Toen jij me SMSte of het bij ons zo waaide en of de schutting nog stond, toen was ik mijn hardloopkleren aan het aandoen. Ik hoopte dat ik weer door de Oostvaardersplassen kon, maar dat gaat pas op 1 mei weer open. Ondertussen SMSte ik terug dat het hier niet meer zo hard stormde. En toen dacht ik: dan ga ik maar over het stormpad. Toen ik buiten stond voor 1 uur en 20 minuten hardlopen, kreeg ik de laatste SMS van je dat ik voorzichtig moest zijn. Waarvoor dan?
Ik ging kijken of de bloesems intussen al wat opkomen. Eerst moest ik een half uurtje met een lage hartslag lopen, mijn hartslag mocht niet boven de 135 komen. Met al die wind en al die verbouwingsperikelen (je kent dat wel) kreeg ik het maar niet voor elkaar. De bloesems zijn nog niet weggewaaid. De bomen staan ook nog niet vol in bloei. Dat waren de eerste en laatste bomen waar ik onderdoor ging en de wind tussen de huizen valt reuze mee. Het waait hier altijd, en vandaag valt het wel weer mee. Ik baal er van dat ik die hartslag maar niet lager krijg. Mijn horloge piept de hele tijd door de muziek heen, maar ik ga al ontzettend langzaam. Ik ga Almere uit en ga om de snelweg heen slingeren. Ik heb eerst gekeken hoe de wind staat, dus ik heb de wind zoveel mogelijk mee! 
Het zijn dan ook kale vlaktes, waar de wind vrij spel heeft. Mijn hartslag blijft steken rond de 140. Ik vraag me af of het ermee te maken heeft dat ik niet topfit ben of dat het komt doordat ik tegen de wind blijf vechten. Echt relaxed word ik er niet van. Ik besluit dat het niet meer goed komt dit half uur. Het volgende half uur mag ik in een hartslagzone hoger lopen en dat moet gemakkelijk lukken. Als je naar ons toe rijdt, dan kom je vlak voor onze afslag over een fietspad heen: een hele lange rechte. Daar overheen ben ik dus gerend. Er zijn geen gevaarlijke bomen op mijn route, daar pas ik voor op. Ik kom op een grote saaie rechte weg, en ook daar let ik goed op – niet voor de bomen, maar voor het verkeer. 
Er komt me werkelijk niemand voorbij. Ik loop gelukkig met de wind mee! Ik kijk soms wel wat angstig om me heen omdat de wolken zich soms wel opstapelen en ik hoop niet dat het buien worden. Ik loop nu in de volgende zone en gelukkig houdt mijn horloge zich koest. Ik kom onderweg helemaal niemand tegen. Ik ben bang dat de regen me nu bereikt, maar het waait gelukkig hard over. 
Hier heb ik eigenlijk wind tegen, maar er ligt een soort dijkje naast het fietspad wat de wind tegenhoudt. Mocht je een afslag later nemen als je naar ons toerijdt, dan zie je rechts een bruggetje verscholen liggen, daar ga ik nu overheen. 
Ik heb nog nooit golfjes gezien op het water, maar deze keer wel! Nu het dijkje weg is, voel ik dat de wind best stevig is, maar ik mag al snel onder de snelweg door. Ik ga weer door een soort van bos heen, maar er liggen amper takken op het fietspad. Het is een herrie! Ze zijn met bulldozers bezig, maar ik kijk goed uit en loop er op de Trekweg zo omheen. Nu ben ik pas echt blij dat ik wind mee heb, want ik kan wel wat sneller, maar mijn horloge piept toch twee keer omdat mijn hartslag te hoog is dit half uurtje. Dan moet ik langzamer en daar baal ik van. Ik moet nu langs de Hogering en dat is het ‘gevaarlijkste’ stuk: je komt door een blinde bocht op de weg, maar wederom is er vrijwel niemand buiten, dus het is hartstikke veilig en de bomen zijn zo kaal dat de bocht amper blind is. 
Ik ga nu achter de Stripheldenbuurt en het TBScentrum langs. Wederom geen ontsnapte gevangenen gezien. Niet eens iemand met een hond! Wel een leuke nieuwe natuur-speeltuin die ze aan het bouwen zijn. Nu moet ik dadelijk gaan versnellen. Ik zie er wat tegenop, want intussen heb ik ook trek. Ik kom op het fietspad langs de Hogering en nu heb ik de wind tegen. Op zich prettig, want nu verhoogt de hartslag zich toch wel! Ik ren twee minuten hard en dan moet ik drie minuten mijn hartslag weer verlagen. Dat is nog veel moeilijker! Ik kom op de Evenaar en ga het lange echte fietspad lopen. 
Ook hier staan geen bomen, we zijn er in Almere niet zo goed mee bedeeld geloof ik. Nu heb ik vol de wind tegen. Ik twijfel de hele tijd of ik de opdracht echt vier keer doe, of dat ik 1 keertje minder ook goed vind. Tussen de tweede en de derde keer ga ik wandelen. Dan nog verlaagt de hartslag zich amper teveel! De vlaggen van de AH staan strak en ik ren lekker hard de enige andere hardloper die ik tegenkom voorbij. Ik begin me nu echt zorgen te maken of ik die laatste minuten nog een hagelbui over me heen krijg. Ik besluit alle vier de versnellingen te doen en maak het rondje hard rennend rond. 
Vlak bij de brandweerkazerne ben ik klaar. Ik ga nu heel langzaam terug naar huis lopen. Ik denk niet dat me dat helemaal binnen de tijd lukt en ik neem een klein stukje onverhard pad langs onze wijk. 
Ik wist niet dat dat er was! Als de opdracht erop zit, heb ik 11,5 kilometer afgelegd. Ik ben bijna thuis en loop door tot 12 kilometer. Het is een getallenfeestje van zevens! 
Ik heb het weer erbij laten staan, maar die regen heb ik niet gezien hoor
Dit is niet echt voortreffelijk hard voor mijn doen, maar ik heb de wind en alle gevaren toch maar weer mooi getrotseerd! Ik weet nog steeds niet welke gevaren en waar ik nou precies voorzichtig voor moest zijn, maar ik heb wel netjes heel goed opgepast en uitgekeken.
In de douche krijg ik pas water over me heen, dus gevaar voor de gezondheid heeft dit ook al niet opgeleverd! Ik stuur je een SMS terug dat ik rond ben. Hartstikke veilig allemaal. Groetjes uit het winderige Almere, Anke.