Hilversumse Heide

Goede Vrijdag + Kind thuis + Lange Duurloop + Onverhard = Even puzzelen hoe dat in elkaar past; tot ik bedacht dat ik kind, grootouders én mezelf kon blij maken door een combinatie. En loopmaatje op de koop toe! De middagactiviteit zorgde ervoor dat we om 9 uur ‘s morgens met zijn drieën naar Hilversum reden, alwaar oma en opa op mijn kind gingen passen en mijn loopmaatje en ik over de Hilversumse Heide konden gaan zwerven. Het mocht van oma uren duren, maar ik ging voor twee uurtjes. Op een bakje biogarde met een ontbijtkoekje. Misschien was dat een aftreksommetje, maar ik zou wel zien!
We waren al snel onverhard aan het lopen en de GPS had maar geen satellieten, en daar stond de route op. Gelukkig ging mijn loopmaatje die volgen, want mijn ding is het niet met routes. We liepen eerst langs Anna’s Hoeve, die er niet meer is. Ik kon de doorgang naar de heide wel vinden gelukkig. Het was heerlijk weer, droog bij een graad of zeven. Besteld door mijn kind, zei hij. We liepen langs het Laarder Wasmeer. Er waren wat honden en sommigen hadden een hardloopbegeleider, maar het Gooi voelt toch altijd wat decadent, zelfs qua hondjes. De heide is mooi, groot en heerlijk toegankelijk. En hier en daar heuvelig, met wat bomen in rare vormen, veel paden en aan de randen bos. We liepen langs de rand en door het bos en ik was aan het kletsen. Mijn hartslag bleef niet in zone 1. Ik parkeerde ‘m maar in zone 2, maar het tempo lag niet echt hoog. Rond de 8,5 kilometer per uur. Niks ergs aan hoor. Ik telde wel een beetje de kilometers af soms.
We kwamen langs een plek waar ik weet dat een montagestudio zit. En we staken bij de dagcamping de grote weg over. We namen een stukje de ‘saaie’ rechte weg (de vergelijking met een dijk gaat niet op), maar alles was onverhard. We kwamen een stel runderen tegen en staken de heide weer op. Het hielp niet dat loopmaatje over zijn werk ging vertellen voor mijn hartslag. Wel hield hij even de GPS niet in de gaten en we liepen door een prachtige stukje bos terug naar de route. Hier en daar ergerde ik me aan de vele boomwortels die ervoor zorgen dat je meer omlaag kijkt als om je heen. Echt veel andere recreanten kwamen we niet tegen. Ik had nergens last van, niet van spierpijn, niet van mentale problemen, niet van kramp of van mijn voet, ik liep gewoon heerlijk op de onverharde grond te genieten van het moment.
De uitzendtoren van Hilversum is de hele tijd zichtbaar en het is een mooi aanknopingspunt waar je bent. Het ging best snel en toen zagen we in de verte de kerktoren van Bussum. Ik stuurde oma een SMS dat we al een eind op weg waren, dat is goed te doen met deze tempo’s! We kwamen langs de huizenrand en daar stond een prachtige bos narcissen te stralen. Het zonnetje kwam er intussen waterig doorheen. De oma die met haar kleinkind aan het fietsen was, herinnerde me aan het feit dat ik ook maar bof met een oma die nu fijn op mijn kind past, zodat ik zorgeloos kan lopen. Ik werd wel wat moe, maar het was een goede vermoeidheid, niet zo één waar je voor zou willen stoppen. Ik realiseerde me heel goed dat ik pas halverwege was en dat mijn beentjes de beste optie waren om terug te komen.
Bij één of ander schattig eethuisje bevolkt door bejaarden, staken wij de heide weer op. Hier was het heuveliger en er waren verspreid meer bosachtige gebieden. Ik had de route niet meer erg scherp, maar gelukkig hield mijn loopmaatje de GPS goed in de gaten. Misschien volgden we niet precies en exact zijn route, maar er waren zoveel paden dat het niet mis kon gaan eigenlijk als we maar de goede richting op gingen. We zagen hier en daar wat ouders met gillende kinderen, voor de rest was er rust, stilte en het geluid van vogels.
