Ik had er zin in! De rust keert weer wat terug blijkbaar. In elk geval in mij, want qua verbouwing zijn we pas halverwege. Het beloofde een warme dag te worden, dus ik vertrok meteen om 9 uur. Met een lange broek aan, een korte broek durf ik toch nog niet! Wel een t-shirtje met korte mouwen. Ik had een heel schema vol geheimtaal gekregen van de trainer. 
Ik heb wat gemokt tijdens het invoeren: hoe komt ie erop!? Ik had pas toen ik naar buiten stapte het idee om weer eens naar het Kotterbos te gaan: daar ben ik toch al een week niet geweest….
Eerst een kwartier in zone 1 lopen, op een lage hartslag dus. Er gebeurde een klein wondertje: het horloge piepte me niet 1 keer terug! Ik ging gewoon lekker langzaam over de Evenaar. Over het bruggetje. Overal was jeugd aan het sporten en er was ook een blik hardlopers opengetrokken blijkbaar. Ik ging gewoon trots en vrolijk niet snel. Volgens mij heb ik het probleem van mijn hoge beginhartslag een beetje door: onbewust hou ik de eerste kilometer mijn ademhaling een beetje in. Nu hield ik mijn benen een beetje in!
Het tweede kwartier mocht ik in zone 2 lopen. De hartslag moet dan tussen de 135 en 154 liggen en dat is lekker ruim en prima te doen. Ik hield het asfalt aan. Enige zorgen maakte ik me wel over het verdere verloop van de training, want na dit half uurtje inlopen zou er 25 minuten volgen waarin mijn hartslag van zone 2 naar zone 4 en terug naar zone 1 en zelfs tot zone 5 moest komen! Geen idee hoe ik dat moest gaan halen. Op het fietspad langs de natuurburg in het Kotterbos realiseerde ik me dat ik het zelf in de hand had: Ik kon balen van de felle zon en de warmte, maar ik kon ook gewoon blij zijn daar lekker soepel en pijnvrij te lopen. Ik koos voor het laatste en begon te lachen. Het liep alleen maar nog lekkerder. Ik liep te denken over de route (geen idee) en waarom mensen meer dan 6 uur over de marathon doen en het ook hardlopen noemen (ook geen idee).
En toen was het hek open van de Natuurbrug door het Kotterbos! Ik dacht: als dit een foutje is, loop ik straks terug, maar dit hek is echt open! Ik dacht ook: ik loop toch wel terug. Wat een feest: net nu ik het goed kan gebruiken is de speeltuin met zijn heuveltjes en onverharde weggetjes weer open! Ik dacht ook: ik kan gewoon in zone 2 blijven rennen en deze training als mislukt opgeven… Dat heb ik circa 30 seconden gedacht en toen verworpen. Heuveltjes, onverhard, hoge hartslag: dit komt goed! Ik zag een andere hardloper die me tegemoet kwam, dus ik wist dat ik er aan de andere kant uit kon. Geen foutje. 
Toen net voor de hoge uitkijkheuvel door naar zone 4. Ik zette er flink de sokken in. Het was maar 1 minuut. Het andere hek was open en zat in de weg. Ik ging heuvel af. Ik vond het niet helemaal geslaagd. 2 Minuten uitlopen in zone 1. Ik ging heel langzaam om de heuvel heen en nam zelfs een foto. 
Maar toen waren de twee minuten om! Met telefoon in de (zweet)hand stoof ik naar boven en probeerde uit alle macht zone 5 te bereiken. Mijn hartslag moet dan boven de 173 komen. Heuvel af maakte die strijd verloren: zo hoog kwam de hartslag niet. Maar ik zweette intussen wel, al kwam dat niet van de lange broek! Ik ging de natuurbrug weer over.
