Langzaam is ook een kunst – samen beheers je die beter.

Zo langzaam en sloom als tijdens de vierdaagse-in-drie-dagen met honderden kindertjes hoeft ik me gelukkig zelden te verplaatsen, maar vandaag staat een duurloop van anderhalf uur “heel rustig houden” op het schema. Ik vraag mijn vriendin mee: kunnen we weer bijkleppen. Hartslagbeperking op 135 en 1uur35 minuten ingesteld. Zoveel mogelijk onverhard, let’s go!
We gaan door het park en de hartslag en het tempo zijn heerlijk laag. Het enige wat hoog is, is de temperatuur. En het kwebbelgehalte. Vergeleken bij honderden kleppende kinderen is ons geluidsnivo laag. We komen over nieuwe paden door het kleine stukje bos voor het Oostvaarderscentrum. Langs het mij zo bekende Jan van den Boschpad. Het is stil op ons na; geen ganzen, geen paarden en geen medewandelaars. Wij hebben het wonderwel over het geloof! Een prachtig, sereen onderwerp. De vakantie en de kinder-zaken zijn al gepasseerd.
Het Kotterbos in. Ons tempo blijft geweldig laag liggen. Ik vind het niet erg. We houden even het asfalt aan en gaan dan het onverharde, smalle pad weer op. Wij zijn geen seconde stil. Ik kijk niet meer naar de tijden van de kilometers. We lopen langs het meertje. Het is allemaal mooi, maar te bekend voor mij. We komen op de heuvel, waar een andere hardloper keihard aan het trainen is op hoogteverschillen. Wij nemen eens een keer NIET te natuurbrug. Ik vertel vrolijk van ons uitstapje naar de Ardennen, wat mijn hartslag niet ten goede komt 🙂
Dit stuk onverhard bos is voor mij ook lekker minder bekend. Het is moeilijk op dit ongelijke terrein de hartslag laag te houden. Ik strik mijn schoen opnieuw, mijn vriendin haalt een steentje uit haar schoen, we stretchen onderweg een keer; deze pauze’s zijn helemaal oké vandaag. We gaan langs waar ooit de dagcamping en het groepslokaal stond en kunnen gelukkig door de poort heen vanuit deze kant. We nemen een ommetje en spreken over de crash van Max Verstappen. Op een prachtig smal pad tussen de Vaart en het bos worden we door een heleboel natte honden verfrissend “geknuffeld”.
We lopen door de felle zon en gaan over ‘mijn’ pad terug door het Kotterbos. We zijn op de helft en ik heb er gewoon weer eens een momentje genoeg van. Maar met zijn tweetjes kwebbelen we daar zo doorheen. Ik heb ook een beetje trek gekregen en misschien hadden we toch water mee moeten nemen. Met zijn tweetjes kletsen we ook over die twijfels heen. Het gaat allemaal erg langzaam. Ook al kijk ik niet naar de tijden en doen we precies wat we moeten doen. Toch piept het horloge me vaak terug. Met z’n tweetjes hoeft ik me daar niet druk over te maken. We gaan het Kotterbos weer uit en nemen precies dezelfde weg terug langs het Jan van de Boschpad. Het is er niet drukker geworden. Het water is werkelijk smaragdblauw en ligt er glimmend bij alsof we hier niet in Holland lopen te joggen, maar in een buitenlands natuurgebied. De vlakke dijk in de verte en de fietsers die goedemorgen zeggen halen me snel uit de illusie.
We gaan terug richting school via het trapje. Net daarvoor zit 1 uur en 35 minuten erop. Bijna 13 kilometer. We gaan zonder het piepende horloge op hoger tempo verder. Nog een keer door het park. Vincent komt me tegemoet en is helemaal in tranen omdat hij zijn pet kwijt is. Met zijn drietjes komen we weer thuis. Gisteren met de wandelmeerdaagse hebben we 1 uur en 44 minuten gedaan over 6 kilometer, vandaag hebben wij in dezelfde tijd het dubbele aantal kilometers gehaald (en nog twee extra ook). En dat vind ik al niet snel! Aan de andere kant: ik ben ook niet moe. Het lage tempo aanhouden is ook best moeilijk, maar met zijn tweetjes is het geen probleem gebleken!