We hadden het over vet en vet eten en ik had dan wel trek, maar voor dat kleine beetje wat ik op had, viel het reuze mee. Ik dronk onderweg alleen maar twee keer een slok water, ik nam geen dextro, dus het viel ook wel weer mee met de honger. We moesten de weg nog een keer over en nu stonden we bij La Place, waar ik al zó lang onder het fietstunneltje door wilde! Dit was de kans! Leuk als je zo’n kleine droom met een grote glimlach waar kunt maken. Stralend en ook licht vermoeid intussen liepen ik het bos weer in. Ik maakte me niet druk over hoe laat het was, hoe ver het nog was, hoe lang ik al liep. Eigenlijk heb ik dat de hele weg niet hoeven te doen.
 
We kwamen op een prachtige uitkijkheuvel en ik had het gevoel dat we de hele hei konden overzien! Het was erg mooi en het voelde ontzettend rijk om daar te staan. Ik maakte een foto en het loopmaatje keek op de GPS. We volgden een parallelpad aan het originele idee, maar dit was wel een goede vervanging zeg! Het rare is dat er ook hele stukken zijn die ik me niet zomaar meer voor de geest kan halen. Ik weet wel dat ik dacht dat ongeacht het misschien niet superhoge tempo, ik daar op een vrijdagmorgen toch maar even minstens 15 kilometer aan het hardlopen bleef. Ik stond er niet bij stil dat alles onverhard was en dat die tempo’s dan best meevallen. Ik stond er ook niet bij stil dat ik een paar weken geen zin had gehad en dat het nu blijkbaar weer terug was. Eigenlijk stond ik vooral niet stil, maar liep ik gewoon lekker door! 🙂
We kwamen weer langs het rondje Laarder Wasmeer. We hadden het rondje “ietsje” opgerekt! Laarder Wasmeer: ligt in Hilversum en er wordt niet in gewassen. Ik heb er eerder gerend en ik vond het prettig sommige punten te herkennen. Ik begon me te realiseren dat ik gewoon lekker liep! De mensen die we tegenkwamen of inhaalden, waren eigenlijk allemaal onverminderd vriendelijk: ze zeiden sorry als we voor hun fiets aan de kant moesten en ik heb nog nooit zo vaak goedemorgen gehoord. Dat zal ook wel het Gooi zijn! En toen kwamen we weer koeien tegen, midden op het pad stond een set witte koeien te grazen.
Even verderop werd het nog mooier: de schaapskudde. Heel veel lammetjes. In allerlei kleurtjes. Heel veel geblaat. Op allerlei toonhoogtes. Heel veel schattige wolbolletjes. Ik filmde ze zelfs om het geluid vast te houden. Ze stonden nog wel veilig in hun eigen veld. En zo kwamen we op de weg terug naar Anna’s Hoeve. Verhard. Was me dat even een verademing zeg! Toen bedacht ik pas hoeveel zwaarder onverhard blijkbaar is. We liepen langs het geraas van de snelweg. Nu verbaast het me dat het asfalt en het hoge tempo zo snel verveelde, maar zodra we konden draaiden we af het onverharde paadje op.
We gingen door Anna’s Hoeve heen en dat gebiedje ken ik wel. Bruggetjes, water, de hoge slee-heuvel. Wij liepen aan de andere kant en daar zijn twee heuveltjes. Dat wist ik en die hadden we speciaal voor het laatst bewaard. Ik zag er niet tegenop, figuurlijk gesproken dan! Ik ging lekker hard omhoog. De tweede was nog iets hoger en daar raakte ik buiten adem van, maar ik moest en zou tot boven rennen. Ik genoot ervan dat ik alleen maar daarmee bezig hoefde te zijn. Boven stopte ik even voor een foto en toen leuk omlaag. Het rondje was rond. 17 kilometer! Twee uur. Hoe netjes. Maar we moesten nog even terug naar oma, opa en kind. Uiteindelijk stopte de teller op 18 kilometer in 2 uur en 8 minuten vlak voor de Plus waar we de broodjes voor de lunch gingen halen. Ik had anderhalve minuut niet gerend van die 128 minuten! Het gemiddelde tempo was 8,5 kilometer per uur (7:06 min/km) bij een hartslag van 146. Het was een heerlijke run.