Komt een paard bij de bakker……

Het klinkt als een goede mop, maar het was een rondje van een uurtje hardlopen. Ik vertrok om kwart over 9 met rugzakje om. Op weg voor 3 x 20 minuten: eerst 20 minuten in zone 1, dan 20 minuten zone 2 en uitlopen; weer 20 minuten in zone 3. Onderweg (na een half uurtje) was het plan om bij de bakker langs te gaan voor brood en bij de AH voor boontjes (dat is de meest logische volgorde ook).

Elke 20ste minuut moest ik in hoge pasfrequentie lopen >90. Hoe? Wat? Ik ben twee minuten onderweg en de wijk nog niet uit en ik erger me al kapot aan de rinkelende sleutels in de rugtas. Afdoen is veel werk. Ik ga vast gék worden van het geluid, ik was vergeten hoeveel herrie twee muntjes maken: ik had moeten bedenken dat sleutels een aanslag zijn! Ik zou eens aan Jolanda Linschooten (http://www.jolandalinschooten.nl) moeten vragen hoe zij dat op haar trail ervaren heeft. Nu moet ik er proberen mee te rennen. Terug naar de pasfrequentie. Wat zou nu mijn pasfrequentie zijn in zone 1? Ik heb geen idee! Dus ik kijk op mijn horloge, en op de hele minuut ga ik aan het tellen. Elke linkerpas. Heerlijk! Wat fijn om zo in een ritme te komen! 85. Geen idee wat dat betekent, maar ik zou toch boven de negentig moeten kunnen komen. Ik blijf zo’n beetje netjes in zone 1 hangen. Ik tel weer. En weer. Minuut na minuut. 85. Elke keer kom ik op 85 uit.
Ik kom bouwvakkers tegen die roepen: “dat kan harder”. Flauw hoor, maar ze hebben gelijk, alleen nu niet. Ik tel onverstoorbaar door. Vijfentachtig. Ik hoeft amper meer te kijken of de minuut om is. Zodra ik probeer hoger te komen, gaat de hartslag omhoog. Dan voel ik me net een paard met rinkelend tuig! Ik ben al gewend aan de sleutels. De enige twee keer dat ik stop met tellen is omdat ik mijn schoenveter moet strikken. Ik ga langzaam de brug op en hou de hartslag in zone 1 tot ik bijna boven ben. Dan mag ik door naar zone 2. Maar eerst! Proberen de pasfrequentie boven de 90 te krijgen! Het gaat gemakkelijk en de tweede minuut kom ik al op 92 uit. En dat terwijl ik onverhard het bos in ben gedoken. Het gaat voortreffelijk. Ik geniet tijdens het tellen van de vogels en let niet meer op de sleutels. Ik kom op 92 uit. En dat dan weer drie minuten lang. Ik trek mijn voeten hoger op, zet me meer af en tel en tel en tel en tel….
Ik voel me echt een paardje. Met rinkelend tuig. In een drafje. Er staan paarden in de wei en ik ben op weg naar de manege. Maar niet over de ruiterroute. De zon schijnt en ik krijg het warm. Zouden paarden ook een voorkeursbeen hebben? De vraag laat me niet meer los. En waarom tel ik het linkerbeen? Is dat mijn voorkeursbeen dan? Ik staak het tellen even en kijk om me heen. Als ik de brug op ga, zal ik weer tellen. Maar ik vergeet het. Het gevoel van tijd en kilometers ben ik kwijt. Ik voel alleen het ritme.
Ik hoor de sleutels al lang niet meer, de auto’s maken herrie er overheen. Brug af tel ik weer en nu met mijn rechtervoet. Ik kom op 90 uit! Nog eens. dat is raar, ik doe twee passen minder. Ik ga proberen te versnellen en het lijkt of de mensen raar naar me kijken, maar dat komt omdat ik het idee heb dat ik anders loop. Ik moet wachten bij het oversteken en daarom kom ik nog niet hoger uit. En dan is zone 2 voorbij. Zou ik in zone 1 kunnen komen en een hoge pasfrequentie aan kunnen houden? Ik ren de Evenaar op tussen de vlaggen door.
De passen maak ik kleiner en lager, maar ik zet er nog evenveel. Ongeveer, want door het oversteken en slingeren komt het er niet meer echt van om goed te tellen. De hartslag zakt wel. Ik dribbel het plein over en dan zet ik het horloge stil bij de bakker. Het is er druk, dus ik ga eerst naar de Albert Heijn voor de boontjes. Ik berg de sleutels op: zo, die rammelen niet meer! Daarna langs de bakker en ze kennen mijn bestelling al! Ik koel wat af. Er passen precies twee halve broden in het rugzakje en 600 gram boontjes.
Ik ga weer verder. Ik tel nu even geen passen meer, ik moet eerst weer in het ritme komen. Heerlijk! Ik ga langs de kano’s en het oefenveldje van de UFO’s van vorige week en dan ga ik weer rechts tellen. Ik zit in zone 1 en geloof het of niet: ik kom drie keer achter elkaar op 81 uit! Ik zet gewoon twee passen meer met links! Het brengt je wel helemaal in trance, elke keer dat tellen. De Jehova’s halen mij er met hun groet uit en ik vind het ook wel goed ook. Ik loop langs het schoolplein waar groep 7 buiten is. Ik ga het precies halen in een uur. En dat met rugzakje. Het zijn ‘slechts’ 9 kilometer, maar het waren leerzame 9 kilometers. Ze telden mee, ook voor het maandtotaal. En dat de maand april een topmaand wordt qua afstand staat nu ook al vast, ook al haal ik de 200 kilometer toch net niet meer.
Als ik thuis ben zoek ik eerst op of een paard een voorkeursbeen heeft en dat is zo! Daarna zoek ik iets meer op over pasfrequenties en 2×90 (180) is niet eens heel slecht. Ik download meteen ook een metronoom. Ik ga er mee verder! Brood opruimen, douchen.