Rondje zonder ontbijt. Rondje zonder korte mouwen! Rondje zonder hoog tempo. Rondje zonder hoge hartslag.
Rondje met kind! Rondje met zon! Rondje met een glaasje water.
Meteen uit bed en ik vroeg: ga je mee en mijn kind riep ‘ja’. Hij zag uit naar twee kilometer, maar ik verzekerde hem dat we langzaam zouden gaan. En dan is meer misschien haalbaar. Hij wilde graag de route weten: door het park heen, door de straat terug; maar ik had meer in mijn hoofd. Ik dacht dat het kouder zou zijn, maar het was heerlijk zonnig en de lucht was strakblauw. 
Mijn horloge piepte dat de hartslag te hoog was voor zone 1: kijk, dat begrijpt een kind meteen: “je moet langzamer mama, maar ik ren even vooruit”. We hadden alle tijd om bij te kletsen zo. We liepen door het park en over de witte brug en over het volgende slingerpaadje van schelpengruis. 
Er zat een vader op het bankje, terwijl zijn kinderen de speeltuin onveilig maakten. Er werd druk ge-bootcamp’t. En toch was het een hele rustige, vredige zaterdagmorgen. Mijn horloge was ook tot bedaren gekomen.
We liepen naar het trapje en toen deden we loopscholingsoefeningen volgens de kinderatletiek: trippeldings, knieheffen en het boze elfje! Ja heus! En hoewel de namen anders zijn, krijgen we diezelfde oefeningen ook bij de grote-mensen-club. We renden verder achter de wijk langs. Snel ging het niet, maar dat lag niet aan het kind! Ik ging niet snel. Het jochie vond het wel ver allemaal en had al spierpijn. We gingen het bos in, na een meterslange onderhandeling: mama wilde het bos, zoon wilde de weg en het park. Dus het werd half bos/half weg en tot slot park. 
Na het bos en 2,5 kilometer onderweg, kreeg het jochie het zwaar en was het moment aangebroken om hem te leren te blijven ontspannen: ‘armen laag’ ‘geen vuisten maken’. Hij had het warm en wie mocht het jasje dragen?! Natuurlijk: daar zijn mama’s voor. Hij vond het hilarisch dat ik het als rokje omsloeg. En zo waren we alweer lachend in het park. Na 3,3 kilometer liet ik hem weer thuis achter voor de douche en ontbijt. We hadden ons al 26 minuten ingespannen. Knap he, voor een achtjarige: ik was best trots. Hij vond de afstand de topprestatie: nog nooit had hij zo ver gerend! Schattig dat 3 kilometer een mijlpaal is.
Ik deed precies hetzelfde rondje nog een keer, maar dan in tegengestelde richting. Daar had ik minder tijd voor, maar ik kon de loopscholing nu achterwege laten. Ik mocht 3 kwartier rennen. Het was me een uitdaging om in dezelfde hartslagzone te blijven. Ik kwam wel iets hoger uit en werd zo nu en dan (maar niet vaak) teruggepiept door het horloge. Park, weg, bos, achter de wijk langs. Ik zag een andere hardloper en daarna zag ik niemand meer. Ik hoorde alleen maar de vogels en mijn eigen ritme. 
Ik genoot van de bomen die met hun ontluikende bladeren helder afstaken tegen de felblauwe lucht. Ik zat bijna in de flow, maar werd ‘wakker’ gepiept door het horloge. Ik moest nu de brug op en het trapje af. Ik kwam een moeder tegen die met haar zoon aan het hardlopen was, wat een lief gezicht…. De vader was met zijn kinderen een speeltuintje verder. In mijn trui had ik het eigenlijk best warm, maar ik had geen mama bij me om mijn overtollige kleding te dragen (en daarbij: ik had niks onder de trui aan). Brug over, park door. Er waren meisjes ranja voor 10 cent aan het verkopen: ik had helaas geen geld bij me. Ik kwam in het park en halverwege het park was de 3 kwartier voorbij.
Het was stil in het park, zonder mijn kleine loopcompagnon.
Ik had de tweede helft toch beduidend sneller gelopen dan de eerste! Toen verschenen er tijden hoog in de 6 minuten, waar de eerste 3 kilometer met 7 en 8 minuten begonnen.
Na 49 minuten was ik rond. 26 minuten heen, 23 minuten terug. Super! Best een prestatie hoor, want het was allemaal dezelfde hartslagzone. Het ventje was al frisgedouched en klaar met ontbijten. Die was alweer klaar om door te gaan met spelen, rennen en verkennen. Ik had het heet, ik had trek en ik ging douchen. Door voor de rest van de dag.