Nuchter Rondje Kotterbos voor Twee

Zone 1. Lage hartslag dus. Én: nuchter. Zonder ontbijt dus. Maar gelukkig niet alleen: mijn vriendin ging mee. Door het voor mij zo overbekende Kotterbos. Voor 9 uur waren we weg. De wekker telde 3 kwartier af tot ik mocht drinken. Het horloge telde 1 uur en 20 minuten af voor ik rond moest zijn. En het piepte – NIET. We gingen gewoon lekker rustig. Langs de bloemen die nu vol in bloei staan. Het was bewolkt vandaag. En er stond een straffe wind. Niet zo warm dus.
Over de brug; het kon inderdaad nog iets langzamer en toen ‘mijn’ pad op. Voor mijn vriendin is het Kotterbos net iets te ver en ik vond het prettig om haar deze kant van Almere te laten zien. We liepen de hele weg te kletsen, alsof we niet aan het hardlopen waren. Dat maakt het lopen gemakkelijker en de kilometertijden bekeken we niet eens. Het horloge piepte soms, maar ik kon de hartslag ook vaak weer terug in het gareel krijgen. Maar we kletsten overal gewoon overheen. Het bos lag er zo mogelijk nog mooier bij en er piepte zelfs een zonnetje doorheen. Omdat het lopen op deze onverharde paden zo goed ging, dacht ik dat het voor ons allebei leuk zou zijn om weer over de Natuurbrug te lopen. Mijn vriendin vond helemaal niks een probleem, die heeft alle vertrouwen in mij na ons duinavontuur! Dus we gingen het hek door en de heuvel op. Het was erg mooi en het water zat vol vogels. We zagen een grote witte reiger en even later nog 1! Op het hele pad was niemand te bekennen. Fantastisch. Het waaide wel behoorlijk hard. Als de zon onder de wolken doorkwam werd het licht schilderachtig fantastisch. We waren eigenlijk te snel bij de hoge heuvel. Boven was het uitzicht over de Oostvaardersplassen onecht. Paarden, runderen, de gele zon gaf alles een gouden gloed: het was alsof dit stukje Almere (Lelystad) zich van zijn beste kant wilde laten zien. We bleven gewoon stil staan om van het adembenemende uitzicht te genieten. Ik ben er al vaak geweest, maar we hadden het mooiste moment vandaag te pakken. We kwamen twee heren tegen. Toen de zon verdween en het sprankelende moment meenam, vervolgden wij onze route door het bos. Echt heel grappig, dat mijn vriendin zich liep te verbazen over de schoonheid van het veelzijdige bos, waar ik tegenwoordig niet meer om maal. We liepen tot het fietspad en mijn wekker ging af. Ik mocht sportdrank drinken! Echt honger had ik niet zozeer, maar het beetje extra energie voelde wel goed. Of was het lekker even het asfalt? Misschien zat het mooie uitzicht in mijn hoofd verpakt en maakte dat het leuker. We gingen het Frans Vera pad op. Opnieuw lagen de Oostvaardersplassen er uitgestrekt bij. Maar deze keer was het geluk dichterbij te zien: honderden ganzen stonden met de hele school kleintjes op het pad.

Ze vluchten, renden, hobbelden, gakten en fladderden voor ons weg. Weet je hoe geinig die kleine gansjes met hun mini-vleugeltjes wapperen? Je gaat er vanzelf van lachen. En dat honderden meters lang. Blijkbaar waren wij vandaag de eersten die ze opjoegen. Het tempo ging niet omhoog, de hartslag ook niet, maar het geluksnivo steeg wel onevenredig! We hadden zelfs nog tijd om door te lopen naar de volgende uitkijkheuvel. We haalden twee vroege wandelaars in. Voor mij leek het rondje wel een beetje klaar. Leuker of mooier zou het niet meer worden en ik denk dat ik last kreeg van trek, al realiseerde ik me dat niet toen ik daar liep. We keken nog even op de heuvel en naar het hek wat nog gesloten is en toen renden we terug naar de brug.  Het zonnetje kwam nog even glans op het bos leggen, maar ik vond het allemaal eigenlijk wel welletjes geweest, al koos ik toch weer voor het trapje naar beneden en het onverharde pad. Door het park liepen we terug en toen zat de tijd er ook wel op. We waren na een klein anderhalf weer thuis en hadden 11,5 kilometer gerend. Niets snel, maar wel heerlijk! En wat is er nou belangrijk? Het was gezellig, gemakkelijk, mooi, natuurlijk en prettig. Thuis viel ik aan op… een bakje yoghurt en een stukje ontbijtkoek. Doe ‘s gek.