Mijn loopmaatje en ik reden naar het Knarbos. Onderweg zagen we diverse hardlopers die in Almere bleven. Wij gingen echter naar de Knardijk, de dijk die Oostelijk en Zuidelijk Flevoland van elkaar scheidt. Waar vroeger de haven lag, ligt nu een bosrijk gebied wat er om vraagt om eens verkend te worden. 
Kwart over 9 gingen de horloges aan voor een rondje onverhard. Ik moest in zone 1 blijven met een lage hartslag en ik wilde het eens uittesten of mij dat zonder hartslagbeperking op het horloge zou gaan lukken.
We liepen tussen de fluitende vogels door. Op al dat gekwetter na was het doodstil in het bos. Wij lieten het even zo. Mijn loopmaatje stelde een goede vraag, maar ik had nog geen zin om er antwoord op te geven. We volgden een pad met voetjes-aanduiding. Er was ook kunst te bewonderen. Ik moest naar de WC en na een kilometer zocht ik een boompje op. Mijn hartslag is de eerste anderhalve kilometer loeihoog, boven de 175. Ik voel nu als ik opgewarmd raak en dan daalt de hartslag spectaculair. Dan is de stijfheid weg, krijg ik het van binnen uit warm en komt het gelukzalige gevoel opzetten wat voor mij bij het hardlopen hoort.
We bleven lekker onverhard aan het lopen. Deze keer konden tijden en kilometers me helemaal niet boeien, ik ging gewoon lekker lopen. 1 Uur en 3 kwartier. Mijn loopmaatje had een route uitgezet en ik volgde hem blindelings. Na een kilometer of twee waren we het eerste rondje rond.
We kwamen bij de oude haven en ik verkoos het gras en het hoge pad boven de steentjes. Inmiddels had onze stilte plaats gemaakt voor bijkletsen over de andere lopers die we kennen en hun vorderingen. Het was maar goed dat de tijden me niet boeiden, want ze waren niet bepaald om over naar huis te schrijven.
Het zonnetje was voornamelijk fel, want de warmte ontbrak nog. Toen we het haventje rond waren, moesten we een stukje fietspad volgen langs de Vogelweg. Ik hield zo’n beetje mijn hartslag in de gaten, en die bleef aardig onder de 140 liggen. Aan het tempo voelde ik ook wel hoe het liep. Het volgende stukje lag even verderop. Overal in Flevoland zijn plekken gemarkeerd waar scheepswrakken liggen, maar hier was een ander soort markering:
Een Vliegtuig - Wrak!
We pakten de voete-route weer op. Inmiddels druk kletsend. Onderweg ‘bewonderden’ we wat kunst en bleven we lekker onverhard lopen. Na 7 kilometer klopte de route niet meer zo precies als die was uitgezet volgens mij, maar ik maakte me daar (nog steeds) niet druk om. We kozen een route over het natte gras. Nou ja, een keuze… Het liep meer zo…. Daar krijg je wel natte voeten en schone schoenen van.
Al kwebbelend over opvoedkwesties, kwamen we langs een soort kunst van schuilhutjes van Jenga-blokken. Zielig loopmaatje van me: die moet in sloom tempo lopen met een moeder kletsend over opvoeding die nog niet eens in de route geinteresseerd is ook! Desalniettemin was het gruwelijk mooi. Bos, ineens overwoekerd, watertjes, weilanden; Flevoland had het daar allemaal geëtaleerd! Er was zelfs enig hoogteverschil! We kwamen langs de weg te lopen en namen het gras in plaats van het fietspad. Zo snel mogelijk staken we het bos weer in. Daar stond warempel een auto van het Flevo Landschap. Een andere levende ziel zagen we echter niet.Al slingerend kwamen we het hele bos zo’n beetje door. Het was afgelopen met mijn lage hartslag. Ik had wat trek – waarom probeer ik toch steeds weer op wat magere yoghurt en een cracker te lopen?! We kwamen over een eng bruggetje en voor de foto moest ik er ook nog twee keer overheen. Terwijl ik stil stond om moed te verzamelen, lag de hartslag al niet onder de 130!
Zowel het einde van de tijd als het einde van de route kwam in zicht. Er lag nog een klein stukje verhard voor ons langs het Flevolandschaps-centrum, maar zo snel mogelijk schoten we het bos weer in terug naar de Knardijk. Inmiddels ging ik de vraag uit de eerste kilometer beantwoorden.
Mijn inschatting dat we een kilometer of twaalf hadden afgelegd was verre van juist: het waren er 15. Bij mij tenminste ook, na nog een extra rondje van 200 meter terwijl mijn loopmaatje in een deuk lag omdat ik extra moest lopen om hetzelfde te lopen als hij. Precies 1 uur en 3 kwartier. Dat maakt de snelheid niet al te hoog, maar ach, ook in dit tempo kun je in 5 uur een marathon volbrengen! Dat is namelijk de andere kant: dit levert vrijwel geen vermoeidheid op en zou je uren vol kunnen houden. De hartslag is nog wel een puntje: de gemiddelde hartslag lag op 144, dat is toch echt zone 2. Excuus: verkoudheid. Excuus 2: Onverhard. Excuus 3: Lekker niet belangrijk. We hebben namelijk heerlijk gelopen en dit prachtige bos met dit prachtige weer droeg zijn steentje aan een fijne ochtend bij.