Geen motivatie.

Eigenlijk wilde ik op de bank blijven zitten. Achter de computer hangen. Nog een keer een paar randjes verven (alhoewel…). Maar ik mocht ook drie kwartier lopen in zone 2. Het was mijn weer – lekkere regen, ik was pissig over iets en dit is mijn lievelingszone. Aan de andere kant: ik ken het rondje wel, ik hoeft de regenjas niet te testen en ik ben over het algemeen wat moe. Toch ga ik! Muziek mee, de training staat nog in het horloge! We doen net of het niet regent…. (en eigenlijk regent het dus best door GRMBL)
De eerste kilometer wilde de hartslagmeter weer een keer niet meewerken. Hartslag boven de 170, langzamer gaan, opwarmen. Ik slingerde door de wijk en begon al echt spijt te krijgen dat ik het hardlopen niet tot nader order had uitgesteld en lekker voor bank-hangen gekozen had. Na een kilometer van 6:30 hield het horloge op met piepen en kon ik eindelijk op zoek naar een tempo. En toen was de koptelefoon leeg! Het regenen werd er ook niet minder op en ik besloot ten lange leste maar gewoon de kilometers af te gaan tellen. Een bushalte zou ik ook niet gaan tegenkomen.
Brug over en ik merkte verbaasd op dat ik blijkbaar heerlijk in de goede hartslagzone liep. De tijden lagen weer onder de zes minuten. Ik had niet het gevoel dat ik hard ging, maar ik had ook niet het gevoel dat ik lekker liep. Mijn benen en voeten vonden het heerlijk om te lopen en voelden zich buitengewoon prima, maar mijn hoofd was liever binnen gebleven. Zelfs het bospaadje kon me deze keer niet bekoren. Ik ergerde me aan de onophoudelijke regen, aan de vogels en de doelloosheid waarmee ik liep. Ik ergerde me aan de modder, maar ook aan het asfalt. Ik ergerde me vooral aan mezelf en mijn zin in koekjes en paaseieren. Behalve ik, was er helemaal niemand aan de ren of de wandel op deze woensdagmiddag.
Er waren geen paarden, alleen de boswachters in hun auto. Er waren modderplassen. En het regende maar door. Er was geen uitdaging, want ik ging toch langzamer dan afgelopen week. Ik ging wel heel constant 5:40 voor twee kilometer lang. En toen zag ik naast me een hinde wegvluchten! Voor mij nog wel… Met muziek op had ik haar gemist. Nu was ik te laat voor een foto, maar we waren nog geen tien meter van elkaar verwijderd en ik vond het oneerlijk dat zij op haar vier poten veel harder bij me vandaan kon rennen. Ik kon naar huis lopen via het trapje, maar ik koos er toch maar voor om het kleine ommetje te maken. Van mezelf mocht ik dan gewoon op het asfalt blijven.


En gelukkig maar, want daar stond tussen de bomen een hert met een groot gewei zijn gezinnetje te beschermen en mij in de gaten te houden! Ik stopte lekker om een foto te maken, anders kun je echt niet inzoomen. Zelfs de aanblik van deze indrukwekkende reus kon mijn ietwat sombere run niet echt redden. Inmiddels had ik er al 6 kilometer op zitten en ik had al het vermoeden dat ik de 8 kilometer niet ging halen in drie kwartier. Hopelijk gaat in april de rest van het bos weer open, dan kan ik de rondjes iets meer variëren. Toen ik de brug weer op ging, liet ik het horloge lekker even piepen. Het was opgehouden met regenen en de zon leek zelfs wat kracht te winnen. Ik had een heerlijk ritme te pakken en ik had het lekker warm ook. Eigenlijk ging het prima, jammer dat ik daar pas zo laat achter kwam! Uiteindelijk vond ik het ook jammer dat ik niet meer tijd had om de run wat te verlengen. Ik besloot gewoon door de wijk en het park terug te rennen en na drie kwartier zat er 7,6 kilometer op. Oké, dat is geen 8 kilometer; oké, dat is nog minder dan zaterdag; oké, misschien moet ik toch echt nog iets sneller worden door de paaseieren te laten voor wat ze zijn en oké, ik ga nog lekker even door, want ik ben nog niet thuis!

Ik hield het tempo vast tot 8 kilometer en toen liep ik heel langzaam het laatste stukje uit.
48 Minuten later was ik weer binnen: en toch 8 kilometer gelopen in die tijd! Bij een hartslag van 151 gemiddeld (zonder de eerste kilometer 150). Er zouden tijden zijn dat ik daar heel tevreden mee was, maar zo’n dag was het vandaag niet. Maybe next time.