Ufo's in het gras bij de training

 
Deze week is mijn rustweek, dus ik doe rustig aan. Vandaag ging ik dus mee met de CeeDee groep: die lopen lekker niet zo hard. Dit was de laatste keer dat de trainster die gaat verhuizen er was en zij trainde de CD-groep, dus ik was extra gemotiveerd om rustig aan te doen en lekker mee te lopen kletsen. We liepen heerlijk langzaam in. Ik kon honderduit praten. Het leek warm weer en ik was in mijn lange broek een uitzondering, maar het viel in werkelijkheid tegen. Ik was echt blij dat ik mijn jasje erover aan geschoten had en dat ik geen korte mouwtjes had. Het waaide wat killetjes.
Ergens tussen de huizen van de Indische buurt gingen we loopscholing doen. Huppelen, skippen, gestrekte benen. Ik rekte vrolijk mijn spieren op. Daarna liepen we een stukje verder naar een GRASVELD. Ik kan me niet herinneren dat ik met de loopclub ooit eerder onverhard heb gelopen. Dit was een goede eerste keer voor een laatste training van de trainster! Ze zette een rondje uit met de hoedjes en wij moesten inlopen. Tegen elkaar in lopen en dan half hard, half zacht. Heerlijk! Ik voel me thuis op het gras. Ik geniet er van en voel me onmiddellijk rustiger worden als ik gras in plaats van asfalt onder me door voel glijden. Ook al is het ongelijker, gras roept betere herinneringen op dan asfalt. Ik liep aardig gelijkmatige rondjes zonder moeite. Tegen de klok in ging me beter af als met de klok mee. Geen idee waarom.
We gingen wachten en stilstaan toen ze ons de volgende oefening uitlegde. We moesten hetzelfde rondje rennen op laag tempo tot de trainster floot. En afhankelijk van hoeveel keer ze floot moest je tot het volgende punt op tempo lopen tot je het aantal gefloten hoedjes zag. Om niet te gaan kruisen, moesten we naar het midden lopen en terug tot aan de hoedjes en dan weer langzaam. Klinkt moeilijker dan het was. Je had dus 1, 2, 3 of vier hoedjes en als je pech had moest je een heel rondje hard of als je geluk had maar een heel klein stukje. Ik deed mijn jasje uit, nu zou ik het wel warmer krijgen. Dat klopte, maar ik spande me niet teveel in. Ik ging gewoon op regelmatig tempo rond en soms moesten we wat versnellen. Ik haalde mensen in, maar dat deed me helemaal niks; ik liep gewoon mijn eigen rondjes. Alle tijd op het gras. Lekker mijn voeten op de veren zetten. Mijn hartslag verhoogde wel iets meer dan afgesproken, maar hé, ik liep onverhard te trainen! Tussendoor stopte de trainster ons en voorzag ons van heel nuttige informatie over loophouding. Hoe sta je rechtop? Hoe ver moeten je benen uit elkaar? Ze gaf het ons op de valreep nog mooi mee!
Inmiddels ging de zon onder en de lucht kleurde prachtig rood. We gingen nog tegen de klok in lopen met het fluitje en de hoedjes. Ik liep me gewoon te ontspannen, terwijl ik natuurlijk de nodige inspannning leverde! Heel fijn. Ik ging tellen hoeveel stappen ik per rondje zette en daarna probeerde ik de pasfrequentie te verhogen. Net toen ze floot natuurlijk…. Ik telde mijn rondje af (maar zonder dat de pasfreqeuntie echt hoger was) en zette het toen op een hoger pitje. Alsof ik een heel rondje moest! Niks erg. Ik was de tijd een beetje kwijt en wat mij betreft was het te snel voorbij. hoedjes verzamelen, jasje aan en we liepen weer terug. Omdat we ons netjes aan de langzaamste aanpasten, lag het uitlooptempo laag. Fijn! Na een goede cooling down was mijn hartslag alweer helemaal gedaald. Jammer dat deze trainster weg gaat: ze durft te kiezen voor gras, heeft verstand van diverse loopaspecten en een goede loophouding kent ze ook. Bovendien heeft ze ook verstand van voeding. Maar ze gaat niet weg omdat ze het niet leuk vind gelukkig. En deze laatste training neem ik toch maar mooi mee! Bedankt P.