Shit-loopje dat naar bloesems rook

Zondagavond. Op de één of andere manier moet ik nog even uitlopen na vrijdag. Ik ben op zondag met het verkeerde been uit bed gestapt. Ik heb nergens zin in, niks lijkt ook te lukken, mijn gezicht staat de hele dag op standje donderwolk. ‘s Avonds is alles uit de woonkamer aan Lego verhuisd en wordt me gevraagd of ik nog ga hardlopen. Ik heb netjes een uur gewacht na de frietjes, en de zon is nog een uur op. De bloesems wachten op mij!
Ik ga lekker langzaam. Het grootste deel tenminste. De eerste kilometer ga ik veel te hard. Dan ben ik onder de bloesems en ze ruiken zalig. Het is een wolkje parfum. Een tunneltje van witte bloempjes.Ik loop heerlijk te snuiven, maar mijn bui knapt er nog niet echt van op. Ik blijf nukkig en sjacherijnig en denk er zelfs even over om gewoon weer naar huis te lopen, want met een paar kilometer is ook niks mis. Dan bedenk ik dat ik het Gerrit Schultepad vandaag wel kan aflopen. Dat is ook niet zo ver.
Al snel krijg ik last van mijn buik. Stomme frieten. Nog steeds vind ik alles stom.  Ik bewonder de kunstwerken in het water, ga door de Regenboogbuurt. De paden zijn leuk. Lekker verhard. Ik word door twee dronkenlappen aangemoedigd. En ik loop maar over het pad van Gerrit. Ik kan het niet missen. Het voornemen om alle bordjes te fotograferen staak ik, het zijn er te veel. Ik kom dezelfde mensen tegen als afgelopen woensdag, pa met de rolschaatskinderen! En ik zie drie enge mannen op me af komen. Ik voel me even onveilig, maar als we elkaar naderen, blijken het 3 giebelmeiden te zijn. Mijn buik hotst en klotst, maar ik hobbel gewoon door. Al vier kilometer. Ik probeer een hele kilometer rennend door te komen, maar mijn buik en het maken van foto’s verhinderen het.
En dan is het Gerrit Schultepad ineens ten einde. Ik kan omlopen, maar het wordt al wat donkerder en ik had al geen zin, heb geen zin meer en ga het ook niet meer krijgen. Ik heb nog tien minuten tot zonsondergang en ik ga via de rechte weg naar huis. Eindelijk lukt het me om een hele kilometer gewoon maar te blijven rennen en dan ligt het tempo aardig netjes en de hartslag niet hoog. Tot ik bij De Wieken kom, waar normaal de looptrainingen beginnen. Ik moet naar de WC. Mijn buik en darmen spannen samen. Het lijkt nu nog ver naar huis en ik denk er zelfs even over om terug te rennen naar de McDrive voor de toilet, maar ik geloof dat doorgaan toch beter is. Ik wil naar huis, en wel zo snel mogelijk, maar er zijn spieren die meer aandacht vragen dan mijn beenspieren! De zon gaat onder en ik ren alle maanden langs in de Seizoenenbuurt. Onder het tijdpad door en dan floepen precies de lichten aan. Tijdpoort rijmt op schijtvoort: meer kan ik niet bedenken. En nu klinkt het heel grappig, maar toen ik daar liep vond ik het helemaal niet zo leuk! Ik ren tot de school. Tot onze straat. En nu heb ik echt haast, maar rennen komt er niet meer zo van, want ik moet mijn billen bij elkaar knijpen. En zo ben ik na 52 minuten thuis en duik ik de pot op! Ik heb nog net zoveel goede zin als toen ik vertrok. Niks.