Het hagelde. Dikke hagelstenen. Het waaide. Stormde. “Je gaat toch niet hardlopen?!” vroegen ze verbaasd thuis. Maar ik ging wel!Als het zaterdag slecht weer is in de Belgische Ardennen ga ik ook! Alle hagel en wind die gevallen was, kwam niet meer terug! “Als je tegen de wind in gefietst komt en je haalt het, moet je gaan” zei mijn vriend, “en als je terugkomt, moet je op tijd remmen, anders ben je ons huis alweer voorbij”. Ik vergat mijn handschoenen aan te doen bij het heenfietsen. Het was koud, maar Droog.
Het was een klein groepje. De C/D lopers waren maar met zijn tweetjes, dus mijn favoriete trainer kon de totale groep gemakkelijk aan. Om me heen gonsde het: ‘wedstrijd gisteren’, ‘zaterdag nog 25 kilometer gelopen’ ‘ik ga niet hard vandaag’. DUH. Ik ging aan het kletsen met een andere vrouw die komend weekend mee gaat doen aan de mud masters. Laat mij maar over het asfalt rennen! We gingen een kant op waar ik nog nooit geweest was. Leuk! Vlak achter de BASF gingen we loopscholing doen. Tripplings, skippings, rechte benen. Ik vond het erg leuk en deed goed mijn best. Hier moet ik het van leren en bij het uitlopen en teruglopen lette ik er goed op dat ik mijn voeten onder me zette en mijn knieën hoog optrok. Dan wordt het lopen een makkie! Ik heb deze keer dus eens heel veel geleerd van de loopscholing!
We moesten een steigerrung maken de brug op. Ik vergiste me deerlijk, want de brug hield niet op na de bocht, maar was pas op de helft! En mijn tempo lag al veel te hoog…. Dommmmm. Op de brug mochten we nog een paar keer opdrukken boven de Hogering. Toen weer brug af en daar begon de training pas echt, zeg maar. Naast de busremise. Lekker saai.
We moesten tot de tweede lantaarnpaal omhoog rennen, zo snel mogelijk en naar beneden mochten we rustig doen. De snelle lopers moesten dat drie keer doen, de langzamere (twee) twee keer. En tussendoor kregen we bootcamp-achtige oefeningen. We begonnen ermee dat je je knieën hoog moest optrekken en een loopmaatje die zijn handen op heuphoogte hield moest raken. Omhoog was simpel: kort en snel. Maar echt goed op snelheid kwam ik niet. Ik ben geen sprinter. Het aloude excuus. Oefening twee was samen squatten. Ik vind dat nooit een probleem en nu had je ook nog eens steun aan elkaar! We moesten naar boven lopen tot de derde lantaarnpaal deze keer! Dat ging al ietsje beter, al sloofde ik me niet echt uit. Drie keer dus voor mij. Hier en daar zie ik een mager drietje in de kilometertijden als ik naar boven ren, maar de hartslag haalt de 170 net niet. Ik ben ook niet buiten adem en ik ben voor ik beneden ben ook weer uitgerust. En dan zie ik het vogelhuisje. Op deze uiterst saaie, nietszeggende locatie hangt een vogelhuisje. 
WIE zou hier een vogelhuisje neerhangen? Bij oefening 3 moesten we stappen op de plaats maken, knieën hoog optrekken en dat op hoog tempo. Ik was nog beduusd van het vogelhuisje en deed maar wat. Maar dat is wel voelbaar als je vervolgens tot de vierde lantaarnpaal moet lopen! Het leek erop dat bij de meesten het tempo er al wat uit ging en dat ze toch gelijk hadden met al hun excuses. Ik verbaas me drie keer weer over het vogelhuisje. Met uitzicht op de busremise. Oefening 4 was een planking-ding. Not my cup of tea, maar mijn benen vonden het wel oké, mijn armen niet zozeer. Op naar de vijfde lantaarnpaal! Ik raakte aan het kletsen, tenminste als we naar beneden liepen! Over hoe blessures zomaar kunnen verdwijnen, maar dat we daar niet over klagen! Deze dame, die bij de eerste lantaarnpalen toch echt voor mij liep, kon ik nu tamelijk moeiteloos bijhouden. Ik deed er mijn best niet voor, want ik vond het prima als zij eerder boven zou zijn, maar het was gewoon niet zo. Ik vond het fijn dat ik haar het tempo kon laten bepalen. Het vogelhuisje ligt langs een busbaan, waar ‘s avonds geen bus meer langs komt. Dat is dan wel weer een voordeeltje als je er zou willen wonen!
Zo lopen al die mensen voor me uit!
Oefening 5 noemde de trainer een ‘burpie’ . Ik moet eerlijk bekennen dat ik dat geen tien keer heb gedaan: hurken-benen strekken naar achteren-opdrukken-opspringen-uitrekken. Dat vergt nogal wat denkwerk en dan kan ik niet meer tegelijkertijd tellen. Ik deed mijn best niet meer bij de zesde lantaarnpaal omhoog. En al haalde ik nog steeds geen hartslag van 170, de kilometertijden begonnen gewoon nog met een 4 en ik werd er niet moe van! Of de rest nou langzamer ging weet ik niet, maar ik kon ze best bijhouden op de lange afstand! Het werd wel een beetje saai en ik begon me te ergeren aan het vogelhuisje. Ik denk dat het onbewoond is en dat is logisch op zo’n stomme lokatie natuurlijk! Ik zou er ook niet gaan wonen als ik een stukje verder kon vliegen. Nóg een oefening. We hadden de jumping jacks nog niet gehad en die lukken mij prima. Er verschoven een aantal mensen ter plekke van de AB naar de CD groep toen we tot de zevende lantaarnpaal mochten, wat gelijk staat aan boven op de brug.
Ik kreeg trek. Ik eet weer ‘s zo weinig mogelijk en ik had me daar toch opeens zin in een mandarijn! Ik nam mijn fototoestel er maar bij om het hinderlijke, achterlijke, nutteloze, lege vogelhuisje vast te leggen. Als er vogel in woont (de OEN), dan is die nu blind van de flits! Eigen schuld, had hij maar een stukje verder moeten vliegen.We liepen weer terug naar het beginpunt en de fietsen, waar we een ommetje van 8,5 kilometer voor hadden gemaakt. Helaas had ik geen mandarijn. We deden nog een cooling-down en toen kon ik tevreden vaststellen dat mijn regenjas helemaal voor niks was geweest! Geen druppel gevallen. Bij gebrek aan een mandarijn nam ik twee bekers water. Ik fietste weer naar huis, maar ik voelde me niet echt moe, waardoor ik niet het idee had dat ik me zo vreselijk had ingespannen. Eigenlijk voelde ik me net zo nutteloos als het vogelhuisje: klein stukje gerend, tig keer dezelfde brug op, tussendoor wat op en neer gesprongen en nog geeneens een leuk uitzicht ook, laat staan vermoeidheid dat je voelt dat je je vreselijk ingespannen hebt! Thuis at ik een ZURE mandarijn. Die paste precies.