Mijn loopmaatje en ik waren op weg naar het natuurpark Hollandse Hout in Lelystad. Voor de derde keer proberen we om daar te gaan hardlopen. Eerder kwamen de startbaan van Soesterberg en de Utrechtse Heuvelrug er tussen, deze keer zouden we toch echt twee uur onverharde paden in Lelystad mee gaan pakken. Totdat….. mijn vriend op weg naar zijn werk belde: “hier in Midden-Nederland ligt sneeuw. Jullie zijn watjes als jullie niet hier komen lopen.” Dat lieten wij ons geen twee keer zeggen en we twijfelden heel even: dit was dé kans om door de sneeuw te lopen! We draaiden de auto en reden naar Lage Vuursche. 
Op voor twee uur door een prachtig landschap! We waren de eerste op de parkeerplaats om tien uur. We gingen eerst even het dorp door en de harde sneeuw onder onze voeten klonk geweldig! Het kraakt bij elke stap en het werkte enorm op mijn lachspieren! Ik bedacht net buiten Lage Vuursche dat ik mijn hartslag moest beperken op 138. Dat zou moeilijk worden, want door de sneeuw en de kou lopen is zwaar. Maar wat was het mooi! De zon viel in het bos en het was echt enorm genieten.
Al snel gingen we van het rechte pad af. Er was werkelijk niks verhard! Op sommige plekken was de bosgrond zichtbaar, maar op een open vlakte lag er een paar centimater sneeuw. Het was heerlijk en al binnen een kilometer had ik het lekker warm. Het hartslaghorloge sloeg bij het minste of geringste aan het piepen. Ik liet ‘m maar. Ik liep gewoon enorm te genieten en wat was ik blij dat het Hollandse Hout weer een keer moest wachten! 
Ze waren bezig met boswerkzaamheden. We namen een doodlopende afslag. En de hele tijd moest ik naar de WC voor een plas, maar dat is lastig in het bos! Op een gegeven moment raakten we op een modderpad waar de werktractors overheen hadden gereden. Al snel verlangde ik terug naar de sneeuw! Er waren ook nog heuvels, dus het was een echte trailroute. We kletsten een beetje en ik koos lekker expres hier een daar de heuvels. Om uit te kijken over de witte heide. Uiteindelijk zag ik een paar dennen om even tussen de gaan zitten. Toen we toch gestopt waren, konden we meteen ook foto’s nemen!
Door de zon op de sneeuw kwam er een soort feeërieke mist te hangen boven de velden. Inmiddels waren we de weg een beetje kwijt en liepen we tegen hekken aan. De snelheid van deze excersitie lag erg laag, maar daar ging het helemaal niet om. We keken gewoon niet naar de tijden en hobbelden genietend door. Na een uurtje gingen we kijken en bleken we richting Baarn te lopen. We gingen richting de weg en zouden aan de andere kant verder lopen. Het begon een beetje mee te tellen dat ik nog maar 1 boterham en 1 bakje kwark had gegeten. We staken de weg over en we waren verder als ik gedacht had. We stonden bij het Baarns Bosbad, meer een plek voor de zomer! Nu konden we nieuwe voetstappen in de verse sneeuw op de parkeerplaats zetten. 
Ik nam een dextrootje. Water hadden we niet bij ons. We liepen op asfalt, maar dat mocht ik van mijn loopmaatje niet te enthousiast roepen! Eerlijk gezegd was het ook maar een klein stukje leuk! Het was een beetje zwerven aan de andere kant van de weg en we kwamen steeds bij de weg uit. Inmiddels was het gesprek gekomen op onze hardloophistories. Toen we voor de derde keer bij de weg stonden, besloten we terug over te steken. Ik voelde me moe worden en we hielden even wat asfalt aan. Er smolt erg veel water van de bomen af en dat gebeurde voornamelijk in ijsblokjes. Het kwam in grote getallen uit de lucht vallen en dat werd je toch best nat van, dus ik was blij met het regenjasje. We gingen van het asfalt af het bos weer in en toen moesten we veel modder ontwijken. Dat vond ik best zwaar. De hartslag bleef behoorlijk hoog. Na nog een foto van de zon prachtig door de besneeuwde bomen stapte ik vol in een plas en had ik natte (en koude) voeten. 
En mijn voeten hebben het al zwaar met blaren en wintertenen de laatste tijd! Ineens stonden we weer op dezelfde plek als we eerder al waren! Gelukkig herkende ik het meteen en draaiden we gelijk om. We kwamen weer in de buurt van Lage Vuursche en het werd duidelijk drukker met wandelaars. Door de modder werden wij ook veroordeeld tot een stukje wandelen. Kon ik mooi even op adem komen! Daarna namen we het rechte gewone, rechte pad weer op. Onverhard, maar een verademing na alle modder!
Bedankt loopmaatje, voor het maken van deze mooie foto!
Ik begon in de gaten te krijgen dat ik ook met minder dan twee uur door de sneeuw ploegen genoegen zou nemen. Langzaam aan begon ik me te ergeren aan alle hagelblokjes. We kwamen langs de Zwarte Weg en ik was blij weer zicht te hebben op de route en dat ik wist waar ik bleef. Aan de ene kant wilde ik ook nog achter de midgetgoflbaan langs, maar ik was ook vermoeid. Toen we bij de parkeerplaats stonden was er een uur en 50 minuten voorbij en het was genoeg. Al snel was ik weer op adem en toen….
was het tijd voor een overheerlijke, echt verdiende Lage Vuursche Pannenkoek! 
We hadden een gemiddeld tempo van onder de 8 kilometer per uur gehaald en nog geen 15 kilometer gelopen in bijna twee uur, maar dat maakte niks uit! Het Hollandse Hout wacht nog op ons en dat was een prima beslissing, wat sneeuw blijft toch heel erg aantrekkelijk! Bedankt loopmakkertje, voor de flexibele instelling en het meegaan en de foto’s en voor de pannenkoek!