ 2,4 km), de oefening van een uur (hartslag 144/ 7,5 km) en het uitlopen (hartslag 139/ 4 km) en komt gemiddeld op 142 uit. Ik vind dat allemaal prima! Het tempo ligt met 7:30 natuurlijk erg laag, maar daar ging het hier helemaal niet om! Het gaat erom dat ik in 1 ochtend genezen ben van mijn modderallergie, dat ik me heel erg gezond en opgewekt en trots voel na afloop en dat ik een hert van zo dichtbij heb mogen aanschouwen. Het gaat om de belevenis die ik ondergaan heb met deze nieuwe kijk op het bos wat om de hoek ligt en die ik met de aparte muziekkeuze heb omlijst.
Het uur dat ik de MTB route volledig volgde.
Nadelen: De huid van mijn tenen is er niet best aan toe en ik heb trek in een appel en dorst en ik heb geen tijd meer om naar de supermarkt te gaan en ik krijg het pas in de douche weer een beetje warm (al kom ik vandaag niet meer echt op temperatuur). Het weegt niet op tegen de voordelen: Ik ben blij, tevreden, trots, heb genoten en nieuwe mogelijkheden ontdekt. Ik heb afgezien en ben doorgegaan en ik vond het leuk! Deze route ga ik onthouden en zeker nog eens een keer doen, maar dan met sneeuw ofzo en dan zoek ik leuke rockmuziek op en dan in zijn totaliteit, omdat dit maar een stuk ervan was. Ik heb geen enkele fietser gezien. Slim van ze, fijn voor mij 😀