Het Gerrit Schultepad

Twijfel: Ga ik naar de training, het past zo slecht met zwemles en eten. Twijfel: Ik heb niet zoveel zin in wéér die versnellinkjes, dezelfde paden, dezelfde oefeningen. Twijfel: Wat moet ik aan?! Ik pak alle twijfel bij elkaar, gooi het weg en gá gewoon. Nu twijfel ik nog of ik wel met de snelle AB’ers mee moet. Het worden door de drukte duidelijk twee groepen en een oude bekende gaat met de CD mee. Dan zegt de trainer dat de lieve trainster ons per 1 mei gaat verlaten. NEEE! Ze traint vandaag voor het laatst de AB-groep en daarmee is alle twijfel voorbij: ik ga in lange broek en met lange mouwen (en ik ben niet de enige!) met de AB mee met de lieve trainster. Voor het laatst.
Tijdens het inlopen, lopen de twee snelsten voorop. Dat is niet zo slim natuurlijk, want het tempo ligt veel te hoog. Ik vroeg de trainster waar ze heen ging en ik bedoelde ‘verhuizen’, maar zij vertelde me heerlijk in het nu dat we naar het Gerrit Schultepad gaan. Ik verduidelijk me en ze moet mij vertellen waarom ze toch naar Hogezand wil verhuizen en wij lopen achter de twee snelle heren aan, dus merken pas na anderhalve kilometer op dat het wat rap gaat. Dan zijn we op het Gerrit Schultepad. Dat loopt ongeveer half Almere door en hier gaan we oefeningen doen. Eerst wil ze ons nog meegeven dat een sterke romp ook belangrijk is, dus tijdens de schikkingen moeten we onze romp draaien. Ik krijg alleen maar een sterke romp van kasten versjouwen.
We moeten ook met onze handen over elkaar lopen: dat is echt lastig zeg! Wij blijven op het fietspad. Het rare is dat ik het zelfs wat KOUD heb. Dit t-shirt heeft wel lange mouwen, maar het is niet dik en ondanks dat er geen wind is, is het net te weinig blijkbaar voor deze avond. Het blijft heerlijk lang licht. We gaan door op de tempo-oefeningen. Je moet twee minuten heen lopen en dan omkeren op het Gerrit Schultepad en dan na precies weer twee minuten terug zijn bij het beginpunt. Tempo vasthouden dus.
Ik vertrek iets later dan de rest, want ik moet mijn eigen tempo in mijn voetstappen kunnen horen. Ik ga wat hard. 12 Kilometer per uur hou ik mooi 4 minuten vast. Ik ben een paar seconden te laat, maar dat komt omdat de heenweg bij de brug wat daalt en dus op de weg terug omhoog gaat. Daarna moeten we hetzelfde doen: 2 minuten heen, 2 minuten terug en nu moeten we proberen iets verder te komen. Nu ben ik in de aap gelogeerd! Maar ik zet iets meer aan en komt nu net onder de brug door, en daarmee bijna 40 meter verder. Ik veroorzaak bijna een botsing. Ik haal het deze keer wel.
Er is veel verkeer op het Gerrit Schultepad. Er zijn ook een stel jongetjes die wel even met ons mee zullen doen, maar na een minuut keren ze om. Het wordt donkerder en ik heb geen lampje bij me. Wie zou Gerrit toch zijn geweest en waar kom ik het pad normaal tegen? Ik neem me voor het pad een keer helemaal af te lopen. Dit stukje ken ik nu wel. We gaan een climaxloop doen. 8 Minuten heen in deurtempo: het tempo waarbij je gemakkelijk kunt kletsen. Dan draai je om en ga je 4 minuten je tempo verhogen, daarna sprint je twee minuten uit. Ergo: 8 minuten heen en in 6 minuten terug. Dat is een flinke versnelling! Ik klets mee, maar ik wil daarna ook even rust en verhoog mijn duurlooptempo iets. Iets teveel vrees ik. Net onder de 6 minuten per kilometer. Dat komt omdat ik op een bekend punt wil komen en dat is de brug in de verte. Boven op de brug weet ik waar ik ben en zijn de eerste 8 minuten om. Ik keer om en zet aan. Ik moet flink versnellen. Mijn telefoon telt af. De kermis licht op aan de rechterkant, maar ik krijg het nu toch warm! Gelukkig wordt het donkerder en dat dekt mijn rode kop af. Ik ga de laatste twee minuten nog sneller, maar meer dan 12,5 kilometer houd ik toch net geen twee minuten vol. Ik ben 30 seconden te laat. DAAR BAAL IK VAN. Ik zal het maar eerlijk toegeven: ik vind het gewoon niet zo goed van mezelf. Ik weet ook waar het aan ligt: niet dat ik niet sneller kon, maar ik ben gewoon net iets te ver gegaan in de eerste 8 minuten. Stom, maar ik ga het later nog een keer proberen, want ik vond het wel leuk! Inmiddels is het donker en we gaan terug.
Ik loop eerst weer een beetje vooraan, maar ik ben niet in de stemming om vrolijk te kletsen. Ik ben gewoon een beetje in mezelf gekeerd en laat me leuk naar achter afzakken waar de mannen het als een stelletje oude wijven over de kampeervakanties hebben. Ik moet er om grinniken. We maken niet al teveel kilometers, maar ik heb erg fijn getraind. We doen een paar andere oefeningen als cooling-down: dat zal ik ook missen aan deze trainster: ze is veel meer van het balans-zoeken en chi-running. Maar ja, Hogezand is nogal een eindje weg….
Gerrit Schulte was een wielrenner. Hij is in 1992 al op 76 jarige leeftijd overleden, dus ik denk niet dat hij nog heeft meegemaakt dat er in Almere een fietspad naar hem vernoemd is. Een pad van 3,3 kilometer lang vanaf de bloesemsstraat tot aan de sportvelden (voor mijn persoonlijke plaatsbepaling). Uitstekend geschikt voor oefeningen.