Hertensafari in het Oostvaardersbos.

Emotioneel zitten we in een ware rollercoaster: een andere school, ziekenhuisbezoeken, sporten afronden: het zijn allemaal grote beslissingen en belangrijke zaken. Daarbij is een klein rondje hollen van drie kwartier slechts tijdopvulling. Ik haalde mijn loopmaatje op, hopelijk kon die me wat opvrolijken. Zone 2 stond ingesteld voor 3 kwartier, oké, eerlijk: 50 minuten 🙂 We gaan zo laat mogelijk om van de lange avonden te genieten. Het is bewolkt en bij lange na niet zomers.
Onverhard, zoveel mogelijk onverhard. Dus door het park, langs de kikkerplas en ik had niks te zeggen. Meestal kwebbel ik me suf, maar vanavond was ik stil, hoewel mijn hoofd vol zat. We namen paden die ik anders nooit neem. Meestal ga ik gewoon over het asfalt, maar nu namen we een de-tour. We gingen ook over de uitzichtsheuvel en naar het bankje en weer terug. In de verte zagen we herten staan en toen we over het fietspad liepen zagen we een hert het water oversteken onze kant op. Jaja, we namen het asfalt. Het was maar een klein stukje. Hoewel mijn hoofd dus helemaal niet bezig was met hardlopen, waren mijn benen dat absoluut wel. De tijden lagen laag in de zes minuten terwijl de hartslag in zone 2 verbleef.
We draaiden het bos in en liepen door tot de aansluiting met het hertenpad. Onverhard lopen levert wel degelijk snelheid in, maar ineens stonden we stil. We stonden oog in oog met een stel herten. Het was buitengewoon rustgevend. Jammer  dat mijn horloge zo gaat piepen! We volgden de groep een stukje rustig en stil wandelend. Verderop stond nog een hert naast het pad. Het was erg vredig en zoiets brengt mijn op hol geslagen gedachten helemaal tot rust.
We liepen verder en toen stond er een prachtige paardenfamilie naast ons. Op de achtergrond vloog een roofvogel op zoek naar eten langs. We zijn op luttele kilometers van huis, maar het voelt als een wonderbaarlijke plek. Het moeilijkste gedeelte van zulke mooie ontmoetingen is om weer verder te gaan in looppas. Zulke mooie momenten maken het hardlopen gemakkelijk. Terwijl mijn hoofd op topsnelheid ging en mijn benen niet bepaald langzaam aan gingen doen door het zand en de oneffen paden, had ik geen moment het idee dat het zwaar voelde. Mijn gedachten en de stilte voelde zwaar, maar ik wist gewoon niks leuks, niets eenvoudigs te vertellen. We namen nog een extra rondje en daar stonden weer herten die ons pas laat opmerkten en dichtbij stonden, maar we namen de moeite niet meer ze te fotograferen!
Zo waren we rond, rond het Oostvaardersbos. Een kilometertje of vijf. We liepen de 50 minuten nog vol en toen zat ik bijna op 8 kilometer. Ik liep toch nog even verder tot 8 kilometer in 53 minuten precies bij elkaar gehold waren op deze avond om tien uur. En het is nog lang niet donker!