Ik fietste naar mijn vriendin toe om lekker bij te kletsen. Sommige vriendinnen zetten thee, gaan samen op de bank hangen, maar wij gaan samen hardlopen! Ook al dreigt er een bui. We hoeven niet hard en ik heb last van mijn keel of een opkomende verkoudheid of een combinatie met weinig nachtrust, maar volgens mijn hartslag gaat het prima met mij, dus hardlopen is toegestaan.
We hebben elkaar al een paar weken niet gezien, dus het werk van de mannen moet besproken worden, de vakanties, de kinderen, de hardloopavonturen. Wij hebben aan een half uurtje bij lange na niet genoeg, terwijl er maar 30 minuten in mijn schema staan. Het moet wel dribbeltempo zijn. Dat lukt de eerste kilometer nog. Ondertussen dreigt het maar in de wolken boven ons. “Je kunt maar 1 keer nat worden” volgens mijn vriendin.
En na 2 kilometer zul je die ene keer die de buienradar over het hoofd zag, precies meemaken! Er werd een bakje water over ons uitgestort. Nat liepen we de brugjes over bij de Leegwaterplas. Niet bevorderlijk voor verkoudheid, maar in Almere waai je ook snel weer droog. Ook niet bevorderlijk.
We kwamen bij het rondje in het Verzetsbos waar ik drie steigerruns had gepland / opgekregen. Van zone 1 naar zone 4 in 4 kwadranten. En dan een rondje bijkomen en uitdribbelen. Het tempo en de hartslagen waren keurig in orde. Ik ging super-superhard dat kleine stukje in zone 4! 18 kilometer per uur. UCH. De mensen die we tegenkwamen schrokken een beetje… Ik ook 🙂
En dan weer uitlopen, opdrogen en terughobbelen. Eigenlijk liepen we alle kilometers in de 6 minuten. Zes kilometer ook uiteindelijk. Eerlijk is eerlijk: niet helemaal enkel in zone 1, grotendeels net in zone 2; maar ik kán doen alsof dat aan de verkoudheid ligt…. Of dat mijn vriendin lekker te hard gaat. Het was geen enkele moeite om te blijven kletsen en kletsen en kletsen. En ook eerlijk: het waren toch weer 3 kwartier in plaats van een half uurtje zoals in de training stond. Maar tja, een half uurtje dribbelen…. daar word ik niet nat voor zeg.