Rondje Rust Week

Zone 1 – zone 2. Het eerste half uur afwisselen, het tweede half uur lekker zone 2. Lekker kalmpjes aan.
Kilometer 1: Het horloge blíjft piepen en piepen dat mijn hartslag te hoog is en dat is niet waar. Mijn tempo is zo laag en mijn hartslag blijft ook hoog als ik wan-del. Stom ding. Stomme kilometer. Mijn Fitbit geeft wel een hartslag van 125 aan en dat is beter dan de 175 van de Garmin. Stom-stom-stom.
Kilometer 2: de hartslagmeter van de Garmin en de Fitbit zijn het eindelijk eens, nu komt het goed. Langzaam maar goed. Ik kom tegen: circa 8 bootcampers aan het hardlopen, ongeveer 100 gansjes op het pad, 2 wandelaars in hardloopkleding, een fietsend gezin en een man met fiets en verrekijker.
Kilometer 3: De rust is terug. Er zit een tempo in in zone 2 wat me goed past en dan moet ik nog een keer terug naar zone 1. Waar ik kom door eerst te stoppen voor foto’s, goede oplossing.
Kilometer 4: Ik krijg het heet. Zweet loopt mijn ogen in. De regenjas te warm? Een hoop gakkende ganzen zeg, alsof ik naar de overkant zwem…
Kilometer 5: Vanaf nu mag ik zone 2 aanhouden. Prettige zaak. Ik zoek het onverharde pad op. Lees je mee trainer: ik zoek het onverharde pad op! Het brede pad heen, ‘mijn’ pad terug. Saai breed pad eigenlijk zeg. Zie ik daar nou donkere wolken op komen zetten?! De luchtdruk daalt, de vogels gaan nog harder fluiten, de wind trekt wat aan… De regenjas rits ik weer dicht, want het antwoord is ja en de wolken laten wat van hun ballast naar beneden vallen. Verkoelend het zweet wegwerken.
Kilometer 6: Leuker dan ik had gedacht, dit brede pad; helemaal niet zo saai. Het is weer eens iets anders. Stapels hout! Die ruiken lekker. Tegenliggers met hond die rennen: het is precies Zelia met hond en vriend! Het horloge piept me terug als ik te snel het bos in wil: het bos ziet er te uitnodigend uit.
Kilometer 6.5: Een klein pad. Een klein, smal, modderig, onbekend pad. Ik moet er wel in, het nodigt me uit. Het is er prach-tig. ge-wel-dig. Fan-tas-tisch. Wat een mooi stukje bos hier!
Kilometer 7: Langs een stukje van de Hogering. Zie ik de schoonmaakvoertuigen weer met hun herrie. De ATBroute leidt me heuvels over. Waarom ook niet?! Naast de geurende liguster, het ruikt er voortreffelijk. Ik vermaak me.
Kilometer 8: Nog een klein stukje ‘mijn’ pad en dan de brug over naar huis. Hoe langzaam kan je gaan zeg?! Dat ik nergens last van heb is bij dit tempo te verwachten.
Kilometer 9: één auto laat me voor: er zit een man in in trainingskleding – die snapt dit. Asfalt. Saai. Dit is écht saai. Mijn zin raakt verstopt. Waarom wilde ik vroeger alleen asfalt? 9 Kilometer in een dik uur. Het is qua tempo echt goed aangepast aan de rust week.