Beesten, Bruggen, Bos en Buikkramp.

Een extreem langzame duurloop. Wat is extreem langzaam? Dat is zone 1. Hartslagbeperking op 135 hartslagen per minuut.
Natuurpark Lelystad. Die stond nog op de lijst. Loopmaatje had een parkeerkaart. Route van 15 kilometer op de GPS. Voor 1 uur en drie kwartier. Zou moeten lukken. Natuurpark Lelystad is een overloop-park van Artis. Er zitten dieren die hier in Lelystad de ruimte hebben gekregen. Maar voor onze ronde is alleen dit park te klein. We steken de A6 en de Vaart ook over om naar het Gelderse Hout te gaan.

Op de toilet in het park ontdekte ik dat de periode van het maandelijkse ongemak weer aangebroken was. Ik had water bij me, en rozijntjes en zakdoekjes, maar verder niets. Maar toch gaan hardlopen he. Op een sukkeldrafje. Al snel kwamen we de wilde zwijntjes tegen met hun jongen. Beesten!
We liepen op half verharde paden. Het was heerlijk weer, lekker warm, maar nog niet zonnig. Ik had mijn korte broek zelfs aan en korte mouwtjes ook. Hoe we liepen? Geen idee eerlijk gezegd. Misschien moet ik volgende keer de GPS vasthouden (dat is wel een garantie voor verdwalen) of van tevoren de route beter bestuderen. Nu liep ik gewoon maar mee het tempo te drukken. Dat ging me behoorlijk goed af. We gingen wel telkens ietsje sneller de eerste 4 kilometer. Het tempo lag zelfs in de hoge zes minuten. Ambitieus voor een lage hartslag. Lekker langs een kanaal, onder de A6 door. Over een fietspad.

Toen kwamen we op de mooie witte brug! Heerlijk!
 
Inclusief afsnijtrapje. Ik had het helemaal naar mijn zin. De zon kwam er een beetje door, het sukkeldrafje begon zowaar te wennen en ik genoot van de nieuwe omgeving. Het was gezellig, want met dit tempo is er alle mogelijkheid om veel te kletsen. Tussen de Vaart en de Lelystadse villa’s door.

En daar was het volgende Beest: een prachtige ooievaar op zijn nest! Statig zat hij daar en liep een beetje rond te pikken. Heel mooi tegen de lucht.

Volgende Brug. Een schattig ophaalbruggetje. Met daarachter een berg die er om vroeg om beklommen te worden, ook al is het dan niet in zone 1…. dan moet je wandelen en daarvoor ben ik hier niet.

Na de beesten en de bruggen volgt nu het Bos. Het Gelderse Hout is een prachtig bos. Groen. Eerst een stukje met rechte bomenrijen, later rommeliger. Echt, het was er prachtig! Heerlijk koel. en zo stralend groen. We kwamen wel een hond tegen waar ik me rot van schrok en mijn loopmaatje volgens mij ook. Verderop dachten we vechtende honden te horen, maar toen we naderbij kwamen, waren het vogels! Die hadden een oorlogje onderling met heel veel luid gekrijs.
Toen we het bos in gingen kwam de buikkramp op die soms bij de maandelijkse ongemakken hoort. In het bos was het nog te negeren. Met goed om me heen kijken kon ik best aan mijn grote teen denken, die steeds minder pijn doet en nog slechts gevoelig is. Maar na het bos een aantal bruggen en asfalt over, trok mijn kramp meer en meer aandacht. Ik deed wat me geleerd was, diep ademen en trok me met elke wee helemaal terug in mezelf. De hartslag hield zich niet meer aan zone 1. We spotten onderweg nog een inheems beest: een heus konijn!
Ik was ziek in een kerk, op vakantie in Oostenrijk, bij de gymles, als kind in bed vaak, maar nog nooit hardlopend! Na de laatste asfaltbrug onder de A6 door, moest ik even een keer stilstaan om de kramp op te vangen, maar daarna hobbelden we weer door en kwamen we weer in het Natuurpark uit. Ik ben bij tijd en wijle afwezig in het bos, maar het is er erg mooi met het water en de ruimte. Er waren heuvels, het rook er naar groen, er waren prachtige lanen en het was halfverhard. We gingen een aantal schitterend oranje bruggen over, het was echt een heerlijk stadspark. Mijn buik deed best zeer en de helft van mijn blaar begon ook op te spelen. In de verte waren przewalskipaarden.

En toen waren we rond. Na 15 kilometer in 1 uur en vijftig minuten. Mijn gemiddelde hartslag was met 138 wat hoog, maar dat zat voornamelijk in de laatste 6 kilometer. De eerste 8 kilometer hadden een gemiddelde hartslag van 134, inclusief bruggen en heuvel. Eenmaal thuis en gedoucht hield de buikkramp zich koest en onbeantwoord en kwam de pijn voornamelijk uit het laatste restje bloedblaar. ‘s Middags nam ik het besluit om inderdaad de drie voorgeschreven dagen rust in ere te houden, maar ik beloof niet dat dat ook drie volle dagen stand kan houden.