Kilometer 1
Vanaf de opvang waar ik de uitdeelspiesjes heb ‘gedumpt’ Waar ga ik heen? Geen idee. Ik vermoed achter de regenboogbuurt door? Ik ga eerst inlopen. Kalm aan tot de hartslag in zone 1 zit. Dat valt niet mee. Ik trap op de rem in mezelf. Het is niet koud, maar het waait koel. De lange broek en lange mouwen zijn niet overbodig.
Kilometer 2
De brug over. Rechtdoor. Dat is de andere kant op. Ik volg mijn neus. De hartslag daalt wel, maar ik laat de oefening pas beginnen als ik 135 zie staan. Ik jog sloompies verder. Met de rem aangetrokken achter mijn neus aan het schelpenpad over.
Kilometer 3
De brug op achter jeugdland. Nóg langzamer. Als ik boven ben ga ik de oefening doen: 5 minuten zone 1 (dat moet lukken), 5 minuten zone 2, 3 minuten zone 3 en 2 minuten zone 4. En dat maal drie. Naar boven sjokkend verheug ik me al op zone 4. De rem is stevig aangetrokken, ik hou me in. Op het fietspad zie ik twee auto’s – wat doen die hier?
Kilometer 4
Zone 1 is om, door naar zone 2. Ik versnel moeiteloos en prima op de lange rechte weg met wind tegen. Ik voel de hartslag. Wat een heerlijke zone is dit toch! Ik blijf keurig op 6:15 hangen. Zone 3 is iets meer poot-aan lopen. De rem mag er eindelijk af. 5:03. Ik let niet op de tijd, het horloge is heerlijk stil. Ik hoor m niet protesteren.
Kilometer 5
Zone 4: daar gaan we! Ik ga heerlijk hard. Tegen de wind in. Ik voel me echt een vlieger. Een piloot! Ik tel twee minuten af, ik tel te langzaam. Ik heb het heet. Het is heerlijk! 4:33, dat is 13 kilometer per uur. Ook nu piept de hartslag niet, ik zit keurig in zone 4. De hele tijd.
Kilometer 6
Het duurt 70 seconden heeeeeeeeeeel langzaam dribbelen voor de hartslag weer in zone 1 zit. Niemand is er in dit bos, op dit pad. Tijd te over om me zorgen te maken over de bloedblaar. De oorspronkelijke blaar is aan het genezen, er komt een nieuwe opzetten naast de oude, waar de blaarpleister niet goed zat. Nu ben ik in Nederland. Als het mis gaat, ga ik langs de arts. Gerustgesteld voor nu loop ik sloompjes door richting de Oostvaardersplassen.
Kilometer 7
Hoe kom ik hier in de Oostvaardersplassen? Zal ik door het bos gaan? Dat is teveel gevraagd voor nu. Ik loop weer te genieten en laat de rem een beetje los in zone 2 en haal bij een gemiddelde hartslag van 147 een tempo van 6:03 – bijna tien kilometer per uur. Zone 3 is gewoon gaan. Ik ga even op tempo. Wind mee deze keer.
Kilometer 8
Zone 4! Gaan! Alle remmen los, niet inhouden, benen vooruit, zweten! Ik geniet er erg van. Ga ruim 13 kilometer per uur. Ik stuif over het fietspad. Het duurt ruim 70 seconden voor mijn hartslag terug gevallen is van 170 in zone 4 toto 133 in zone 1. Ik kom 1 meneer tegen die flink doorwandelt en de fotograaf. De Oostvaardersplassen zijn van mij nu.
Kilometer 9
Zone 2 doorloop ik prima, maar in de lage zones voel ik de blaar beter. Weer netjes een lage 6 minuten tijd. Zone 3 wordt lastiger. Ik maak me zorgen over de te volgen route. Het viaduct op? Of via het trapje? Hoe ver kom ik? Ik heb het horloge niet horen piepen, niet 1 keer ongewenst gepiep gehoord, dus alleen als ik van zone 4 naar zone 1 terug moet. NIET 1 KEER. En dan, als ik bij het Oostvaarderscentrum ben en voor het onverharde pad sta, kom ik te hoog voor zone 3. Potverdikkie.
Zone 2
Zone 4
Kilometer 10
Ik mag meteen door naar zone 4. Ik ga tot het trapje. Hoe dan ook. Hard. Hard. Hard. Ik tel niet mee, ik kijk naar de trap in de verte. Onverhard pad. Ik hol door. Ik ga zo hard ik nog kan. Als ik geluk heb, ben ik net voor het trapje klaar, anders ben ik daar ook klaar. Ik ga niet hard de trap op waar ik ooit eerder viel. Of ik moet nog een stukje extra voor ik bij de trap ben – ik kan het niet inschatten en ga alleen maar hard door. Net voor de trap ben ik klaar met zone 4, met het programma. Ik ben doodop als ik de trap rustig bestijg. 10 Kilometer in 1 uur en 3 minuten. HOHOHO: dat is perfect, want ik heb zeker 30 minuten daarvan in zone 1 gehobbeld met de handrem erop! De gemiddelde hartslag is 145. Honderdvijfenveertig. Sjonge, dat valt me nog mee.
Kilometer 11
Ik hobbel naar huis. Ik moet naar de plee. Ik heb teveel spekkies gesnoept vlak voor ik ging. Ik ben een Oen! Een misselijke oen nu ook nog, GRMBL. Ik ga heel langzaam. Van hartslag 172 terug naar 135 kost me 2 minuten. Viaduct af! Joggend en dribbelend in de sloomste tijd ever! Ik zeg mensen gedag en besluit tot het fietspad te gaan. 11 Kilometer weer erop zitten. In een uur en 11 minuten. Niet echt hard, maar bedenkend dat ik daarvan dik de helft in zone 1 heb gehangen, doet me goed. Ik heb de opdracht perfect uitgevoerd. Keurig de hartslagzones doorlopen, goed gevoeld wat waar zit.
Ik wandel de spieren los en eenmaal thuis, ben ik weer bij. Ik heb wat directe spierpijn, maar de blaar zit nog prima dicht. Het was een leerzame en fijne run, die een ander routeplan vroeg, wind tegen verdroeg en voelde als te langzaam en loeisnel.