De wisselende hartslag
Ik SMSte en daardoor had ik weer mijn telefoon in mijn hand toen ik naar zone4 moest sprinten de heuveltjes over. Het is eigenlijk net te kort, maar ik ging wel snel! De ‘langzaamste’ keer ging ik 12,7 km per uur, op zijn snelst 13,6 kilometer per uur. Is elke keer maar een paar honderd meter, maar het is wel grappig! Het bijkomen is dan eigenlijk ook net te kort. Ik snapte nu wel dat ik afgelopen maandag eigenlijk ook iets te veel had gedaan. Niet dat ik er last van had, maar dit is wel de tweede ‘heavy’ training in 1 week. En nog een keer proberen om zone 5 te halen. Ik heb dan echt geen tijd om op mijn horloge te kijken of me ergens anders druk over te maken als de ene been zo snel mogelijk voor de andere, maar ik heb de hartslag van 173 niet gehaald.
En toen mocht ik 10 minuten “uitpuffen” in zone 2. Ik was de natuurbrug weer over en maakte een rondje om de vogeltjes. Ik dribbelde echt en de hartslag gleed weer terug in zone 2. Ik besloot toch maar “mijn” pad te nemen door het Kotterbos. Ik vind dat pad zo heerlijk en de vraag is of ik dat laat verpesten door 5 steigerruns achter elkaar. En toen… piepte mijn horloge! Ik ging te lang-za-am. Of ik even wilde stoppen met genieten van het ontluikende groen en gewoon mijn hartslag op peil wilde houden. 
Ik wilde net mijn fototoestel pakken omdat ik het berkenbos zo vreselijk mooi vind nu de bodem lichtgroen is en de bomen wit en het zonnetje er in een felblauwe lucht boven langs. Maar ik bedacht dat ik dan voor de derde keer met een telefoon in de hand zou moeten versnellen en ik zag ik er precies op tijd van af. Ik moest vijf keer 1 minuut van zone 1 naar zone 5 versnellen.
De hartslag blijft gewoon hoog, maar het tempo varieert wel netjes 5 keer.
Ik telde 10 seconden heel langzaam joggen, 10 seconden sneller, 10 seconden fijn tempo, 10 seconden doorlopen en 10 seconden sprinten. En dan onmiddellijk als het horloge stopte terug in jogtempo voor 10 minuten. Dat ging best goed, maar ik kwam niet boven sprinten uit. Het horloge telt 10 seconden af en ik besloot na de tweede keer dat ik maar 8 seconden voor elke stap zou uittrekken en dan als het horloge ging piepen ik nog harder dan sprinttempo moest gaan. Dat werkte. Ik ging harder als ik gedacht had te kunnen en eindelijk ging de hartslag mee! Maar ik voelde het wel. “Mijn” pad flitste voorbij en toch had ik nog even tijd om te genieten van hoe mooi het was, ongeveer 15 seconden per minuut hahaha. En toen waren de vijf keer al voorbij. Ik was helemaal niemand tegen gekomen op “mijn” pad, bedankt asfaltrokkers! – blijf lekker daar met jullie koptelefoons op! Ik lijk het ‘geheim’ van leuk lopen een beetje ontrafeld te hebben: lachen! Zei Evy Gruyaert al: glimlach en herhaalde de trainer dat niet ook? Maar het werkt nog beter om gewoon hardop te schateren. Ik kreeg er tranen van in mijn ogen… Vermengd met zweet.
Ik ging de hogering weer over en nu weet ik waarom ik de heenweg op redelijk tempo in zone 1 bleef: toen had ik wind mee! Nu had ik wind tegen… Gelukkig was de trainingstijd om, maar de route nog niet, dus ik hobbelde langzaam aan weer naar huis. Ik wees nog iemand de weg en slingerde tussen de nog immer aanwezige scholieren door. Dik 10 kilometer in 70 minuten bij een hartslag van 140 gemiddeld en een hoogste (echte) hartslag van 184. Allemaal statistieken, het belangrijkste volgt nu: ik had nog energie erbij gekregen en was helemaal vrolijk en opgewekt. Hardop lachen dus.